Een eindeloze zondag op Nieuw-Monnikenhuize

Eerst mijn moeder afzetten bij oma in de Engelenburgstraat in Presikhaaf. Opa neemt de plaats in de auto van zijn dochter, naast mijn vader. Mijn vader is onze tweewekelijkse taxichauffeur. Luxe en relax. Samen met een vriendje zit ik met een Vitessesjaal om en een pet op mijn hoofd op de achterbank van de auto. We zitten ons gigantisch ongerust te maken over het feit dat F.C. Groningen vanmiddag aantreedt met Hennie Meijer in de spits. Die is echt goed en we moeten hem nog allebei als sticker in ons Panini plakboek. Twee weken hiervoor was het Prince Polley die ons op de zenuwen werkte in de voorbereiding op de wedstrijd. Pfff, dit gaat dus weer een moeilijke klus worden vanmiddag. Langzaam rijden we Presikhaaf uit en zetten onze reis voort richting De Paasberg.

Deze route kan ik dromen, zo vaak moet ik op exact dezelfde wijze het wegdek van deze wegen onder mij door hebben laten glijden. Winkelcentrum Presikhaaf en Regina Pacis aan de linkerkant, Bronbeek ligt rechts… Hetzelfde riedeltje en ritme, elke keer weer. De heerlijke structuur van clubliefde en supporterschap. Langzaam aan naderen we ons einddoel, dat is de plek waar de auto geparkeerd gaat worden. Pal naast Park Angerenstein stopt de Ford en stappen we uit. De hele rit en de week voor de wedstrijd waren pas een warming-up met overdenkingen qua opstellingen, blessuregevallen, schorsingen (wie staat er al op scherp?!) en voorspellingen. Nu wij zo dicht bij ons stadion en de wedstrijd zijn, begint dat gekriebel in de buik om te slaan in misselijkmakende toestanden. Voor buitenstaanders wellicht ondenkbaar, maar mijn maag krimpt samen en een angstig gevoel maakt zich van mij meester: als we in Godsnaam maar niet verliezen vanmiddag! Lichte tranen voel ik opwellen bij dit afgrijselijke idee.

Aankomst

Al wandelend naderen we de Roosendaalseweg. Rechts staat het tankstation, links zien we de hoofdingang opdoemen. Rijen van mannen die hun kaartje stevig beet hebben tussen hun vingers wachten ongeduldig om naar binnen te mogen gaan. De geplastificeerde seizoenkaart die we hebben, wordt op ouderwetse wijze met een tang ingeknipt op precies de plek van de speeldag van vandaag. Speeldag 11 van de thuiswedstrijden is vandaag aangebroken, we kunnen precies zien dat we dit seizoen dus nog zes thuiswedstrijden voor de boeg hebben, de nummers 12, 13, 14, 15, 16 en 17 zijn immers nog niet ingeknipt. Na dit seizoen gaat mijn seizoenkaart in een postzegelboekje, daar waar de seizoenkaarten van voorgaande jaren ook inzitten.

Opa moet eerst weer eens pissen, die man moet om de vijf minuten zowat naar de plee. Wij slaan linksaf en hebben aan onze rechterzijde de staantribune. Wij staan op vak AA, een rustig vak, net als vak BB. De andere twee vakken, CC en DD die de staantribune complementeren, vind ik eigenlijk veel interessanter. Op Vak CC staan de jongens die zingen, de mannen op Vak DD staan lekker te kloten met het uitvak. Veel te onrustig volgens mijn vader, die in zijn leven al met moeite een vlieg doodslaat. Agressiviteit is hem echt totaal onbekend. Maar goed, er moest geplast worden. Links van ons komen we in een betonnen gebouwtje terecht, mannen staan daar op elkaar te wachten om zich daarna staand te plaatsen achter het door urine wit uitgevreten beton van de pisbak. Binnen een mum van tijd staan we weer buiten. Opa en pap halen koffie in het standje naast het toiletgebouw, mijn vriend en ik krijgen een Snicker.

Vak AA

Wij lopen richting Vak AA, maar eerst willen we naar het standje waar ze Vitesse artikelen verkopen. Nou ja, standje… Het is een oude schaftkeet. Hè shit, weer geen nieuwe spullen! Met mijn meegenomen zakgeld van een paar gulden koop ik een paar stickers en een pen. Hier ga ik dus wel weer even de blits mee maken morgen op school in Groep 6! Leuke klasgenoten, maar totaal niet op één lijn met mij. Allemaal van die watjes die voor Ajax of Feyenoord zijn, vreselijk. Waarom weet ik niet, maar altijd als ik de schaftkeet uitkom, kijk ik naar de boom die trouw naast Vak AA staat. Een knots van een ding, maar zo vertrouwd. Het klinkt misschien gek, maar hier in dit stadion voel ik me net zo thuis als bijvoorbeeld op mijn slaapkamer.

De spelers van Vitesse ken ik door en door. Thuis heb ik een schriftje met daarin allemaal gekopieerde Panini-plaatjes waarop de Vitesse spelers staan ingeplakt, mijn vader heeft op iedere bladzijde bij de desbetreffende speler netjes de naam opgeschreven. Het witte gedeelte wat eronder overblijft is bedoeld om er de handtekening van die speler op te scoren. In de seizoensvoorbereiding heb ik ze allemaal al kunnen vangen. De handtekening van Edward Sturing kan ik blindelings optekenen, zo vaak heb ik die met overtrekpapier nagemaakt.

Als we Vak AA betreden, gaan opa en pap op hun vaste stek op de tribune staan en ik beneden bij het hek samen met mijn maatje, anders kunnen wij niets zien. Ik sta met mijn handen in het hek, dat roestplekken op mijn vingers achterlaat. Vers gemaaid gras laat ik via mijn neus mijn longen ingaan als een roker die een trek van zijn sigaret neemt. Edward Sturing is tijdens de warming-up alweer slidings aan het maken, terwijl René Eijer er juist alles aan doet om zo schoon mogelijk te blijven.

Kwertje werme

Het Arnhemse leedvermaak is inmiddels ook  weer begonnen, kleingeld wordt door mensen van de staantribune naar beneden gegooid richting de kinderen bij het hek. Maar sommige trappen er toch weer in! De munten zijn gloeiend heet, omdat er eerst een aansteker onder het geld is gehouden. De eerste keer toen ik bij Vitesse kwam, verbrandde ik een stukje vinger, maar mij krijgen ze niet meer: nu ga ik eerst een halve minuut op het geldstuk staan. Dan is hij koel en kan ik hem in mijn zakken laten verdwijnen. Als ik mijn best doe, kan ik weer een paar stickers extra kopen na de wedstrijd! Het zogenaamde ‘kwertje werme’ is dus geen pijniging  meer voor mij, maar een manier om aan nog meer parafernalia van Vitesse te komen. ‘Kwertje werme’ is een afspiegeling van de rasechte Ernummer: als je wat van mij krijgt dan gaat dat met pijn en moeite.

De warming-up is voorbij, de spelers komen nu rechts in de hoek in wedstrijdtenue de befaamde betonnen trap afgelopen richting het hoofdveld. Straks is de wedstrijd weer voorbij, gaan we friet halen bij de Gastronoom en kijken we om 19.00 uur Studio Sport. Tot het naar bed gaan is dit voor mij een eindeloze zondag op Nieuw-Monnikenhuize.