The Northern Guard

In Amerika, een land met competities waarin niemand kan promoveren of degraderen, waar geen voetbalcultuur is en waar iedere club gekocht kan worden door iedereen die een goed gevulde portemonnee heeft, verwacht je niet dat er supporters zijn die vol achter hun club staan. Toch is dit juist aan de hand in Detroit. In de stad die een aantal jaren geleden bankroet is verklaard, is een fanatieke harde kern (genaamd ‘The Northern Guard’) van de voetbalclub Detroit City FC, niet meer weg te denken. Getooid met biker sjaals en vlaggen met doodshoofden (Detroit is dood, hier zijn de ‘Walkin Dead’, de wederopstanding van Detroit), zijn The Northern Guard hard op weg om de passie voor het voetbal te tonen aan Amerika.

Detroit City FC speelt in de Hoofdklasse van Amerika, de NPSL (National Premier Soccer League). De NPSL heeft 12 divisies waarin 65 teams zijn vertegenwoordigd. DCFC (Detroit City FC) speelt in de Midwest Region.

The Northern Guard, verteld Northern Guarder Drew Gentry, is opgericht door de twee broers Gene en Ken Butcher, beide opgegroeid met Detroit Express, een club spelend in de NASL (North American Soccer League) van 1978 tot 1980, en werden dolenthousiast toen ze in 2012 vernamen dat er een nieuwe voetbalclub in Detroit was ontstaan. Ze besloten te gaan kijken en daarna voor 110% achter de club te gaan staan.

Kennelijk heeft het fanatisme van Gene en Ken Butcher gewerkt. Er zijn fanclubs in vijf verschillende landen en vier verschillende tijdzones in Amerika te vinden. Bij thuiswedstrijden in het gedeelde stadion van en met Cass Technical High School is de sectie waar de Northern Guard staan (!) afgeladen met 800 man. Gehuld door rook afkomstig van rookbommen, zingen en schreeuwen ze hun team op weg naar hopelijk een overwinning.

Hoe het komt dat The Northern Guard zo on-Amerikaans hun team aanmoedigen is terug te voeren op de samenstelling van de groep. Veel emigranten uit Zuid Amerika, West en Oost Europa en zelfs Rusland hebben zich aangesloten en hun manier van voetbal beleven overgebracht op de andere supporters. Ze zijn er dan ook trots op dat ze met geen andere groep supporters in Amerika vergeleken kunnen worden. Andere groepen zien dat The Northern Guard anders is en prijzen het fanatisme waarmee ze hun club aanmoedigen.

Het gemis van een competitie waarin je kunt promoveren en degraderen is groot. Verhitte discussies worden dagelijks op Social Media, Message Boards en onder het drinken van een biertje in de kroeg gevoerd. Ze hopen op verandering van het 20 jaar oude kartel systeem, maar steken er liever niet al te veel energie in om verandering proberen te brengen. Liever stoppen ze hun energie in hun club en hopen dat de dag van verandering en modernisering snel komt. Op de vraag of The Northern Guard hun club trouw zullen blijven als er een nieuw MLS team in Detroit komt te spelen, geeft Drew Gentry een stellig “Ja”. Ze zullen de club altijd trouw blijven in welke divisie ze ook spelen. En dat siert The Northern Guard. Voor ons Europeanen misschien een normaal antwoord, maar in een land als Amerika waar clubs van stad naar stad of zelfs van staat naar staat verhuizen omdat er een voordeliger belastingstelsel is, of omdat de eigenaar wil cashen met de verkoop van zijn team, niet.

Als DCFC door kan blijven groeien en de eigenaren blijven doen wat ze horen te doen en zich niet of nauwelijks zullen bemoeien met Detroit’s supporters cultuur, dan is ’the sky the limit’ voor de club, denkt Drew. “Het maakt niet uit of we ooit in de MLS of zelfs in een van de amateur competities komen te spelen. The Northern Guard zal er altijd zijn. We houden van de club, we houden van onze voetbalcultuur en we zullen nooit gebonden zijn aan een divisie”.

DCFC is momenteel aan het kijken of ze door middel van crowdfunding een nieuw stadion kunnen betrekken. Het Cass Technical High School zal dan omgeruild worden voor het Keyworth Stadium. Een stadion dat met niemand gedeeld hoeft te worden en met meer capaciteit. De club is aan het groeien en ook al stemt The Northern Guard dat gelukkig, ze zullen altijd met weemoed en plezier terugkijken op waar het allemaal begon. Of zoals Drew Gentry het zegt: “Je vergeet nooit je eerste liefde”.

[foto’s met dank aan Dion Degennaro Photography (kleurenfoto’s) en Konrad Maziarz Photography (zwart/wit foto)]