Messi, Neymar, Ronaldo; veel shirts in Almaty, de grootste stad van Kazachstan, worden opgefleurd door deze grote namen. Voetbal is enorm populair in de oude Sovjet staat ten zuiden van Rusland. Dat maakt de nieuwsgierigheid naar het Kazakse voetbal nog groter.
Een dag voor de wedstrijd van 17 juni tegen Tobol Qostanay is er nog amper iets te merken. De ticketkassa is open, maar het loopt er niet bepaald storm. Af en toe koopt iemand een kaart. De fanshop is dicht, net als het stadion. De ring rond het stadion is wel open. Het Almaty Ortaliq Stadium is een oud prachtexemplaar met mooie floodlights en kleurrijke tribunes. Het enige minpuntje is de atletiekbaan rond het veld, al geeft die baan het stadion wel een mooiere vorm.
Een dag later staan er geen rijen bij de stadionkassa. Twee uur voor de wedstrijd zijn er meer politieagenten dan fans rond het stadion. Toch doet de club zijn uiterste best om de sfeer te verhogen. Alles wordt geel-zwart versierd en er is zelfs een Kairat bar waar je met je vrienden van tevoren een biertje kan doen.
De meeste bezoekers komen pas vlak voor de wedstrijd het stadion in. Zo ook de ‘Ultras’. Het gaat hier om twee groepen. Een groep zit bovenaan de populairste tribune aan het einde van de lange zijde en bestaat uit 16 enthousiaste jongens en een trommel. De tweede groep zit helemaal aan de andere kant van het stadion en bestaat uit een ongeveer twintig man, allemaal volledig in het zwart. Vlak voor de wedstrijd stroomt een vak aan de zuidzijde van het stadion ineens vol. Na twee keer kijken, blijkt het te gaan om politieagenten. Zij mogen de wedstrijden van Kairat gratis bezoeken als ze hun uniform aanhebben en doen dat redelijk massaal.
Zelfs tien minuten na het eerste fluitsignaal druppelen er nog mensen binnen. Het stadion is grotendeels leeg, maar de hoofdtribune zit propvol. Naast de ultra’s en wat lijkt op toevallige voorbijgangers zitten er ook veel fans van Kairat. Mensen die naar elke wedstrijd gaan en met grote spanning de wedstrijd volgen. Deze mensen laten zich herkennen door hun shawls en shirts van Kairat en door hun sarcastische opmerkingen als de bal wéér terug wordt gespeeld, maar ook door hun fanatisme en het oprechte juichen na een goal.
Prijzenswaardig zijn de ongeveer twintig uitfans die van Qostanay naar Almaty zijn gegaan. Dat is een goede 50 uur in de trein van het noorden naar het zuiden. Ze laten zich het grootste gedeelte van de wedstrijd horen voor hun club.
Andriy Arshavin is de grote ster bij Kairat en in de competitie.. De man die ooit vier keer scoorde voor Arsenal tegen Liverpool is nu niets meer dan een luie vedette. Toch is hij mateloos populair, de fans kijken tegen hem op alsof hij nog steeds de ster van Rusland is.
De wedstrijd zelf is even saai als Arshavins aandeel. Het eindigt in 2-0 voor de thuisploeg. Het echte vermaak speelt zich af rond het veld. Ondanks het lage toeschouwersaantal is de amusementswaarde hoog. Voor de wedstrijd staat er een omroeper zijn longen uit zijn lijf te schreeuwen, vergelijkbaar met de speaker van Napoli. Hij doet verwoede pogingen de tribunes te laten bruisen en hij slaagt daar redelijk goed in. De fans beantwoorden zijn enthousiasme en juichen de spelers toe.
Na het eerste fluitsignaal, laten ook de ultra’s op de hoofdtribune zich horen. Met aritmisch getrommel en een paar liedjes, steunen ze hun club. Ze doen hun best, maar het slaat niet aan. Hoe anders is dat na twintig minuten als de jonge jongens boven in het vak geen inspiratie meer hebben en een oude man in een roze overhemd opstaat. De man lijkt zeker 60 jaar. Om de paar minuten springt hij op en maant hij met zijn armen iedereen om zich heen om mee te doen. ‘KAIRAT! KAIRAT! KAIRAT!’ Het lukt hem. De fans vinden het fantastisch en volgen zijn voorbeeld. De hele hoofdtribune zingt mee. Hij is de capo van Almaty.
De ultra’s aan de andere kant van het stadion laten zich ook horen. Zij zitten echter in een bijna leeg vak diagonaal tegenover de alleenstaande capo en het andere groepje zingende fans. Ze zijn daar amper te horen. Toch lukt het om een wisselwerking tussen de twee groepen te realiseren een korte tijd zingen ze elkaar toe.
In de rust stromen de tribunes leeg, net buiten het stadion staan de kraampjes met versnaperingen. Alleen opvallend dat de tickets weer worden gecontroleerd bij terugkomst. Veel fans vinden het hoog tijd voor een ijskoud biertje. Dat wordt de barman even iets te veel. Het tappen van één halve liter duurt langer dan het tappen van een meter bier bij je lokale stamkroeg. Na een kwartier wachten verkiezen veel mensen een droge keel boven het biertje. De wedstrijd begint weer en door de ticketcontrole staat ook voor de tribune een rij.
De tweede helft is niet heel erg anders dan de eerste. Er wordt wel twee keer gescoord. Een penalty waarbij bijna meer wordt gefilmd dan gejuicht en een mooi doelpunt waar de handen weer voor op elkaar gaan. Verder blijft de oude man zich roeren en blijven de ultra’s trommelen. De sfeer is, zeker na het eerste doelpunt, gemoedelijk.
Eind tweede helft steelt iemand anders de show. De wedstrijd is al een half uur niet leuk meer, zelfs de capo houdt zich stil, maar de fotograaf van dienst dient toch een paar mooie shots te krijgen en daarvoor beweegt hij zich heel soepel voort op een segway. Dat leidt weer tot enige hilariteit op de tribunes. Voor de liefhebbers van slechte films doet de souplesse vooral denken aan de film Paul Blart: Mall Cop.
De wedstrijd zorgt bij weinig mensen voor vermaak (de drie punten overigens wel), maar door de randzaken was het smullen geblazen voor de aanwezige fans. De enthousiaste oude man die de fans keer op keer opzweept zal bij veel mensen besproken zijn tijdens het avondeten of in de kroeg die avond. De segwayfotograaf zal ongetwijfeld meer mensen gaan vermaken met zijn capriolen. En de uitfans mogen een nederlaag, maar vooral een mooie ervaring, rijker 50 uur terug met de trein naar huis.
