Club Bolivar vernedert rivaal The Strongest in de Boliviaanse clásico
River – Boca kent iedereen. Flamengo – Fluminense is algemeen bekend. De derby’s in Chili, Colombia en Peru kunnen ook nog aardig wat mensen opnoemen. Maar dat de wedstrijd tussen Club Bolivar en The Strongest de klassieker van Bolivia is, dat weten maar weinig mensen. De wedstrijd is dan ook een van de meest onderschatte derby’s van het voetbalgekke Zuid-Amerika.
Nee, we gaan nu niet doen alsof wij zoveel weten van het Boliviaanse voetbal. Sinds 1950 haalde het land slechts eenmaal het WK, de topscorer aller tijden kwam in Europa niet verder dan een handjevol doelpunten in Oekraïne en de finale van de Copa Libertadores heeft geen enkele Boliviaanse club ooit gehaald. Het Boliviaanse voetbal springt zeker niet het meest in het oog in Zuid-Amerika gezien de concurrentie. Maar als de kans zich voordoet om een dag na de Klassieker van Peru naar de Clasico Paceño in La Paz te gaan is dat een mooi moment om te onderzoeken hoe het gesteld is met de Boliviaanse voetbalcultuur.
Clasico Paceño
De Clasico Paceño – de term voor een inwoner van de Boliviaanse hoofdstad – is namelijk de grootste wedstrijd van het land. Buiten dat de clubs (Club Bolivar en The Strongest) uit dezelfde stad komen, zijn ze ook nog eens de meest succesvolle en populairste verenigingen van het land. De onderlinge wedstrijd kan bepalen hoe er achteraf op het seizoen wordt teruggekeken. De supporters van The Strongest zullen 2004 alleen al nooit vergeten door de 7-0 derbywinst. Het is een van de 102 derbywinsten voor de geel-zwarte Tigres. Tegenover 162 voor de Celestes van Club Bolivar. Tel daar nog wat gelijke spelen bij op en je beseft dat we inmiddels al zijn aanbeland bij klassieker nummer 388. Een duizelingwekkend aantal.
En de sportieve belangen zijn voor deze derby weer gigantisch. The Strongest staat voor het eerst in tijden weer eens bovenaan en droomt van een nieuw kampioenschap. Ondanks de naam waren de Tigres de afgelopen jaren namelijk vaak net niet de sterkste. In 8 van de laatste 9 seizoenen eindigde de club op de tweede plaats. De supporters snakken naar een nieuwe titel. Daar willen ze bij Club Bolivar uiteraard graag een stokje voor steken. De doorlopende zilveren medailles van de rivaal zijn een bron van veel leedvermaak. Een trend die in de Clasico Paceño zeker moet worden doorgezet.
Estadio Hernan Siles
De verkoop voorafgaand voorloopt voorspoedig, maar taferelen zoals in Peru, Chili of Colombia waar kaarten voor de grootste wedstrijden een fikse uitdaging zijn zie je in Bolivia niet. Een week van tevoren ben ik verzekerd van een kaartje op de lange zijde. Op de wedstrijddag zie ik op de Facebook van Club Bolivar wel voorbij komen dat er twee tribunes van het Estadio Hernan Siles zijn uitverkocht. Hierdoor ontstaan er langzaamaan toch wat verwachtingen voor de Boliviaanse Clasico.
Ik besluit om richting het stadion af te reizen met een Uber. Niet vanwege de slechte reputatie van de rondom liggende wijk, maar door de ligging van La Paz zelf. Die stad ligt op bijna 4.000 meter hoogte, waardoor hoogteziekte een reëel probleem is. Een paar honderd meter lopen en kortademigheid begint al een probleem te vormen. Om nog maar te zwijgen over het hart, dat als een malle klopt bij fysieke inspanningen. Dat gebeurt uiteindelijk bij het stadion alsnog, maar dan dankzij de vele aanwezige supporters. Vooral het aantal uitsupporters is een positieve verrassing. De kleur geel-zwart is veelvuldig te zien.
50/50 verdeling
Eenmaal in het stadion blijkt dat er sprake is van praktisch een 50/50 verdeling tussen beide supportersgroepen. Iets mooiers valt er eigenlijk niet te zien bij een derby. Tel daar bij op dat het stadion uitverkocht is en de Clasico Paceño is nog voor het eerste fluitsignaal al een gigantische meevaller. Een stadion met circa 40.000 mensen, waarbij de helft volledig geel-zwart ziet en de andere helft lichtblauw. Dit is zeker niet het beeld dat ik vooraf had van Boliviaans voetbal. Het stadion zelf valt ook niks tegen, door de liggen van La Paz tegen een berg aan is er uitzicht over de flatgebouwen en wijken achter het Estadio Hernan Siles.
