De Plaatselijke FC #1: ‘Ons kent ons’ ten top bij HHC Hardenberg

In De Plaatselijke FC bezoek ik iedere week een club uit de Tweede Divisie. Ik wil de cultuur proeven, het gras ruiken en de succesverhalen van de tribunes en alles rondom de club beschrijven. We trappen de serie af bij HHC Hardenberg.

Hardenberg. Een rustiek plaatsje in het oosten van Nederland. Ooit ontstaan in het jaar 1227, gesticht door Willebrandt van Oldenburg. Hij bouwde een kasteel genaamd de Herdenberg. Een plaats was geboren. Oké, genoeg gezever. Ik ben op weg naar ‘Het Tweede Oranje’, de oranje-zwarten. Of terwijl: HHC Hardenberg.

Compleet ‘HHC-gek’

Al rijdend kom ik Hardenberg binnen en ik merk vanaf minuut één dat ik mij als Deventenaar aardig moet aanpassen in een plaats als deze. Ik kan het misschien het best duiden in een verkeerssituatie. Als ik in Deventer iemand voorrang moet geven, omdat diegene van rechts komt, kijken wij elkaar hatelijk aan en worden de nodige armgebaren gemaakt. ,,Ga dan, sjonge jonge.” De haast en de ongeduldigheid is iets wat Deventenaren tekent, denk ik. De Hardenbergers daarentegen leggen nog net niet de rode loper uit. ,,Wilt u eerst? Oh, gaat u maar meneer. Nog wat anders gewenst?” En dat afgesloten met een glimlach. Het zal een mentaliteitskwestie zijn. Gemoedelijker. Ik zou het niet kunnen. Doe mij maar af een toe een middelvinger, hoor.

Ik bevind mij op de Stationsstraat. Er is niet veel bedrijvigheid. Af en toe een trein die het station passeert, in- en uitlopende klanten bij Snackbar Rian, en de buurtbus die voorbijrijdt. Ik kijk mijn ogen uit en geniet van de stilte in de omgeving. Uitgestorven of vredig? Ik omschrijf Hardenberg als vredig. Ik neem de buurtbus richting Sportpark De Boshoek. Ergens onderweg besluit ik uit te stappen en het laatste stukje te lopen. Ik word getrakteerd op een kraakheldere hemel inclusief snerpende kou. De avondzon maakt het plaatje compleet. Ondanks de oranje zonnegloed over Hardenberg, merk je het niet direct aan de plaats. Maar iedereen schijnt hier compleet ‘HHC-gek’ te zijn.

Die gekte werd ingezet in het jaar 1954. Hardenberg Heemse Combinatie is ontstaan na een fusie van voetbalclubs HVC uit Hardenberg en sv Heemse uit Heemse. En toeval of niet, één van de Oranjes opende in 1970 sportpark De Boshoek. Prins Claus had de eer om de thuisbasis van ‘Het Tweede Oranje’ te te ontkurken. Na wat omzwervingen in de eerste, tweede en derde klasse, wist de club in het seizoen 2003-2004 te promoveren naar de Hoofdklasse. Sindsdien maakt de club furore in het amateurvoetbal.

Café Brinkman

Het sportpark is het bewijs van de ‘HHC-gekte’ van de inwoners uit Hardenberg. Een prachtige hoofdtribune, een clubhuis om u tegen te zeggen en gras. Echt gras. In deze ‘modern football’ (lees: blegh) tijd is het een genot om echt gras te mogen ruiken. Vooral bij een amateurclub. Toch is die groene biljartlaken niet het enige wat mij opvalt. Want, natuurlijk in het oranje-zwart, prijkt daar Vak-Q. De staantribune op Sportpark De Boshoek. Ook zie je op beide zijkanten van de muur talloze gegrafeerde bakstenen, met enorm veel namen. Om meer te weten te komen over deze staantribune, heb ik afgesproken met Dik Brinkman. Zijn naam staat immers gegrafeerd in één van de bakstenen, samen met die van zijn vrouw.

