Groundhoppend door Portugal #5: Ellende bij Estoril
In de serie ‘Groundhoppend door Portugal’ blik ik elke week terug op een groundhop die ik het afgelopen half jaar heb gemaakt in Portugal. Deze serie beschrijft daarmee de voetbalcultuur van onze huidig Europees kampioen. Van de Derby de Lisboa tot de krochten van het amateurvoetbal. Vandaag in deel 5: Estoril
Het mooie aan groundhoppen is dat iedere groundhop compleet anders is. Welke wedstrijd je in welke speelronde ziet bepaalt voor altijd wat voor beeld je bij een club hebt. De kleinste dingen kunnen een wedstrijdbezoek flink verpesten en daarmee gevoelsmatig ook gelijk de club. Dat is precies wat mij gebeurde bij Estoril
Heen-en-weer
Grupo Desportivo Estoril Praia werd op 17 mei 1939 opgericht door Fausto de Figueiredo. Figueiredo was de eigenaar van de plaatselijke spoordienst, het casino en meerdere hotels. Hoewel de club direct tumultueuze jaren kende door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog wist de Canarinhos zich al gauw te ontwikkelen tot een van de beste clubs in Portugal. Een verloren bekerfinale in 1943/44 werd gevolgd door een promotie naar het hoogste niveau.
In de stad is op meerdere plekken amateuristische graffiti te vinden van de club.
Na één degradatie, een nieuwe promotie en nogmaals een degradatie bleef de club 23 jaar lang verstoken van voetbal op het hoogste niveau. Vervolgens werd de geel-blauwe trots een echte heen-en-weer. Meerdere malen wist de ploeg te promoveren. Dit was echter nooit een lang leven gegund. Na enkele seizoenen in de middenmoot en onderin degradeerde de ploeg meestal weer. Na enkele jaren op het tweede niveau wist de ploeg dan weer te promoveren en begon de cirkel opnieuw.
Het nog lege ultravak van Estoril
Er brak echter een glorietijd aan met de aanstelling van Marco Silva in 2010/11. Onder zijn leiding wist de club gemakkelijk kampioen te worden van het tweede niveau. Het daaropvolgende seizoen werd de club direct zesde en mocht derhalve voor het eerst Europa in. Het daaropvolgende jaar wist de ploeg van Silva met het kleinste budget van alle clubs op een indrukwekkende vierde plek te eindigen. Na het vertrek van Silva zakte de club echter snel terug tot in de middenmoot en keek het ondertussen weer tegen een degradatie aan.
Rondom het stadion zijn ook veel kleurrijke muren te vinden
Parel langs de kust
Estoril is een redelijk kleine badplaats met ongeveer 25.000 inwoners dicht bij Lissabon. De stad staat onder andere bekend om haar grote casino. Maar boven alles staat de stad bekend om haar schitterende strand, gezellige boulevard en de helderblauwe zee. De club Estoril zit diep geworteld in de stad. In het logo van de club zie je dus ook de zon en de zee terug die Estoril haar kleur geven. De link gaat echter nog verder want de club speelt in zonnegele shirts gecombineerd met waterblauwe broekjes. Al met al is de club dus erg trots op de schitterend mooie stad waar ze haar stadion heeft liggen.
De lichtmasten steken mooi af bij de flatgebouwen die het stadion omringen.
Een zomermiddag doorbrengen in Estoril is bepaald geen straf. Vanaf Lissabon brengt de trein je voor 2 euro en binnen een halfuur naar deze parel langs de kust. Dat geldt dus ook zeker voor zondagmiddag 10 september. Na een paar heerlijke uurtjes doorgebracht te hebben langs de boulevard en op het strand snap ik waarom de mensen uit Estoril zo trots zijn op hun stad. Naarmate de avond valt zet ik samen met mijn vriendin koers richting het Estádio António Coimbra da Mota. Onderweg haal ik nog snel even een sjaal voor de schappelijke prijs van 5 euro en haal snel twee tickets voor het onoverdekte gedeelte van de lange zijde.
