Sfeervol duel tussen Grashopper en FC Basel ondanks boycot
De steden Basel en Zürich hebben een ongelooflijke hekel aan elkaar. Dat heeft natuurlijk zijn weerga op voetbalgebied. Waar Zürich met Grashopper – FC Zürich het toneel is van de enige echte stadsderby die Zwitserland kent is er ook vanuit beide clubs een intense rivaliteit met FC Basel. Waar de haat van FC Basel bij de oudere generatie zich vooral richt op FC Zürich, heeft de jongere generatie een intense hekel aan Grashopper. Beide clubs zijn samen goed voor 47 kampioenschappen en daarmee de twee meest succesvolle clubs van Zwitserland. Tijd om maar eens naar Zürich af te reizen om een kijkje te nemen bij deze intense rivaliteit!
Zodra we landen op het vliegveld Zürich-Kloten krijgen we echter slecht nieuws te verwerken. De ultras van beide clubs hebben een bericht geplaatst op hun website. Beide supportersgroepen besluiten om de wedstrijd te boycotten en op hun eigen manier buiten het stadion voor steun te zorgen. De naam van het vliegveld had niet passender kunnen zijn… Zeker omdat we deze niet hadden zien aankomen. Zwitserland staat namelijk, in tegenstelling tot veel andere landen, 100% capaciteit toe. Dit blijkt echter nogal wat voeten in de aarde te hebben. Om dit te faciliteren is er onder meer een extreem strenge identificatieplicht opgelegd aan de supporters. De ultras weigeren als proefkonijn te dienen voor een systeem dat ook na de pandemie gebruikt kan worden om supporters het leven zuur te maken. Daarom kiezen zij ervoor om voorlopig de spelers te ondersteunen van buiten het stadion. Als fanatieke voetbalsupporters snappen we deze keuze natuurlijk volledig. Als groundhoppers die naar Zwitserland zijn gekomen voor deze wedstrijd balen we natuurlijk gigantisch van deze keuze.
Corteos & politie
Er is echter één ding wat direct onze aandacht aan het bericht. De supporters van FC Basel geven aan dat ze wel van plan zijn om naar Zürich af te reizen. Sterker nog, ze geven zelfs aan hoe laat ze met zijn allen op de trein stappen. De supporters van Grashopper publiceren dan weer waar ze van plan zijn om in de middag te verzamelen. Gezien beide supportersgroepen een intense hekel aan elkaar hebben klinkt dit als vragen om gigantische problemen. We besluiten dus maar om de dag te gebruiken om door Zürich te trekken in de hoop nog wat supportersacties te ontdekken. De eerste stop is Hardturm. Op deze locatie zat vroeger het stadion van Grashopper, maar tegenwoordig is het een braakliggend stuk terrein. Veel supporters van GCZ koesteren hoop dat in de toekomst een nieuw stadion zal verrijzen op deze locatie en Hardturm is dus heilig gebied voor hun.
Bij de ingang van het feestterrein wordt de wacht gehouden door enkele supporters en gezien de blikken die ontvangen behoren wij niet tot de genodigden. De supporters van Grashopper zien we later nog een keer terug als zij onder politiebegeleiding in corteo naar het stadion lopen, alwaar ze van buiten de poorten van zich laten horen. Rondom Hardturm zijn veel politiebusjes te zien en hoe dichter we bij het stadion komen hoe ‘blauwer’ de omgeving wordt. Rondom het station gaan we vervolgens nog even op zoek naar de supporters van Basel, maar ook hier zit het weer niet mee. Hoewel we het geluid van de uitsupporters wel ergens door de straten horen galmen lopen we ze net mis. En dan is het al tijd om zo snel mogelijk het stadion in te gaan.
Scheiss Basel
Rondom dat stadion is het overigens een groot feest aan FC Zürich tags en graffiti. Het Stadion Letzigrund was dan ook al voor de verbouwing decennialang de thuisbasis van FC Zürich. Na de verbouwing voor het EK in Zwitserland en Oostenrijk werd het één groot gedeeld stadion. Niet vreemd dus dat de supporters van Grashopper zichzelf totaal niet thuis voelen in het stadion. Zij voelen zich te gast en zijn wat dat betreft een beetje dakloos. Wat ook niet helpt is dat het stadion niet bepaald knus is. Met de gigantische sintelbaan voelt het allemaal wat onpersoonlijk aan. Het enige verzachtende aspect voor de stadionliefhebber is de mooie Zwitserse backdrop.
Het moderne stadion en de visuele afwezigheid van de ultras zorgen toch voor weinig enthousiasme. De sfeer zal ditmaal moeten komen van de “normale” supporters. Anders voelt het straks toch weer een beetje als een coronawedstrijd. Qua sfeeracties blijft het helaas beperkt tot enkele protestdoeken uit Basel en een welkomstdoek van Grashopperzijde voor de terugkerende Amir Abrashi. Hoewel het stadion bij lange na niet gevuld is krijgen we toch een goed idee van de rivaliteit die heerst tussen beide clubs. Zelfs de reguliere supporters van Grashopper laten het niet na om regelmatig van zich te laten horen. Het ‘Scheiss Basel’ rolt meerdere malen van de tribune af. Het helpt ook mee dat de thuisploeg verassend genoeg het veel betere spel op de mat legt. Hoewel het voor Grashopper, de topclub van weleer, pas de eerste wedstrijd op het hoogste niveau is na enkele jaren afwezigheid spelen ze de gasten uit Basel weg. De supporters mogen zelfs even uit hun dak gaan als de thuisploeg op voorsprong komt. Tenminste, totdat de grensrechter zijn vlag omhoog steekt voor buitenspel.
“Ze zijn er niet, je hoort ze wel”
Ondanks verwoede pogingen van de thuissupporters wordt de vocale strijd zonder twijfel gewonnen door een onzichtbare kracht: de bezoekers uit Basel. De ultras van Basel zijn namelijk, zoals beloofd, massaal naar Zürich gekomen. Een grote groep supporters heeft haar eigen deel vlak achter het stadion toegewezen gekregen. Dat betekent voor ons het volgende. Vlak boven de stadionmuren zien we nog net de bovenkant van de vele zwaaivlaggen die mee zijn en we horen doorlopend het gezang vanuit vele kelen. Ze zijn hiermee een soort (voor ons pijnlijke) tegenhanger van de klassieker “ze zijn er wel, je hoort ze niet”. Zo’n boycotwedstrijd is al met al een hele aparte gewaarwording. Het voelt allemaal een beetje net-niet.
In de tweede helft proberen de supporters van Basel met enkele acties om de pijn van hun visuele afwezigheid te verminderen. Er wordt meermaals pyro afgestoken, terwijl de politie vlak om de hoek verscholen meekijkt. Op verschillende momenten wordt het hierdoor een kleurrijke chaos bestaande uit verschillende rookbommen. De bezoekers trekken ook op het veld aan het langste eind en boekt een zakelijke overwinning. Die overwinning wordt uiteindelijk gevierd door de uitsupporters met nog één laatste fakkel. De supporter die deze vast heeft weet hem tussen de spijlen door precies het stadion in te krijgen. En zo is hij (met één arm) als enige ultra nog een beetje in het stadion geweest. Uiteindelijk is deze klassieke topper op deze manier zeker een bijzondere ervaring. Maar verdomme, wat was het lekker geweest als deze vurige strijd gewoon gespeeld kon worden voor volle tribunes…