De twee wachten mij op in hun voormalige kroeg, Café Brinkman. Dik en Marjo Brinkman zijn groot HHC-supporters en menig persoon in Hardenberg kent de twee. ,,En dat terwijl ik eerst niets van voetbal moest hebben, hoor”, zegt Dik lachend. Dik Brinkman was jarenlang kroegbaas van dit café in hartje Hardenberg. Het was de stamkroeg voor vele HHC-supporters. ,,In 1984 begon ik hier voor mijzelf. In 2007 konden we het niet meer combineren met ons werk in de maaltijdenservices, dat nog steeds als een trein loopt. Deze beste meneer heeft het toen van mij overgenomen”, zegt Brinkman wijzend naar de huidige kroegbaas, Jan Lennips. Een echte HHC-kroeg is het niet meer volgens de nieuwe eigenaar. Maar ondanks de naamsverandering naar Sevens, kijk je nog steeds je ogen uit. Het is een typisch bruincafé, versierd met vele voetbalshawltjes en afgetopt met cliché tegeltjes als ‘half bezopen is te weinig doorzettingsvermogen’. Geinig.

Vak-Q

Het gaat al gauw over het ontstaan van Vak-Q. ,,Een groep supporters van HHC stond altijd op dezelfde plek naast de hoofdtribune. Iedereen hier wist ook dat zij trouwe supporters van FC Twente waren, op Vak-Q. Eentje van onze groep opperde toen om ook in Hardenberg een Vak-Q te creëren. Meindert Veurink was schilder in die tijd en hij vroeg mij of ik een bord wilde betalen, waarop hij zijn gang kon gaan”, vertelt Dik enthousiast. ,,Waarom niet toch? En zo geschiedde. Dat bord kwam er, met Vak-Q in oranje-zwarte letters.”

De jaren die volgden waren zeer succesvol voor HHC met enkele promoties. En de supportersgroep groeide uit zijn voegen. ,,Op verzoek van spelers is een groot gedeelte van de supporters van de hoofdtribune naar de overkant gegaan. Uiteindelijk kwam daar de prachtige staantribune, met Vak-Q erop. Vandaar ook al die bakstenen met gegrafeerde namen. Zij hebben mede gezorgd voor de muur van de staantribune. Iedereen kon daar zijn eigen baksteen kopen, en waardoor er financieel draagvlak was om de muur te bouwen”, vertelt Marjo.

Toch vertellen Marjo en Dik het allemaal met bescheidenheid. Het gevoel dat niemand groter is dan de club, is wat zij uitstralen. Maar naar mijn mening mogen de twee zichzelf wat meer waardering geven. Volgens mij staan Marjo en Dik symbool voor het gevoel van HHC Hardenberg. Maar daar willen zij niets van weten. ,,Doe normaal, dan doe je al gek genoeg toch. Iedereen draagt zo zijn of haar steentje bij. Zet maar niet in het artikel dat wij dat met z’n tweeën geregeld hebben hoor, veel mensen hebben geholpen bij het verwezenlijken van dat vakkie”, vult Marjo Brinkman gauw aan. Grappig, want de twee staan zelf niet op ‘dat vakkie’. ,,Klopt”, zegt Dik lachend. ,,Wij hebben altijd met een een vast groepje bij het clubhuis gestaan, daar staan wij nu ook nog prima”, zegt Dik. ,,De club heeft ongeveer 1800 leden. Als iedereen zijn mouwen even opstroopt, heb je al gauw iets voor elkaar bij HHC.”

Uniek?

Het is het gemoedelijke, het ‘ons kent ons’ en de oprechte liefde voor ‘iets’. Ook al is het voetbal soms niet om aan te gluren. Menig voetbalsupporter kent dat gevoel. Zeker ook de mensen bij HHC. ,,Eigenlijk is de wedstrijd niet eens per se de hoofdreden om naar HHC te gaan. Wij kennen zoveel mensen hier, dat het sociale contact op de club voor ons ook erg belangrijk is. Het drankje voor het clubhuis of op de tribunes met vrienden en bekenden. Het is altijd gezellig op de Boshoek”, zegt Dik.

