Tuvalu: op jacht naar het WK

Het nationale voetbalelftal van Tuvalu belegde de afgelopen maanden een trainingskamp in Nederland. De 25-koppige selectie streek eind augustus neer op Nederlandse bodem en trainde en speelde wedstrijden bij en tegen lokale amateurteams. Het team wisselde overwinningen af met grote nederlagen, maar deden ondanks dat een schat aan ervaring op in hun nog prille voetbalcarrière. De spelers trainden dagelijks onder leiding van Leen Looijen, de oud-trainer van onder meer NEC, Vitesse en FC Groningen. Uiteraard was de in insteek van het trainingskamp om het niveau van de selectie op te krikken en de bekendheid van het project te vergroten. Toch streeft de Stichting Tuvalu een hoger doel na dan het winnen van wedstrijden tegen bijvoorbeeld Fiji of Samoa. Het voetbalteam wordt ingezet als instrument om de situatie op het kleine eiland in de Stille Oceaan te verbeteren.

Enkele weken geleden werd ik uitgenodigd door Paul Driessen, oprichter van het project Tuvalu, om een training bij te wonen in de Noordoostpolder. Ik zag de enthousiaste spelers van Tuvalu aan het werk en sprak daarnaast met Paul Driessen en enkele spelers. Driessen vertelde mij over zijn gedachtegang achter het project:

“Zoals iedereen, heb ik ook een zogenaamde ‘bucketlist, waarop dingen staan die ik wil bereiken in het leven. Het leek mij altijd een droom te worden om bondscoach te worden van een land. Op een verjaardag, onder het genot van een drankje, fantaseerde ik hierover met een aantal kennissen en besloot ik de mogelijkheden eens te gaan bekijken.  Grote landen als bijvoorbeeld Nederland en Duitsland kon ik al meteen wegstrepen. Voor deze landen heb je als bondscoach een grote conduitestaat nodig, veel trainerspapieren en meestal ook een flinke dosis ervaring als profvoetballer. Aan deze eisen kon ik niet voldoen en ik besloot de wereldkaart er eens bij te pakken. Ik zocht naar kleine landen, zonder FIFA-lidmaatschap, maar wel met een actief nationaal voetbalelftal. Zo stuitte ik op Tuvalu, een speldenprik in de Stille Oceaan dat ik alleen kende van het internetdomein ‘.tv’ en als land dat als eerste zou verdwijnen door de stijgende zeespiegel. Ik besloot de voetbalbond van het land te e-mailen met de vraag of ik bondscoach kon worden van het nationale team en welke papieren ik moest kunnen overleggen. Hun antwoord was bevredigend, want ze zeiden dat dit mogelijk was indien ik een aantal vrij eenvoudige trainingspapieren zou hebben of behalen. Na een periode lang te hebben gecommuniceerd met de Tuvaluaanse bond, besefte ik mij dat geen land kon zitten te wachten op een onervaren trainer als ik. Toch zag ik er een geweldige uitdaging in om dit land te helpen de FIFA-status te bereiken en het niveau van het voetbal in het land omhoog te brengen. Aangezien ik hiervoor zelf de kwaliteiten niet had, wilde ik een grote naam uit het voetbal benaderen. Na veel afwijzingen kwamen we uit bij de aanstelling van Foppe de Haan. De voormalige trainer van onder meer Heerenveen stapte voor enkele weken uit zijn voetbalpensioen en toog samen zijn vrouw af naar Tuvalu. Hier stelde hij de nationale selectie samen en trainde de spelers naar een hoger niveau. Samen met zijn assistenten Peter Maas en Etienne Stomp werkte het team toe naar de Pacific Games. Op de Pacific Games werd uiteindelijk geen noemenswaardig resultaat geboekt, maar toch waren de resultaten en de uiteindelijke plaats op het toernooi in Nieuw-Caledonië een hoogtepunt in de geschiedenis van het Tuvaluaanse voetbal. Door middel van het trainingskamp in Nederland proberen we het werk van Foppe en zijn assistenten door te zetten. Het uiteindelijke doel van het project is om de FIFA-status te behalen voor Tuvalu, waardoor het elk jaar een miljoenensubsidie krijgt van de Wereldvoetbalbond. Hiermee kan vervolgens een heleboel worden verbeterd op het eiland. Het uiteindelijke doel van het project is breder dan alleen het voetbal. Aangezien 93% van de bevolking op het eiland werkloos is en het land armer is dan bijvoorbeeld Bangladesh, is mijn werk een mooie vorm van ontwikkelingswerk. Ik probeer het land bekendheid en trots te geven en door middel van het nationale team bij te dragen aan de verbetering van het leven daar. Ik begon het project met het waanzinnige idee om bondscoach te worden, maar uiteindelijk ben ik mij in gaan zetten voor het hele land. Ik voel me enorm betrokken bij Tuvalu en haar bewoners en ik wil ze dolgraag helpen met de ontwikkeling van hun bestaan.’’

FIFA-bid

Het verhaal begon dus als een bizarre droom, maar werd steeds concreter. Het lukte Paul Driessen om het grootste buitenlandse voetbalproject van Nederlandse makelij te starten. Door middel van de oefenwedstrijden in Nederland bouwt het Tuvalu aan haar lijst met interlandwedstrijden dat onder andere een eis is voor het behalen van het FIFA-lidmaatschap.

