De Canadese Klassieker
8 juni – Het Stade Saputo van Impact de Montréal ligt vlak naast het Olympische stadion van Montreal in een sfeerloze, grijze omgeving. Een paar uur voor de kraker in het Canadese kampioenschap tussen Impact de Montréal en Toronto FC begint, beginnen de fans toe te stromen. De sfeer wordt steeds uitbundiger, hoewel het stadion erg leeg blijft. De omstandigheden zitten dan ook tegen. Montreal heeft de heenwedstrijd met 2-0 verloren, het is woensdagavond en het regent al de hele dag. Veel supporters lijken liever thuis te blijven.
Er is niet echt een binnenkomst zoals dat in Nederland normaal is. De tickets worden handmatig gescand, dan volgt er een fouilleerronde en dan loop je het terrein van het stadion op. Daar staan allemaal fanshops eet- en drinktentjes. Bier wordt in halve literblikken verkocht en die blikken mogen gewoon de tribune op. Daarnaast wordt er overal poutine verkocht, de typisch Frans-Canadese lekkernij die bestaat uit patat met kaas en jus.
Achter beide goals bevindt zich een sfeervak met aan de ene kant de ultras van Impact en aan de andere kant de ‘oude garde’, voor zover dat van toepassing is bij jonge clubs uit de MLS. De harde kern noemt zich 1642 naar het jaar dat Montreal werd gesticht.
De sfeer is Canadees. Beleefd, vriendelijk, maar gepassioneerd. Iedereen is welkom tussen de fanatieke fans achter het doel. De uitsupporters, op zijn hoogst twintig man, zitten zelfs schuin achter de fanatiekelingen van 1642. Ondanks het belang van de wedstrijd en de rivaliteit tussen beide clubs en supportersgroepen, wordt er geen moment gedacht aan een vechtpartij. Er wordt zelfs opgetreden door de ‘capo’ als een Impact-fan uit verveling de verpakking van zijn net gekochte shawl op de het veld gooit. Zouden ze in Kroatië ook eens moeten doen.
Toch zou alleen het label ‘Canadees’ onvoldoende zijn. De fans zijn wel degelijk fanatiek en steunen hun club meer dan negentig minuten. Met als hoogtepunt de banner die vlak voor de wedstrijd wordt ontrold voor de populaire jongeling Cameron Porter. Het is een eerbetoon aan diens ‘last-minute screamer’ tegen Pachuca in de halve finale van de Noord-Amerikaanse Champions League.
Daarnaast wordt Impact met een groot scala aan originele en minder originele liederen toegezongen. De wisselwerking die soms plaatsvindt tussen de beide supportersvakken zorgt voor een goede sfeer achter de goals. Pogingen vanuit de clubs en de harde kern om het hele stadion mee te krijgen lopen echter op niets uit. De wedstrijd zorgt niet voor enthousiasme op de lange zijde.
De mooiste chant die te horen is tijdens de wedstrijd gaat niet over Montreal of hun rivalen uit Toronto, maar over de scheidsrechter. Canadees en beschaafd als ze zijn blijft de moeder van de beste man buiten beschouwing. Aan zijn gehoor- en zichtvermogen worden echter wel ernstig getwijfeld. Na iedere beslissing voor Toronto rolt het ‘I’m blind, I’m deaf, I wanna be ref’ weer gretig door het stadion.
Ondanks de regen, het halfvolle stadion en de intens saaie Canadese klassieker blijven de mannen van 1642 onvermoeibaar door zingen. Het is te hopen dat de capo niet in een callcenter werkt, want na 90 minuten door een luidspreker schreeuwen, kan er niet veel over zijn van zijn stem. De supporters zijn positief, hebben het erg naar hun zin met elkaar en steunen hun club met onvoorwaardelijke liefde. Ook na de uitschakeling voor het Canadese kampioenschap, waardoor plaatsing voor de Champions League niet meer mogelijk is.
De supporters van 1642 willen graag net zo zijn als de Europese ultras, maar zijn in veel opzichten een voorbeeld voor de Europese hooligans die een kleine week later huishouden op het EK.
