De Tweede Divisie kende afgelopen weekend een bloedstollend slotstuk. VV Katwijk en Kozakken Boys mochten in de laatste wedstrijd van het seizoen uitmaken wie er kampioen werd. En wie van Kozakken Boys had dat pak ‘m beet een maand geleden nog verwacht. Vandaag een bonus-verhaal van De Plaatselijke FC. Ik was bij de kampioenswedstrijd. Het was heet, letterlijk en figuurlijk.
D-Day
Zo’n drie weken geleden komt er een berichtje mijn inbox binnen vliegen. ‘Q-side Werkendam wil contact met je maken’, valt er te lezen. Of ik met de supportersgroep van Kozakken Boys mee wil naar hun uitwedstrijd tegen AFC Amsterdam. ,,Alle onkosten worden vergoed, in ruil voor een mooi verhaal”, zeggen ze. Daar kan ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. Toch moet ik nee zeggen, want ik kan die dag niet. Direct daarna maken we de volgende afspraak. De rest is geschiedenis.
Samen met een goede kameraad van mij reizen wij zaterdag 26 mei af naar Werkendam. Met het openbaar vervoer, want wij willen allebei bier drinken natuurlijk. Een verschrikkelijke tocht vanaf Deventer trouwens. Op de minuut af zijn wij drie uur onderweg. Maar hé, je moet er wat voor over hebben, toch? Met de bus rijden wij door Werkendam, tot wij aankomen bij bushalte Plein. ,,We moeten wel even een bodem leggen voor vandaag, Jeroen”, zegt mijn kameraad. Helemaal gelijk natuurlijk, het bier moet wel goed vallen vandaag.
We lopen bij cafetaria ’T Smulhoekske naar binnen. Allebei bestellen wij wat eten, prima te behappen. Bij het afrekenen vervangt die vriend van mij de kassajuffrouw. Zij komt er namelijk niet uit met de prijzen, terwijl hij alles weet op te noemen. ,,Drie eurootjes voor die kipburger, twee euro vijftig voor de tosti’s. En vergeet de kipnuggets niet mevrouw.” Hilarisch.
Q-Side Werkendam
Met een bodem eten in onze maag vervolgen wij onze weg naar de stamkroeg van de supporters van Kozakken Boys. This-It is voor vandaag helemaal van de Kozakken. Keiharde muziek is al ver in de winkelstraat te horen. Ik heb afgesproken met Govert Cornet, degene die Q-Side Werkendam beheert. Schitterende vent. Direct na onze ontmoeting hebben wij pils in de handen en vertelt hij in geuren en kleuren wat hij van vandaag en volgend seizoen verwacht. ,,Och, volgend jaar Spakenburg uit. Lekker toch”, zegt hij. Govert wordt ook wel ‘De Picasso van Werkendam’ genoemd. De hele week is hij al druk bezig met meerdere sfeeracties en heeft hij zijn eigen doek gemaakt: ‘La Casa del Leon’. Het huis van de leeuw. Kicken doekje.
,,Rond een uur of twee gaan we met z’n allen te voet naar Sportpark De Zwaaier toe”, vertelt Govert. Geen probleem. Nou ja, er is wel een klein probleempje. Het bier is waarschijnlijk via onze poriën al uit het lichaam verdwenen als wij daar aankomen. Het schijnt de warmste 26 mei sinds tientallen jaren te zijn. En wie zijn zich vergeten in te smeren? Jep, wij. Na een tocht van zo’n twintig minuten komen wij via de dijk aan bij het sportpark. Gutsend van het zweet en hongerig naar bier.
Stadion
Voor de kampioenswedstrijd van vandaag spreekt eigenlijk niemand over Sportpark De Zwaaier, maar over Stadion De Zwaaier. De wedstrijd tegen VV Katwijk is volledig uitverkocht. Noodtribunes zijn geplaatst langs de lijnen. Een heus festivalterrein achter het clubhuis. Meterslange taps en eettentjes. En als klap op de vuurpijl een podium voor het feest. Een dikke pluim voor de organisatie en het bestuur van Kozakken Boys. Want zelfs de supporters van Katwijk mogen niet klagen. Het uitvak op het sportpark is speciaal voor deze pot groter gemaakt. Bijna een verdubbeling. Achthonderd man komen vanuit Katwijk naar Werkendam. Zij hebben zelfs een eigen terras met volledige catering. Klasse.
