Een mooie gelegenheid
Deze zomer stonden we met ons gezin twee weken op een camping in Larochette te Luxemburg. Ik had hier nog nooit een wedstrijd bezocht, maar wist dat er mogelijkheden zouden zijn in de kwalificatierondes van de Europa League. De voorronde van het Europese B-toernooi mag nog worden overgeslagen door de Luxemburgse clubs. Via de drie kwalificatierondes mochten F91 Dudelange, Progrèss Niederkorn, Fola Esch en Racing Union Luxemburg zich naar het hoofdtoernooi proberen te voetballen. Wij waren in de periode van de tweede ronde in Larochette, dus was het even afwachten welke clubs de eerste ronde zouden gaan overleven. Alleen Racing Union Luxemburg werd hierin uitgeschakeld dus ik kon sowieso één wedstrijd bezoeken. Gelukkig was de loting gunstig en bezocht ik na F91 Dudelange – KF Drita een week later Fola Esch tegen Racing Genk.
Fola Esch – Racing Genk
Helaas was de heenwedstrijd al in een simpele 5 -0 overwinning voor de Belgen geëindigd, dus echt spannend zou het niet gaan worden. Toch verwachtte ik veel volk uit Genk gezien de relatief korte afstand die ze te overbruggen hadden. Gelukkig werd die verwachting ook waarheid. Meer dan duizend man sterk ging op verplaatsing, zoals onze zuiderburen zeggen, naar Esch-sur-Alzette. De tweede stad van Luxemburg telt amper dertigduizend inwoners en dankt zijn ontwikkeling door de ijzer en staalindustrie. Deze zware industrie valt direct op als je het stadje binnenrijdt en geeft een beetje die naargeestige rauwe sfeer, waar ik persoonlijk wel van hou als ik enkel voor voetbal kom. Maar Esch-sur-Alzette is zeker niet het nette aangeharkte stadje waar ik naartoe zou willen verhuizen.
In tegenstelling van mijn tripje naar Dudelange waar ik nog bijna de kick-off miste, was ik gelukkig op tijd vertrokken vandaag. Het was namelijk een ramp om te parkeren aldus sommige supporters uit Genk. Er stond inderdaad niets aangegeven en de agenten die de parkeerplaats bewaakten wisten alleen maar te vertellen dat anders dan Luxemburgse kentekens niet welkom waren. Ik zag een appartementencomplex waar ik als bezoeker maximaal drie uur mocht parkeren. Dat moet net genoeg zijn dacht ik. Na tien minuten wandelen kwam ik hijgend aan bij het stadion en gutste het zweet uit al mijn poriën. Een stijgingspercentage van 14% en dertig graden waren hier debet aan.
Indrukwekkende toegangspoort van een bescheiden stadion
Achter mij hoorde ik wat mensen tegen elkaar zeggen; “is dat er ene van Fola?” En vervolgens werd er iets in het Frans tegen me geroepen. Gezien er verder geen levende ziel in de buurt was en ik het gevoel had er wel eens kwaad in de zin kon zijn draaide ik mij om. Het waren duidelijk wat gasten die het randgebeuren niet schuwen. Uiteindelijk toonden toen ze respect toen ze hoorden dat ik uit Nederland kom. Samen met hen liep ik richting het uitvak van het Émile Mayrisch Stadion. Het oudste stadion van het groot hertoghdom heeft een indrukwekkende toegangspoort, waarachter een bescheiden voetbal/atletiekstadion ligt verscholen.
De hoofdtribune is er eentje van het kaliber hoofdklasse en de overkant telt ongeveer tien rijen met rode stoeltjes over de gehele lengte van het veld. Deze kant was voor de supporters van Genk gereserveerd. Onder de Genk supporters zaten veel stadionverboden die gebruik maakten van het amateurisme van de thuisclub. Als de stewards de Vlaamse taal machtig waren hadden ze het kunnen weten. Velen hadden namelijk een shirtje aan met de tekst Club Stadionverboden. Ze waren hier erg trots op en lieten dit naast hun shirtjes ook vocaal meerdere keren horen. Ik hoop dat hun moeders net zo trots zijn. Net als vorige week in Dudelange stond ik in de brandende zon en dat viel met deze hitte niet mee. Er waren behoorlijk wat mensen die aan de geest verruimende middelen zaten vanavond en die hadden het blijkbaar zwaarder met de warmte dan ik. Ironisch genoeg hielp deze gedachte mij af en toe om de wedstrijd door te komen.
Enige zonder tattoo
Een flesje water koste € 2,- per stuk en hier werden er heel wat van verkocht om over elkaar heen te gooien ter verkoeling. In gedachten zag ik een lachende penningmeester. Hij zal zichzelf na het inkakken van de staalprijzen weer als een soort Dagobert Duck moest voelen. Toch ging de hitte niet ten koste van de sfeer. De shirtjes werden uitgedaan en met ontbloot bovenlijf werd er continu gezongen. Bijkomend voordeel was dat iedereen zijn plakplaatjes kon laten zien. Van het stamnummer 322 en het logo van de Ultras tot afbeeldingen van hele supportersgroepen die terugkwamen in de afbeeldingen. En ik? Ik hield mijn shirt aan en was vanavond zo’n beetje de enige zonder een tattoo.
Voorafgaand aan de wedstrijd werd er behoorlijk wat vuurwerk ontstoken door de supporters van Genk. Eerst een doekje omhoog zodat je niet een tweede stadionverbod krijgt(?) en dan wat fakkels en rookpotten ontsteken. Persoonlijk vond ik het wel humor dat de omroepster met angst in haar stem zei dat iedereen rustig plaats moest gaan nemen op de daarvoor bedoelde stoeltjes tijdens de wedstrijd. Overbodig om te vermelden dat dit bericht ook na de derde keer door de supporters van Genk werd genegeerd. Na een dik kwartier stond de B-ploeg van Racing Genk op een comfortabele 0 – 2 voorsprong. Zo werd deze avond meer een gezellig samenkomen van oude zware aanhang en jeugd met een stadionverbod dan dat er sportief iets te doen was. Uiteindelijk werd het 1 – 4 waarna ik weer naar de camping reed. Met een potje yahtzee met mijn vrouw en een pilsje, keek ik terug op een mooi avondje Europees bekervoetbal.
Beelden
Voor meer foto’s van deze wedstrijd check watergatehopper.nl
