FC Sheriff: een voetbalreis door dwergstaat Transnistrië

Zoals bekend zijn we bij In de Hekken niet zo weg van de standaard voetbalreisjes naar Chelsea, Barcelona of Bayern München. Juist het onbekende of obscure levert onvergetelijke reizen op met de daarbijbehorende bijzondere verhalen. Zo ook die van vier vrienden die afreizen naar het dwergstaatje Transnistrië. Luc Claessens deelt zijn gave ervaringen met In de Hekken.

Chișinău

Als een vriend aan mij vraagt of ik meega naar een voetbalwedstrijd in Transnistrië, heb ik geen idee waar hij het over heeft. In de zomervakantie gaan we doorgaans naar Frankrijk, Spanje of Italië, maar van Transnistrië heb ik nog nooit gehoord. Na enig zoeken op internet blijkt het een dwergstaatje te zijn dat officieel onderdeel van Moldavië is. In 1990 verklaarde het zichzelf onafhankelijk van dat land, maar dat wordt tot op heden door geen enkel ander land erkend. Wel bekend voor mij is de voetbalclub FC Sheriff uit Tiraspol, daar heb ik wel eens van gehoord. Die hebben een aantal keer in Europa gespeeld, o.a. tegen FC Twente en AZ. Veel reisverhalen over Transnistrië tref je niet aan op internet, maar het lijkt mij wel leuk en spannend om mee te gaan.

Onze reis start in Iași, een mooie Roemeense stad aan de grens met Moldavië. Helaas zijn er op dat moment geen wedstrijden in de Roemeense competitie, maar het verblijf in de stad zelf is wel erg de moeite waard. Voor het voetbal moeten we echter naar buurland Moldavië.
Op het programma staan wedstrijden van twee clubs: op zaterdag FC Zimbru in de hoofdstad Chișinău en op zondag FC Sheriff in Tiraspol. Met een veel te klein en warm busje vertrekken wij voor een lange, hobbelige rit over het platteland van Moldavië naar de hoofdstad. De stad Chișinău is niet heel erg mooi en bestaat voor het grootste deel uit grote, grauwe blokken flats. De mensen zijn echter heel vriendelijk en eten en drinken is er spotgoedkoop. Ook het bezoek aan de enorme wijnkelders van Cricova is zeer de moeite waard. Maar we komen uiteindelijk voor het voetbal, dus daarna snel naar het FC Zimbru Stadion voor de wedstrijd tegen FC Sfântul Gheorghe.

Zimbru speelt zijn thuiswedstrijden in hetzelfde stadion als de nationale ploeg van Moldavië. Het is een vrij nieuw stadion (2006) en het biedt plaats aan ongeveer 10.000 mensen. Helaas zijn die er bij lange na niet, waardoor de sfeer erg tegenvalt. Op de korte zijde staat de fanatieke kern van zes pubers, die goed in de gaten wordt gehouden door drie man ME, slechts een paar jaar ouder. Op de lange zijde zit nog een paar honderd man, maar dat was het dan wel. Wel indrukwekkend is het uitzicht op de troosteloze, oude Sovjetflats die achter het stadion staan, maar van de wedstrijd zelf kan ik me niet veel herinneren.

Transnistrië

De dag erna vertrekken we, wederom met een klein, warm personenbusje, naar de afvallige republiek Transnistrië. We hebben geen idee wat we moeten verwachten, maar op basis van een paar wilde verhalen op internet houden we overal rekening mee: lange wachttijden bij de grens, een paar extra euro’s cashgeld, mocht de douanier daar om vragen, gehakkel in het Russisch om vragen te beantwoorden en vooral geen geintjes maken.
Vlak voor de grens doemen de eerste Russische tanks en militairen al op. Bij de grenspost worden wij gevraagd het busje te verlaten om vervolgens een kantoortje ingeleid te worden. Daar worden we netjes in het Engels te woord gestaan, moeten we een paar euro betalen voor een visum en wordt ons een heel prettig verblijf in Transnistrië gewenst. In een paar minuten staan we weer buiten en dat is een heel ander begin van ons avontuur dan enkele Amerikaanse sensatiebloggers ons hadden voorgespiegeld.
Ook in de stad zelf hebben we een heel prettig verblijf gehad. De mensen zijn in eerste instantie wel wat afstandelijk, maar daarna al snel heel geïnteresseerd en behulpzaam. En waar we in Moldavië al erg vrolijk van de prijzen werden, zijn ze in Transnistrië nog gekker.

Eén van de eerste dingen waar je langskomt als je het landje inrijdt, is het grote stadion van FC Sheriff. De naam komt van het bedrijf dat het al jaren voor het zeggen heeft in Transnistrië. Het bezit supermarkten, bouwbedrijven, restaurants en dus ook de plaatselijke voetbalclub. Voor 2000 was FC Zimbru jarenlang de sterkste club van de Divizia Națională. Maar inmiddels zijn ze ingehaald door FC Sheriff, dat al sinds 2000 de vaste landskampioen in Moldavië is en daardoor ook ieder jaar in de voorronden van de Champions League en de Europa League mee mag doen. Deze avond staat ons een minder interessante tegenstander te wachten. Geen AZ of de Spurs, maar Speranta Nisporeni.

Tiraspol

Maar eerst nog even de stad in. In Tiraspol waan je je in een communistische stad van voor de val van de muur. Je vindt er nog standbeelden van Lenin, grote communistisch uitziende aanplakbiljetten en de nationale bezienswaardigheid is een tank uit de burgeroorlog van 1990 waarin de Russen hielpen om het land te scheiden van Moldavië. Ook het openbaar vervoer stamt uit de vorige eeuw, roestige oude trammetjes waar je voor een paar cent een kaartje voor kunt kopen.

Dat het een arm land is zie je overal, behalve als je aankomt bij het stadion van FC Sheriff. Of eigenlijk de twee stadions, want naast het hoofdstadion (capaciteit 14.000) ligt nog een kleiner stadion dat nog steeds heel aardige proporties heeft (capaciteit 8000). Een kleine teleurstelling is dat FC Sheriff daar die avond zijn wedstrijd speelt. Hetzelfde geldt voor het aantal toeschouwers, 800 man in totaal.
Voor een stad die in inwonertal vergelijkbaar met Zwolle, is dat toch niet veel. Wellicht is de € 2,50 die wij per persoon moesten betalen voor tram, kaartje, eten en drinken toch heel veel geld voor de lokale bevolking. Of misschien is het uiteindelijk minder leuk als jouw team ieder jaar weer met twee vingers in de neus kampioen wordt. Alhoewel ik dat best graag eens een tijdje zou willen ervaren.

Met deze wedstrijd komt ook een einde aan een fantastische voetbalreis, die ik iedereen kan aanraden eens te maken. Moldavië en Transnistrië zijn heel speciale maar indrukwekkende landen. Helaas stelt het voetbal zelf alleen niet zo veel voor.

Onze dank gaat uit naar Luc Claessens voor het inzenden van dit verhaal!