Ook op het geluid valt weinig aan te merken. Nog voor het eerste fluitsignaal beginnen beide zijdes aan een flinke vocale strijd. Mooi is ook om te zien dat het lijkt alsof iedereen bezig is geweest de week voorafgaand aan de wedstrijd. Overal zijn kleine acties, spandoeken of andere artikelen zichtbaar. De hele Bolivar zijde is gevuld met lichtblauw opblaasbare tubes. Op de korte zijde klapt iedereen een paraplu uit in dezelfde kleur. Aan de andere kant worden wat losse rookpotten afgestoken, terwijl in een ander deel van de tribune een geel-zwart doekje verschijnt. Overal zijn clubjes mensen bezig om de sfeer te verhogen. Heerlijk om te zien.
La Vieja Escuela
Wanneer de spelers opkomen barst het spektakel echt los. Bij de korte zijde van The Strongest worden gele rookbommen afgestoken en worden er slierten van de tweede ring gegooid. De rest van het stadion wordt gehuld in lichtblauwe rook. Op de fanatieke zijde klimmen de supporters in de hekken met de rookpotten in de hand. Als de lichtblauwe walm bijna is weggetrokken verschijnt er een gigantisch spandoek bij de korte zijde van Club Bolivar, met verwijzingen naar de Celeste zelf en La Vieja Escuela – de Barra Bravas van de club. De Clasico Paceño is genieten!
Tijdens de wedstrijd wordt wel duidelijk dat er vandaag meer publiek zit dan bij de gemiddelde wedstrijd van deze clubs. Een groot deel van het publiek blijft redelijk stil en de fanatieke groepen van beide clubs die constant zingen zijn klein ten opzichte van het totaal aantal supporters. Toch valt de sfeer tijdens de eerste helft allesbehalve tegen. Het meeste geluid ontstaat er na de twee doelpunten. Club Bolivar gaat namelijk rusten met een 2-0 voorsprong. De tweede treffer op slag van rust zorgt ervoor dat de supporters in extase naar de onderbreking gaan. Terwijl de zon langzaam ondergaat voelt iedereen dat er vandaag niks te halen valt voor The Strongest.
Ciao Tigre
In de tweede helft wordt het al snel 3-0. Een tussenstand waar ook nog eens niks op valt af te dingen. Het is een vernedering voor de supporters van The Strongest, die juist in de race om het kampioenschap zitten en de naderende nederlaag allesbehalve welkom heten. Bij Club Bolivar heerst juist een uitgelaten sfeer, die zich vooral uit in veel leedvermaak richting de rivaal. “Segundoo, segundoo” klinkt het als verwijzing naar de vele tweede plaatsen van The Strongest de afgelopen jaren. Ondanks het vele geplaag, blijft de sfeer wel binnen de lijntjes en van vechtpartijen is ondanks de gemengde vakken geen sprake.
Vlak voor het eindsignaal wordt de uitgelezen kans op een eretreffer voor de bezoekers vanaf elf meter ook nog eens gekeerd door de keeper van Club Bolivar. De geel-zwarte zijde liep al langzaam leeg, maar nu vertrekken de supporters en masse. Onder een luid “ciao, tigre” van heel het stadion druipen de supporters van The Strongest af. Degene die nog overblijven uiten hun frustratie door een vuurtje te starten onderaan de tribune, waar nog bijna een eigen spandoek de dupe van wordt. Niet helemaal handig.
Terwijl de ene zijde al halfleeg is blijft alles wat Celeste liefheeft natuurlijk hangen in het stadion. Na afloop wordt er nog een mooi feestje gevierd met de selectie. Deze 3-0 overwinning zal niet snel vergeten worden. Zeker niet door mij, onder de indruk als ik ben van de onderschatte Clasico Paceño. Het mooiste van de dag? Een spandoek aan de zijde van The Strongest. Si no lo sientes, no lo entiendes. Als je het niet voelt, dan begrijp je het niet. Clubliefde samengevat in één zin. Ook na een verpletterende derbynederlaag.