Een andere eis is het kunnen organiseren van interlands. Dit is al gelijk een hekel punt voor de haalbaarheid van het project. Het land herbergt slechts één voetbalveld, waarop naast het voetbal ook andere sporten zoals rugby worden uitgevoerd. De kwaliteit van het veld is dan ook erg slecht en veel mogelijkheden tot verbetering is er niet. De ondergrond van het eiland is niet geschikt voor gras en daarom is voor het enige voetbalveld klei uit Fiji gehaald. Daarnaast is het eiland, op het bredere middenstuk na, slechts enkele 10-tallen meters breed, waardoor er buiten de ongeschikte ondergrond ook simpelweg geen ruimte is voor voetbalvelden.

Tot slot is Tuvalu één van de meest en zo niet het meest geïsoleerde land ter wereld. Er landt slechts een beperkt aantal keren per jaar een vliegtuig vanuit Fiji en door de korte landingsbaan kunnen er alleen kleine vliegtuigen landen. Verder is er wel een bootverbinding vanuit Fiji, maar deze reis duurt gemiddeld zo’n drie dagen. De bereikbaarheid van het land is dus beperkt, waardoor het organiseren van interlands momenteel haast onmogelijk is. Een oplossing voor dit probleem zou kunnen zijn dat het team haar ‘thuiswedstrijden’ gaat spelen op het meest dichtbijgelegen land Fiji, maar hierover zijn nog geen beslissingen gemaakt.

Tuvalu Hero Project

Tevens regelde Paul Driessen een trainingsstage bij hoofdklasser VV Brabantia voor twee van de meest getalenteerde spelers uit de Tuvaluaanse selectie. Door de stage kon een scoutingsrapport worden opgemaakt van de twee voetballers en worden verstuurd naar BVO’s in Nieuw-Zeeland. Het uiteindelijke doel is om de Tuvaluanen hun eerste (semi)professionele voetballer te bezorgen, waar de volgende generatie voetballers tegen op kan kijken. De sport zou hiermee populairder worden, de aandacht van de media vergroot worden en de gehele infrastructuur van de voetbalbond een zogenaamde ‘boost’ kunnen geven.

De selectie

Het team herbergt uitsluitend spelers welke actief zijn in de eigen Tuvalu Premier League. Het gros van de spelers hebben het eiland nog nooit verlaten en spreken alleen de eigen Tuvaluaanse taal. De cultuur en karakters van de Tuvaluanen verschillen enorm met de Nederlandse.

Een uitzondering was Sepetao, een jonge jongen woonachtig in Auckland, Nieuw-Zeeland. Hij sprak vloeiend Engels en genoot een opleiding in zijn woonplaats. Hij noemde het trainingskamp een fantastische ervaring en sprak erg ambitieus over zijn voetbalcarrière. Hij hoopte vorderingen te maken met het Nationale team en voelde zich erg verbonden met Tuvalu, het land waarin hij opgroeide.

Verder sprak ik met Hamoa, de Tuvaluaanse teammanager. Hij bekleedde een soort vaderfunctie voor de jonge spelers en voelde zich nauw betrokken bij het team. Hij was woonachtig in Tuvalu en ook hij vond de reis door Nederland een bijzondere ervaring. Hij voelde zich vereerd de ontwikkelingen van het Tuvaluaanse voetbal mee te maken en hoopte dat project van Paul Driessen zou slagen.

V.V. Brabantia – Tuvalu

Enkele weken na mijn bezoek aan de training in de Noordoostpolder, bezocht ik de wedstrijd van Tuvalu tegen het Veldhovense V.V. Brabantia. De Brabantse tweedeklasser was met 6-1 veel te sterk voor de Tuvaluanen, maar toch was het bijzonder om mee te maken. Al vroeg in de wedstrijd kreeg Brabantia een strafschop tegen. Ondanks dat de strafschop overduidelijk terecht was, maakte geen van de Tuvaluaanse spelers enig misbaar tegen de scheidsrechter of de veroorzaker van de penalty. De beslissing werd gelaten ondergaan en zelfs als speler in de reserve zesdeklasse  was dit voor mij een zeldzaamheid. De schuwe en verlegen karakters van de Tuvaluanen werden nog meer zichtbaar toen hun keeper, later in de wedstrijd, opzichtig blunderde. Er was geen wanklank richting de doelman te horen. Mijn grootste verwondering vond plaats in het slot van de tweede helft. Ik had mij opgesteld naast de dug-out van de Tuvaluanen en kon zo de gesprekken tussen de trainer en de wisselspelers volgen. De trainer wilde blijkbaar in veld wat extra stootkracht voorin. Hij vroeg daarom aan zijn wisselspelers wie de beste aanvaller van hen was. Ik verwachtte dat alle reserves hun vinger in de lucht zouden steken, zodat zij in ieder geval nog wat speelminuten zouden krijgen. In tegenstelling tot wat ik had verwacht, wezen de spelers allemaal naar elkaar.  De trainer wees daarop lachend zelf een speler aan. Het gaf wederom de bescheiden karakters en de nietige status als speler van het Tuvaluaanse voetbalelftal aan.

Toekomst

De selectie heeft afgelopen woensdag Nederland verlaten en keert zodoende terug naar hun eigen woonomgeving. Voor de Stichting Tuvalu gaat het werk echter gewoon door. Er wordt hard doorgewerkt aan het behalen van het FIFA-lidmaatschap. Via de website van de Stichting Dutch Support Tuvalu kunnen de vorderingen worden gevolgd en kunnen belangstellenden het project ook financieel steunen door ‘vriend van Tuvalu’ te worden.

In de Hekken wenst de Stichting Tuvalu alvast veel succes toe in het vervolg van dit prachtige en nobele project!