Op het festivalterrein wordt lekker ingedronken. De sfeer is er eentje om van te genieten. Het is voor Nederlandse begrippen een drukte van jewelste bij een amateurwedstrijd. Drie kwartier voor aanvang van de wedstrijd nemen wij plaats op de staantribune van Kozakken Boys. Het is bloedje warm en de hitte en spanning stijgt naar een kookpunt bij meerdere mensen. Een zonnesteek loop je gauw op vandaag. Meerdere mensen hebben dan ook hulp van de EHBO nodig. En dat het ook figuurlijk een heet middagje wordt, is duidelijk als de supporters van VV Katwijk binnen druppelen.
Matten, schreeuwen en pyro
,,De wedstrijd begint tien minuten later, omdat niet alle bussen van Katwijk binnen zijn”, roept de stadionspeaker om. Een en al hilariteit op de tribunes. Maar de supporters van Katwijk laten zich direct zien bij binnenkomst. Eén van de supporters van de uitploeg springt direct het veld op met een grote vlag. Provocerend rent hij naar de staantribune van Kozakken Boys en begint heftig te zwaaien met zijn vlag. Direct springt er één Kozak over de boarding om zijn vlag af te pakken. Een kort maar krachtig matpartijtje op het veld volgt wanneer meerdere supporters zich er mee bemoeien. Flesjes drinken, rookbommen en aanstekers vliegen vanuit het uitvak naar de staantribune en andersom. De toon is gezet.
Om 15:40 uur betreden de spelers het veld. De spandoeken worden gehesen en rookbommen worden afgestoken. Het is helemaal rood en wit op de tribune. Niemand ziet elkaar, maar iedereen zingt wel met elkaar. Een heerlijk begin van de wedstrijd.
Wat spanning al niet met je doet. Finales zij meestal vreselijk om te zien, want het voetbal ziet er niet uit. Maar juist de spanning er omheen maakt het een wedstrijd om in te lijsten. Kozakken Boys krijgt een paar kansen in de openingsfase van de wedstrijd. Met vertrouwen wordt er gezongen. ,,WER-KEN-DAAAM, WER-KEN-DAAAM, WER-KEN-DAAAM, WE WORDEN KAMPIOEN.” Direct daarna klapt VV Katwijk eroverheen. ,,KATWIJK, KATWIJK, KATWIJK, KATWIJK, WE WORDEN KAMPIOEN.”
Her en der wordt er uitgedaagd tussen beide supportersgroepen, vliegen er nog een paar spa-flesjes de lucht in en worden alle ziektes over en weer geschreeuwd. Klimt er een Katwijk-supporter de hekken in en schreeuwt. ,,Je moeder is zo dik, dat als zij op het veld staat ik de hele wedstrijd mis.” Je kan mij opvegen.
Het staat 0-0 bij rust en iedereen sprint naar verschillende koelkasten langs het veld. Honderden flesjes water worden gekocht. Nodig ook, want iedereen droogt uit. De spelers trouwens ook. Meerdere drinkpauzes tijdens de wedstrijd zijn nodig. De tweede helft kabbelt voort, zoals het hoort bij een kampioenswedstrijd. Kozakken Boys moet winnen om kampioen te worden. Govert geeft met zijn megafoon nog wat extra gas en zweept het publiek op. Het lijkt te helpen. Kozakken Boys speelt ultra aanvallend. Of in FIFA-termen gezegd: alles op de aanval. Een ziekenhuis-bal wordt gegeven rond de middenlijn. Een jonge man achter mij schreeuwt. ,,Vierkantje! Vierkantje! Vierkantje!” Het is een grap die vijf seconden later bij iedereen valt. Met het vierkantje op de Playstation maak je een sliding. Man man man.
