Column: Stapelverliefd op dit Liverpool

4-0. Vier fucking nul. Wat dit Liverpool gisteren heeft laten zien is van ongekend niveau. Magistraal. Fantastisch. Genieten. Met letterlijk geen enkele poging die ik doe ga ik kunnen beschrijven wat dit team met de voetballiefhebber doet. Toch maar even proberen.

Voor wie Liverpool dit seizoen volgt is het sowieso wel duidelijk: Dit is het best voetballende team ter wereld. De strijd. De passie. De kwaliteit. Dit team bezit alles wat je nodig hebt om prijzen te pakken. Om de beste te zijn. Toch is het mogelijk dat de Reds dadelijk met 97(!!) punten geen kampioen van Engeland gaan worden. Bizar. En dan in de Champions League ook nog die return tegen Barcelona, een vrijwel onmogelijke missie, waarbij een 3-0 uitnederlaag goedgemaakt moest worden. Barcelona stond met vijf Infinity Stones voor en de handschoen al aan. En dit zónder de geblesseerde Firmino, Salah en Keita goedmaken. Kansloos toch?

Perfectie

Al heel het seizoen speelt dit Liverpool fantastisch. Al die zure wedstrijden waarin ze net tekort kwamen, worden telkens weer gecompenseerd met die last-minute ontsnappingen. Het allermooiste is dat ze het écht allemaal samen doen. Origi die al twee keer de winst over de streep trok met goals tegen Everton en Newcastle, captain Virgil van Dijk die een bizar staaltje leiderschap vertoont, de wissels die uit bij Southampton zich moeiteloos aanpasten en de wedstrijd over de streep trokken. Slechts enkele voorbeelden van wat een echte teammentaliteit kan betekenen. Er zijn dus voorbeelden te over dit seizoen die duidelijk maken naar wat voor bijzondere ploeg we mogen kijken dit jaar, maar gisteravond kwam echt alles samen.

De vroege goal van Origi, die in de basis stond omdat Firmino geblesseerd aan de kant stond. Andy Robertson die geblesseerd uitviel in de rust, en vervangen werd door levende legende Georginio Wijnaldum, die tot zijn eigen woede op de bank zat en met twee goals in enkele minuten de 3-0-nederlaag gelijktrok. En dan die corner, die fucking fantastische, geniale, idiote corner van Alexander-Arnold die heel Barcelona voor schut zette en Origi in staat stelde de bal keihard binnen te hameren voor de nekslag. Dit was het team van Liverpool FC op zijn aller-allerbest. Ongeëvenaard.

Anfield

Blijft over om te bespreken misschien wel de doorslaggevende factor van gisteren, het laatste ontbrekende puzzelstukje in een remontada die alleen dit Liverpool kan klaarspelen. Een kolkend Anfield, dat overliep van vocaal geweld. Bij aanvang van de wedstrijd begon het al. Je weet dat het gaat komen, maar de You’ll Never Walk Alone was oorverdovend. Gewoon je bek houden en luisteren als je achter de buis zat, en anders ongegeneerd mee schreeuwen thuis. Geen filmend toeristenvolk, maar een compleet leipe supportersschare die schreeuwde om corners, ingooien en aanvallen voor hun team. Supporters die al jaren geen serieuze prijs meer hebben kunnen vieren, maar met alle zuurstof die ze kunnen vinden dit seizoen en vooral deze avond blijven steunen en schreeuwen.

Voor het laatste fluitsignaal al een keihard You’ll Never Walk Alone, maar de versie die ná de wedstrijd plaatsvond is onbeschrijfelijk. Ik kom echt superlatieven te kort om die beelden te beschrijven. Heel het team, alle staf, alle geblesseerden en reserves zij aan zij voor de Kop. Een collectief YNWA. Door hart en ziel. Niet te beschrijven. Wauw. Ook zij zijn onderdeel van dit vrijwel onoverwinnelijke Liverpool, de supporters. De spelersnummers, het Alléz Alléz Alléz dat sinds vorig jaar zo’n hit is. Dit collectief is niet te stoppen. Eindhalte: Madrid. Met de trofee op het podium. Doe mij maar weer een jankende Wijnaldum, een jankende Robertson en een jankende Salah, net als gisteren. Op Liverpool ben ik al jaren verliefd, maar dit seizoen ben ik stapelgek op de hernieuwde relatie, we zijn getrouwd.

Wat. Een. Team.