Port FC: De Thaise havenclub van de ‘Farang’ expats
Een van de mooiste dingen aan reizen is het ervaren, zien, proeven en ruiken van een nieuwe cultuur. En er zijn weinig betere manieren om een gevoel te krijgen voor een land dan door jezelf onder te dompelen in de lokale voetbalcultuur. Zo konden tijdens mijn vier weken lange vakantie aan Thailand enkele groundhops niet ontbreken. Te beginnen met een bezoek aan Port FC; een Thaise topclub uit de hoofdstad Bangkok.
De reis begint voor mij in Bangkok, de meest bekende plaats en hoofdstad van Thailand. Een wereldstad met meer dan 11 miljoen inwoners. Als je de aangroeiende buitensteden meetelt, is dit aantal 17,5 miljoen. Een stad waar constant licht brandt, constant een beetje chaos is en constant wel iets gaande lijkt. Maar ook een stad van spiritualiteit en rust. Een interessante tegenstelling die zorgt voor een unieke stad.
Port FC, de club van de haven
Het is ook in deze stad dat ik mijn eerste wedstrijdbezoek heb gepland. Een thuiswedstrijd van Port FC, een van de topclubs van het land. Gezien de naam wellicht niet heel verrassend om te horen, maar het gaat hier om een club die is opgericht door de lokale havenautoriteit. Sinds die oprichting in 1967 heeft de club achttien keer beslag gelegd op een beker (FA Cup, League Cup of de inmiddels verdwenen KOR Royal Cup en Queen’s Cup) met 2019 als meest recente jaar dat er beslag werd gelegd op een prijs.
Het stadion van de club ligt midden in de stad en vrij dicht aan het water en de snelweg. Dankzij deze centrale locatie beschikt de club over goede opties om met OV af te reizen naar het stadion. Ik kies echter voor een taxi en na een chaotische taxirit door de drukke miljoenenstad kom ik gelukkig nog op tijd voor de aftrap aan bij het stadion. De wedstrijd tussen Port FC en Ratchaburi FC is er een tussen twee subtoppers uit de competitie en rondom het stadion is er al een aardig feest gaande. Het lijkt bij vlagen zelfs meer op een festival dan op een voetbalwedstrijd.
Respect
Bij de aftrap voldoet zich al een geinige plechtigheid voor. Alle spelers moeten zich voor het volkslied verplicht omdraaien naar het portret van koning Vajiralongkorn (leuk feitje: de rijkste koning ter wereld met een vermogen van tussen de 30 en 70 miljard dollar). In het geval van Port FC is portret nog een understatement, gezien er vlak buiten het stadion een gigantisch billboard van de koning staat. Lekker subtiel. Eenmaal tijdens de wedstrijd valt vooral het aantal expats op in het stadion. Na wat zoekwerk blijkt Port FC – dankzij de centrale locatie en nette uitstraling – dan ook de club te zijn met de meeste ‘Farang’ (buitenlandse) supporters van het land.
Tijdens de wedstrijd hangt er een bijzondere sfeer. Op alle zijdes staan verschillende sfeergroepen, die ook nog eens allemaal andere nummers zingen. Ook wordt er constant met confetti gegooid. Wat verder nog opvalt is de grote mix aan voetbalshirts van verschillende clubs (noem een Malaga) op de tribune. Zolang het maar voetbal is, is het al geschikt voor een stadionbezoek. In het uitvak hangen vooral veel buitenlandse vlaggen voor de buitenlandse spelers (Frankrijk, Spanje, Japan) die bij Ratchaburi spelen.
De wedstrijd zelf is vermakelijk en eindigt in 3-3. Na afloop gaan de thuisspelers naar het uitvak en vice versa om de aanwezige supporters te bedanken. In Thailand draait voetbal namelijk voor een groot deel om respect. Na afloop van de wedstrijd spring ik maar achterop een scooter voor de weg naar het hotel. Onderweg nodigt de chauffeur me nog uit voor een afterparty (dit doet hij door op zijn mobiel langs foto’s van tientallen schaars geklede vrouwen te scrollen), maar die sla ik toch maar even over voor nu. De vakantie is op fatsoenlijke wijze afgetrapt en het eerste gevoel voor Thailand is zonder twijfel ontstaan. Tijd om door te reizen naar het noorden voor de volgende wedstrijd!
