Held op stokken
Mijn zoons leden afgelopen zondag een roemloze 0-3 nederlaag tegen het Amsterdamse JOS/Watergraafsmeer. Toen de wedstrijd afgelopen was en ik het hek van het sportpark achter mij had gelaten, werd mijn oog ineens getrokken door een man op krukken. Waarempel het was Rinus Israel. Hij was waarschijnlijk weer aan een van zijn “rotte” knieen was geopereerd. Als supporter van de tegenpartij strompelde hij terug naar zijn auto. Nog steeds ben ik er van overtuigd dat het Nederlands elftal in 1974 gewoon wereldkampioen was geworden als hij niet net hersteld was van een zware knie blessure. Nu moest “IJzeren Rinus” slechts genoegen nemen met enkele invalbeurten.
Frankiewicz
Naar mijn mening heeft Nederland nooit een betere (en gemenere) centrale verdediger gehad. Als de speler, die zijn carriere begon bij DWV uit Amsterdam Noord, heeft hij een heel mooie maar ook soms wel eens donkere carriere gehad. Zo staat het incident tegen de Poolse voetballer Frankiewicz nog kristal helder op mijn netvlies gebrand. De Pool vormde op 2 maart 1969, samen met zijn landgenoot Pogrzeba, de voorhoede van het Bredase NAC. Na een grove charge van Rinus bleef zijn slachtoffer even liggen. Bij het weglopen plaatste hij zijn voet op de rug van de spits in plaats van er gewoon overheen te stappen.
Heel Nederland sprak daar schande van en Feijenoord dreide met straffen. Samen met zijn “partner in crime” Theo Laseroms (Theo de tank) heeft hij jarenlang een waar schrikbewind gevoerd langs de Europese voetbalvelden. Natuurlijk kon hij ook erg goed voetballen dat was buiten kijf. Als eerste Nederlander mocht hij, als captain van Feijenoord, de Europa cup in omhoog houden. Hij had zelf ook nog eens de gelijkmaker achter doelman Williams van Celtic gekopt had.
Vergeten zijn hand te schudden….
Als Ajacied ben ik natuurlijk nooit zo’n liefhebber geweest van deze notoire schaver. Maar in de loop der jaren heb ik ook zijn enorme kwaliteiten leren waarderen. Hij is altijd een bescheiden man gebleven wat hem met het klimmen der jaren ook gelijk een stuk sympatieker maakte voor iemand uit het vijandelijke kamp. Ik ervaar het als een grote gemiste kans dat ik hem niet even de hand geschud had om hem toch nog even te bedanken voor zijn gehele oevre.