Het Estádio António Coimbra da Mota heeft erg mooie ouderwetse lichtmasten
Sterven van de kou
Het Estádio Coimbra da Mota is een oud en indrukwekkend stadion. Gebouwd in 1939 en gerenoveerd in 2010 is het stadion al vanaf de oprichting de thuisbasis van Estoril. Hoewel er 8.000 mensen in het stadion passen is het eigenlijk alleen uitverkocht wanneer Benfica, Sporting of Porto op bezoek komt. Voor de thuiswedstrijd tegen Moreirense blijft de korte zijde achter het doel gesloten. De andere lange zijde wordt enkel gebruikt om een dertigtal supporters van Moreirense te huisvesten. Voor Estoril zelf waren ongeveer 1.000 supporters komen opdagen op deze late zondagavond.
Ongeveer 30 Moreirense supporters hadden de lange reis richting Estoril gemaakt
Zoals ik al eerder schreef zijn er duizend dingen die een positief of negatief effect kunnen hebben op een groundhopbezoek. Tijdens Estoril-Moreirense was het de kou die bepalend was. Waar het in Lissabon in de zomeravond heerlijk te doen is met een shirtje en korte broek was dat in Estoril zeker niet zo. In tegenstelling tot Lissabon ligt Estoril namelijk aan de zee en dus niet aan een rivier. Deze ijskoude zeewind zorgde ervoor dat de temperatuur ongelooflijk rap daalde. Deze wind gecombineerd met de vele open hoeken die het Estádio António Coimbra da Mota rijk is en het feit dat ik als geldwolf had gekozen voor het onoverdekte gedeelte van de tribune zorgde ervoor dat mijn vriendin en ik het al voor de wedstrijd stervenskoud hadden. Mijn Estoril-sjaal bracht gelukkig nog enige redding.
Het goed gevulde ultravak van Estoril
Degradatievoetbal
Van het spel op het veld werd ik helaas ook niet bepaald warm. De wedstrijd was een duel tussen twee ploegen die beide tevreden zouden zijn als degradatie kon worden ontlopen dit seizoen. Hoewel Moreirense vorig jaar de Taca de Liga wist te winnen is de ploeg allesbehalve een hoogvlieger. De groenwitte mannen uit Noord-Portugal vechten al sinds de promotie van 2013/14 tegen degradatie en dat leek ook dit seizoen haar lot te gaan worden. Ditzelfde kan gezegd worden over Estoril en er was dus zonder twijfel sprake van een zespuntenduel. Het spel onderin de Portugese competitie is vaak niet om aan te zien en deze wedstrijd was geen uitzondering.
Een supporter van Estoril ziet zijn ploeg zwoegen tegen Moreirense
Moreirense speelde voetbal waar de Portugese grootmeester José Mourinho trots op zou zijn. Ze liet de bal compleet aan Estoril en deed nauwelijks moeite om op te bouwen. Nadat Estoril een loepzuivere penalty was onthouden wist Moreirense tegen de verhouding in toe te slaan. Verdediger Mohamed Abarhoun wist een corner in te koppen. Na in de rust wat te zijn opgewarmd in de catacomben besloten we de tweede helft naar de overdekte tribune te verplaatsen en een plekje op te zoeken naast de harde kern van Estoril. Bij deze harde kern stond een man constant heel enthousiast door een megafoon te schreeuwen en dit zorgde voor een redelijk goede sfeer op de tribune.
Moreirense komt onterecht op voorsprong met een doelpunt uit een corner
Deze sfeer wist de spelers echter niet te inspireren. Ondanks 12 schoten en 72% balbezit wist tegenstander Moreirense uit een counter de 0-2 te maken. Estoril werd hiermee verder in degradatiezorgen geworpen en ik was zelf ondertussen voor mijn gevoel bijna gestorven aan onderkoeling. Ondanks de kou en het slechte voetbal was Estoril een mooie club met een gezellig stadion en een kleine fanatieke aanhang.
Één man met megafoon zorgt de hele wedstrijd voor een goede sfeer
Dit is een verhaal uit de serie Groundhoppend door Portugal. Klik hier voor alle verhalen van deze serie.
