Jaren geleden ging het heel erg slecht met mijn club wegens grote financiële malaise. Een schuld van vele miljoenen euro’s. Dichtbij de rand van de afgrond. De muizen in GelreDome leden in die tijd aan anorexia, want er was er echt niets in kas om van te vreten. De gemeente Arnhem was een hele belangrijke factor in de redding van mijn club in die periode. Deze maand is er paniek in Kerkrade. Roda JC staat op het randje van een faillissement.
Hoe zuur ook voor F.C. Haarlem, S.C. Veendam en een F.C. Wageningen die voor een paar ton over de kop gingen. Ik ben blij dat ik wekelijks nog steeds naar mijn cluppie kan kijken. Met mijn maten aan de pils. Maar zo af en toe doemt in mijn hoofd ergens het scenario op dat dit zomaar allemaal voorbij had kunnen zijn. Hoe had mijn leven er dan uit gezien?
Andere club
In die tijd van grote financiële malaise kreeg ik van heel veel mensen de vraag voor welke club ik zou worden, mocht Vitesse naar het graf gedragen worden. Zelf vond ik dit een zeer vreemde vraag, want dat kan toch helemaal niet?! Hoe kan ik nou een andere club supporteren met dezelfde passie, terwijl mijn hart allang vergeven is? Als mijn DNA al volledig geel en zwart gestreept is? Een andere voetbalclub? Nee. Onmogelijk. Een schrikbeeld.
Overpeinzing
Een tijdje geleden was ik bezig met de opname van het wekelijkse itempje ‘De les van Vites’ samen met clubwatcher Lex Lammers (De Gelderlander). We zaten op mijn vaste stekkie, de Theo Bos Tribune. Het dak was open, ik zag een blauwe hemel met hier en daar hagelwitte wolken en de zon die vele lege (haha GelreDome is altijd leeg toch, ook als Vitesse speelt!) stoeltjes wat warmte toekussen. Nee, ik ga hier niet roepen dat GelreDome het mooiste voetbalstadion van Nederland is, maar ik voelde mij er prettig en gelukkig op dat moment. Vertrouwd. Mijn tweede huis.
Een leeg stadion. Een blanco kleurplaat die ik inkleurde met de talloze herinneringen die door mijn kop schoten. Doelpunten op het veld, irritaties en drankmisbruik op de tribune enzovoorts. Die inkleuring was onmogelijk geweest als Vitesse niet meer had bestaan.
Er valt dit seizoen over mijn Vitesse genoeg te zeuren en te klagen, maar diep in mijn hart geniet ik daar ook weer ontzettend van. Zolang ik nog kan klagen over een gemiste kans, dubieuze wissels of zeurende spelers die willen vertrekken, heb ik eigenlijk helemaal niets om te klagen. In gedachten ben ik bij de supporters van Roda JC. Zij leven nu in angstige tijden. Supporters hebben een crowdfundingactie opgezet. Doneren kan hier!
Dit is een gastartikel van Bjorn Courbois.