,,Maar niet alleen op de Boshoek, hoor”, zegt Marjo terwijl ze bijna de slappe lach krijgt. Ze vertelt dat de trips naar Scheveningen ‘om niet te vergeten’ zijn. ,,Met bussen, auto’s en zelfs limousines die kant op. Velen bleven ook overnachten.” Ook IJsselmeervogels blijft een speciale tegenstander. De avond voor de wedstrijd IJsselmeervogels – HHC  Hardenberg spelen de supporters een pot voetbal tegen elkaar. ,, En daarna met z’n allen de kroeg in. Erg gezellig. En dat was de volgende ochtend van onze gezichten af te zien, haha”, zegt Marjo. ,,Maar zo hoort het toch ook tussen supporters onder elkaar?”, zegt Dik met een vragende blik. Ik knik ja, maar ik ben zelf niet vies van een beetje rivaliteit. ,,Maar die hebben wij ook gehad hoor. Vroeger, tegen Rijssen. Maar die zijn afgezakt in het amateurvoetbal, waardoor die derby eigenlijk nooit meer gespeeld wordt”, zegt Marjo.

De supportersvereniging van HHC kent meer dan vijfhonderd leden. Steevast staat tijdens iedere thuiswedstrijd de staantribune vol. Maar dat is niet eens het meest unieke. In 2008 speelde de amateurclub in de KNVB-beker tegen Feyenoord. Vanwege gebrek aan capaciteit, verhuisden de oranje-zwarten voor een keer naar het stadion van FC Emmen. En waar een kleine club al niet groot in kan zijn. Nagenoeg het hele stadion was gevuld met HHC-supporters. ,,De club leeft gewoon enorm in Hardenberg. Op het moment dat er iets unieks staat te gebeuren, wil bijna iedere inwoner daarbij zijn. Volgens mij was het pas de tweede keer in de geschiedenis van dat stadion dat het nagenoeg uitverkocht was”, zegt Marjo trots.

Maar hoe uniek is de club eigenlijk? In landen als Engeland en Duitsland, worden clubs in de lagere divisies steevast aangemoedigd door duizenden supporters. Ik zie in Nederland wel steeds meer supporters bij amateurclubs, maar het is nog lang niet zoveel als in de lagere divisies van bijvoorbeeld Duitsland. ,,Maar die vergelijking kun je niet maken, denk ik”, zegt Dik. ,,Ik denk niet dat je ons met Duitse clubs kan vergelijken alleen omdat wij dicht tegen de grens aanzitten. Daarnaast is de sfeer tussen de supporters in Duitsland vele malen anders dan in Nederland. Het is ook een groot land dat veel clubs kent. Daar loopt alles door elkaar heen.” Maar HHC is volgens Dik wel uniek in het amateurvoetbal van Nederland. ,,Wij kennen een goed en prettig bestuur, aangevuld met veel vrijwilligers. Dat zijn dingen die de club groots maken. Vandaar ook de grote supportersvereniging.”

Maar hoe groot de club ook is, en misschien wordt, de drie zien geen reden om een stap hogerop te maken als de kans zich voordoet. ,,Ik ga zelf niet veel naar de voetbal, maar je ziet hoe het met Achilles is afgelopen”, zegt kroegbaas Jan Lennips. ,,Precies”, vult Marjo aan. ,,Je moet ook niet vergeten dat wij een zaterdagvereniging zijn. Door religieuze redenen wordt het knap lastig om ons in het betaalde voetbal neer te zetten. Het moet ook leuk blijven. De drempel voor vrijwilligers kan dan ook te hoog worden door allerlei aanpassingen en regeltjes van bovenaf.”

,,Moet je nog een bakkie?”, vraagt Lennips. Ik bedank. Het is inmiddels al laat op de avond. Ik bedankt de drie voor hun verhaal. ,,Als je nog een keer langs komt, doe je even een belletje?”, zegt Marjo. Natuurlijk, Marjo. Onderweg naar huis ga ik nog gauw even langs Snackbar Rian, het enige eetpaleis in de buurt dat nog open was. En het zit vlak bij de kroeg trouwens. Ideaal voor groundhoppers. Of Hardenbergers die brak wakker worden op zaterdagmiddag. Een bodem leggen bij Rian, door naar Sevens en met een paar goudgele rakkers achter de kiezen naar De Boshoek. Bedankt Hardenberg!

Dit is een verhaal uit de serie De Plaatselijke FC. Klik hier voor alle verhalen van deze serie