Voetbalgoden
En je kan niet zeggen dat de Kozakken er niets aan doen. Het zit voor de Werkendammers vandaag gewoon niet mee. VV Katwijk staat de hele wedstrijd achterin met een handbalverdediging en ze knijpen hun handen dicht bij iedere kans die Kozakken Boys krijgt. Het spel wordt ook harder. Overtredingen worden smeriger en de gele kaarten gaan de lucht in. Tot de scheidsrechter uit het niets naar de kant loopt. Een blessure. De vierde man neemt het over. Gokje? De scheidsrechter was gewoon klaar met de hitte. Haha.
De koppies van beide ploegen koken inmiddels. Alle remmen los bij Kozakken Boys. Zowel binnen de lijnen, als daarbuiten. Er is op de tribune geen moment stilte meer tot het laatste fluitsignaal. We zitten inmiddels in de 87e minuut. Tavares onderschept de bal. Hij wordt volledig overhoop gemaaid door twee Katwijk-spelers. De bal belandt wel bij een medespeler. Bij Abdullahi wel te verstaan. Hij neemt aan met rechts. Iedereen op de tribune houdt zijn of haar adem in. Abdullahi legt klaar voor hemzelf. De bal krult richting de kruising. Mensen staan al armen in de lucht te juichen. In het hoofd van Abdullahi spookt het volgende rond: ‘als ‘ie erin gaat maak ik mij onsterfelijk. Alsjeblieft, binnenkant paal in het doel.’ Zijn smeekbede wordt niet gehoord door de voetbalgoden. Binnenkant paal vliegt de bal terug het veld in. Centimeters. Zo dicht was Kozakkken Boys bij het kampioenschap van de Tweede Divisie.
Kort daarna krijgt Katwijk-speler Berkhout een rode kaart. Het kan nog. Liefst zes minuten blessuretijd. Maar het mag allemaal niet meer baten voor Kozakken Boys. De scheidsrechter blaast na 96 minuten voor het laatst op zijn fluit en de spelers van Katwijk sprinten naar hun supporters. En de supporters sprinten naar hun spelers. Een ware pitch-invasion is het gevolg.
Het woordenboek van idioten
Aan de andere kant van het veld liggen de Kozakken verslagen op de grond. Enkelen huilen. Maar dan is hoofdtrainer Danny Buijs daar om de spelers op te vangen. Zijn spelers hebben in ieder geval de laatste maanden geluisterd naar hun coach. Met meer dan vijftien punten achterstand op Katwijk, hangt Buijs een poster op in de kleedkamer. ‘Onmogelijk is een woord dat je tegenkomt in het woordenboek van idioten’. En zo is het maar net. Altijd geloof houden. Want op deze dag stond Kozakken Boys nog maar twee punten achter. Strijders.
De spelers van Kozakken Boys lopen geëmotioneerd naar de aanhang toe. Ze verontschuldigen zich. ,,Dat is niet nodig gek”, roepen de supporters. Het was een geweldige titelstrijd. Dit zie je zelden. Op de allerlaatste speeldag de nummer één en twee tegen elkaar. Spelend om het kampioenschap. Lang zitten de Kozakken-supporters er niet mee. Op het festivalterrein wordt het seizoen feestelijk afgesloten.
Govert. Ook wel de Picasso van Werkendam genoemd.
Na een paar biertjes, vertrekken wij weer richting Deventer. Govert was ik allang kwijtgeraakt, net als de andere supporters die ik heb ontmoet vandaag. Maar dat is niet erg. Via deze weg bedank ik Govert Cornet, van Q-side Werkendam, voor het uitnodigen van De Plaatselijke FC. Het was mij een waar genoegen. En boys, volgend seizoen beter! Komen jullie dan eens langs in Deventer? We horen het wel. Kalm aan Werkendam!
Foto’s
Bovenstaande fotogalerij via Niels Verzijlberg
Dit is een verhaal uit de serie De Plaatselijke FC. Klik hier voor alle verhalen van deze serie.