Een onneembare vesting

‘Het voelt net alsof FC Wageningen voor de tweede keer failliet is gegaan…’

Een van de vele reacties van al die supporters en vrijwilligers van FC Wageningen nadat Geert van Rumund, PvdA-burgemeester van Wageningen, had besloten de verleende vergunning voor het spelen van wedstrijden op De Wageningse Berg in het kader van De Tweede Divisie in te trekken. Gezwicht voor de geruchten op social media en berichtgeving in kwaliteitskranten zoals De Volkskrant dat hooligans van diverse nog bestaande betaald voetbalclubs op 10 juni naar Wageningen zouden komen om ‘oude vetes’ uit te vechten. Dit alles naar aanleiding van de vechtpartij die een week eerder ontstond in het Haarlem stadion op de eerste avond van De Tweede Divisie tijdens de wedstrijd FC Wageningen-SVV tussen supporters van Wageningen en Haarlem.

Zelf was ik erbij die avond in Haarlem, op 3 juni. Net als dat ik er bij geweest zou zijn op De Wageningse Berg en ook in Schiedam en Veendam. Bij De Tweede Divisie: een in mijn ogen schitterend initiatief van journalisten en Haarlemmers Leo Oldenburger en Edwin Struis. Een competitie met vier clubs die zijn verdwenen uit het betaalde voetbal, als een soort protest tegen het huidige moderne voetbal. Wat de exacte aanleiding was voor de vechtpartij weet ik niet. Het kwam voor mij uit de lucht vallen. Waren het de Wageningers die de Haarlem- supporters uitdaagden? Vielen de Haarlemmers spontaan de Wageningen- supporters aan of was alles van tevoren afgesproken via social media? Ik weet het niet en eigenlijk wil ik het ook niet meer weten. Wat ik wel weet na bijna vijfendertig jaar voetbalwedstrijden te hebben bezocht in binnen- en buitenland is dat voetbal en geweld nu eenmaal onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden. Net als dat binnen onze samenleving geweld nu eenmaal voorkomt en niet alleen bij het voetbal.

Eind jaren tachtig liep ik als puberende Feyenoord-supporter letterlijk en figuurlijk mee met een groep die optrok van De Kuip naar het treinstation Rotterdam-Zuid na een verloren Klassieker. Links van ons passeerde de Ajax-trein die de volle laag kreeg. Overal vlogen stenen door de lucht. Een diender, zo eentje met een ouderwets platte pet, die het verkeer stond te regelen zag de horde op zich afkomen en bedacht zich geen moment. Ik vergeet het nooit: hij borg zijn fluitje op in zijn jaszak en trok de gummiknuppel uit zijn broek om vervolgens in zijn eentje op alles en iedereen om hem heen dat ook maar enigszins bewoog genadeloos in te slaan.

De gemiddelde diender vandaag de dag vindt, net als heel veel andere Nederlanders overigens, dat hij veel te weinig betaald krijgt voor het werk dat hij doet. Politiemensen die primair als hulpverleners hun werk proberen te doen worden vandaag de dag maar al te vaak beschimpt, bespuugd of zelfs mishandeld. Eigenlijk hebben ze groot gelijk dat ze actievoeren of gaan staken.
Dit land wordt momenteel bestuurd door politieke partijen die de begrippen Arbeid, Vrijheid en Democratie in hun vaandels met zich meedragen. Twee partijen die een coalitie vormen van pappen en nathouden. Van veel geschreeuw en weinig wol. Van heel veel woorden maar bar weinig daden. Met dat eeuwige en irritante vingertje wijzen ze nog steeds naar alles over onze grenzen wat in hun ogen fout is. Terwijl binnen onze eigen grenzen de pleuris al jaren geleden is uitgebroken en nog steeds voortwoekert. En lopen ze braaf mee met Brussel en doen ze keurig wat hun wordt opgedragen.

De Onneembare Vesting. Zo wordt het tot een ruïne vervallen stadion op De Wageningse Berg in de volksmond ook wel genoemd. Ooit kwamen de tegenstanders er met knikkende knieën naar toe. In een spelersbus waarin nog werd geklaverjast, op de terugweg vaak in combinatie met bier en zware shag. Tegenwoordig is het helaas allemaal anders. De huidige generatie Nederlandse voetballers heeft geen knikkende knieën meer, sterker nog: ze weten niet eens wat dat zijn. Net als dat ze in mijn ogen soms niet eens weten waarnaartoe ze op weg zijn. Met hun gekleurde schoenen, te hoog opgetrokken kousen, volgeprikte armen en kekke haartjes. Druk met hun smartphones, tablets en laptops, te druk om nog een potje te klaverjassen. Na een paar goede wedstrijden lonkt het grote Oranje waar ze in aanraking komen met de échte sterren: de mannetjes die het in het buitenland al helemaal gemaakt hebben en die nog veel absurdere salarissen opstrijken. Ze zijn het shirt dat ze mogen dragen eigenlijk niet eens waard. Een shirt, tegenwoordig meestal ontworpen door designers niet gehinderd door enig gevoel voor clubcultuur. Toch worden ze massaal gekocht. Mensen die in onze ieder-voor-zich maatschappij toch nog ergens bij willen horen op zondagmiddag. Die een nieuwe aankoop van hun club meteen in hun armen sluiten als ware hij De Verlosser is. Spelers die net zo snel van club wisselen als dat onze politici hun politieke standpunten wijzigen. Die alleen maar met zichzelf bezig zijn, met hun eigen gewin…

Voor de échte voetbalsupporters wordt het steeds moeilijker in ons Vrije en Democratische Nederland. Ze hebben te doen met clubcardverplichtingen, onzinnige combiregelingen, noodverordeningen of wedstrijdverboden van laffe burgemeesters en moeten op de meest belachelijke tijdstippen naar het stadion ten faveure van ‘voetbalminnend en televisiekijkend’ Nederland, dezelfde lieden die zich in het Oranje hullen wanneer ‘we’ ons weer eens hebben geplaatst voor een eindtoernooi georganiseerd door de door en door corrupte FIFA of UEFA: zal het kwartje van Blatter en Platini ooit vallen?

En wanneer je besluit om er niet meer aan mee te doen: aan alle door onze autoriteiten opgelegde waanzin en je je eigen weg kiest in elk willekeurig voetbalstadion in Nederland dan loop je de kans om als een misdadiger te worden afgevoerd en voorzien van pek en veren inclusief stadionverbod de gemeentegrens te worden overgezet. Voor de échte voetbalsupporters is eigenlijk elk voetbalstadion in Nederland verworden tot Een Onneembare Vesting…

Het voelt net alsof met het afblazen van een schitterend initiatief als De Tweede Divisie de ‘BV Nederland’ definitief failliet is gegaan’ is mijn reactie…