Het machtige Inönü
Studietrip
In april 2012 stond er voor een trip naar Istanbul op de planning. Een van oorsprong Turkse docente vond dat de jaarlijkse studietrip naar Berlijn aan een upgrade toe was en organiseerde een trip van een week naar de stad die Azië en Europa met elkaar verbindt.
Op zaterdagavond stond in Istanbul het duel Besiktas – Galatasaray op het programma, in de play-offs om het kampioenschap. Vanwege de late aankomst, zou het voor mij niet mogelijk zijn om op tijd aanwezig te zijn in het historische Inönü Stadion voor de aftrap van dit duel.
Op maandagmorgen vertelde een Turkse studiegenoot echter dat ze net gelezen had, dat vanwege het noodweer van zaterdagavond – dat we volop meekregen in het vliegtuig – het veld was afgekeurd door de scheidsrechter en de strijd tussen beide clubs uit Istanbul opnieuw was ingepland voor diezelfde avond. Na enig overleg krijgen deze studiegenoot en ik nog vier anderen mee naar dit fantastische affiche en vol goede moed stappen we de bus in richting het machtige en mythische Inönü Stadion, dat een jaar later afgebroken zou worden.
Tempel aan de Bosporus
Op twee kilometer van het stadion, was er voor de lijnbus geen doorkomen meer aan en besloten we uit te stappen en het laatste stuk te lopen naar de tempel die prachtig gesitueerd lag aan de Bosporus. Van dat besluit krijgen we geen seconde spijt. We lopen achter een groep Besiktas-supporters, die luidkeels hun liederen zingen en zichzelf met Bengaals vuur begeleiden, op weg naar het strijdtoneel.
Slechts een kwartier voor de aftrap bereiken we dan eindelijk de ingang van onze tribune, alwaar we worden onderworpen aan een flinke fouillering. Als supporter van De Graafschap die af en toe ook wel eens een uitwedstrijd meepakt, ben ik wel wat gewend. Dit slaat echter alles. Ik word zelfs verzocht om het kleingeld uit mijn portemonnee te halen en te deponeren in een bak. Kleine troost, het zal ten goede komen aan een goed doel.
Eenmaal op de tribune word ik bevangen door de enorme fanatieke sfeer die er heerst en door de machtige uitstraling van de gedateerde thuisbasis van Besiktas. Het vak waarin wij zitten heeft geen dak, waardoor we over de rand kunnen kijken naar de prachtig verlichte Bosporus en we de taxi’s horen toeteren op zoek naar klandizie. Nog voor de aftrap heb ik het gevoel al gedoucht te hebben. Bij elke zin die mijn achterbuurman roept, krijg ik een lading speeksel te verwerken. Nadat hij ziet dat wij niet mee schreeuwen, knoopt hij een gesprek met me aan om te horen of we wel voor Besiktas zijn. Nadat ik hem gerust heb gesteld en hij mij meegeeft om gewoon Besiktas te schreeuwen en dat dan alles goed komt, verleggen we onze aandacht naar de wedstrijd die inmiddels begonnen is.
Muntenregen
Het spel ontgaat me eigenlijk, omdat ik alleen maar oog heb voor de ultras aan de lange zijde en de andere fanatieke supporters op de andere tribunes. Ineens begrijp ik ook waarom ik al mijn muntgeld in moest leveren, de thuissupporters maken er een sport van om Galatasaray-spelers te bekogelen met hun meegesmokkelde munten. Vol overgave schreeuwen en zingen zij hun ploeg vooruit en met net zo veel overgave fluiten ze de tegenstanders én scheidsrechter uit.
Het meest bizarre moment is als de rechtsback van Galatasaray, Eboué, de bal in wil gooien, maar dit door een zee van munten onmogelijk wordt gemaakt. Op het moment dat de rechtsback het veld inloopt en zich beklaagt bij de arbiter, springt een Besiktas-supporter met een enorme sprong over de gracht van drie meter. Het is dat een beveiligingsmedewerker hem nog net tegenhoudt, anders had Eboué moeten rennen voor zijn leven.
De wedstrijd gaat na twee snelle goals van Galatasaray als een nachtkaars uit en daarmee dooft ook onze avond. Maar ik ben een enorme belevenis rijker. Fanatieke supporters dacht ik vaker mee te hebben gemaakt, maar de supporters van Besiktas hebben een plek in mijn hart veroverd.
[foto via Wikipedia]