Het is ergens begin jaren negentig. De voetbalwereld is nog simpel. Je club speelt op zaterdagavond om half acht of op zondag om half drie. Wedstrijden komen niet live op televisie, althans niet die van MVV. Als je een wedstrijd live wilt zien, dan moet je naar het stadion. Het is ook de tijd dat nog alle vier de Limburgse voetbalclubs in de Eredivisie speelden. Awaydays in de jaren ’90: mijn vriend Ollie en ik gingen met de harde kern van MVV mee naar de uitwedstrijd tegen VVV in Venlo.
Awaydays jaren ’90
Dat heeft Ollie die nacht tevoren in De Witte Ballons nog even geregeld. Na het stappen hebben we dus maar een paar uurtjes slaap gehad, want de ochtend erop moeten we al vroeg verzamelen bij het station. Op het moment dat we aankomen, zitten de terrassen van het Brand’s Beerhoes en Van Gogh al goed vol. Druppelsgewijs wordt het een groep van een mannetje of vijftig. Een paar gasten komen zo uit de taxi vanuit een Belgische discotheek het terras op gerold.
MVV Awaydays
“Gedragen jullie wel een beetje vandaag, mannen?”. Het is Raymond Libregts, één van onze spelers. Hij vraagt het met een lach. Hij loopt dat niet toevallig langs. Nee, in die tijd vertrekt de spelersbus gewoon vanaf het station, midden in de stad. Wat hadden we trouwens een elftal toen. Lokale helden als Erik Meijer, Sies Hofman, Robbie Delahaye, Hans Linders, Reginald Thal, Armand Benneker, Yvo Joordens en Roberto Lanckohr. Aangevuld met import zoals “Hollender” Hans Visser, de Nigeriaanse keeper Alloy Agu en de Kroatische tovenaar Frane Bucan. De voertaal is op dat moment nog gewoon Maastrichts. Kom daar vandaag de dag nog maar eens om.
Foto ter illustratie
Plunderen
Een keiharde brul van één van de leiders van de groep: het is tijd om te vertrekken. Maar eerst moet wel nog de biervoorraad worden geplunderd op de kiosk van het station. Met elk een tray bier onder de arm klimmen we aan boord van de intercity naar Roermond. Het duurt niet lang of de treincoupé is gevuld met een melange van lauw bier en wietlucht. Met elk leeg blikje bier en na elke joint, worden we weer wat meer wakker. En rumoeriger. Zo ging dat nu eenmaal met de awaydays van de jaren ’90.
In Roermond maakten we een tussenstop. We nemen niet de eerste de beste aansluiting naar Venlo, voor het geval de treinconducteur de spoorwegpolitie van Venlo zou hebben ingelicht. We hebben dus een uur te overbruggen. We doen dat in een of ander keldercafé op het Stationsplein. De kastelein is maar wat blij met een stuk of vijftig dorstige kelen uit Maastricht. Dat de man zelf voor Feyenoord is, wordt hem vergeven na een rondje van de zaak. Eén van de ouderen van onze groep kruipt bij hem achter de bar, helpt met tappen en zet meteen een cassettebandje aan met Maastrichtse muziek: “Es MVV noa vöäre is, daan is de wedstrijd al beslis!”.
Foto ter illustratie
Zondagborrel
De sfeer zit er goed in, maar na een uurtje haasten we ons weer richting station. De meer ervaren mannen weten dat we ons, eenmaal in Venlo aangekomen, moeten splitsen in kleinere groepjes, zodat de politie geen argwaan zou krijgen. Zo gezegd, zo gedaan. Uiteindelijk belanden we toch weer allemaal in dezelfde kroeg in hartje Venlo. Ook dat cafeetje is binnen de kortste keren van ons. Het “Joa dat is us MVV” galmt al snel door de aanpalende straatjes. De aanwezige Venlonaren lachen als een boer met kiespijn. Hun rustige zondagborrel wordt ruw verstoord door een bende aangeschoten en luidruchtige Maastrichtenaren. Wat we hier met zovelen kwamen doen, vroeg iemand mij. “Er staat toch niks meer op het spel?” Ik schud meewarig mijn hoofd.
ME op de stoep
Het feestje duurt niet zo heel lang, want ineens staat de ME op de stoep. Kennelijk was onze aanwezigheid toch niet onopgemerkt gebleven. We worden één voor één een klaarstaande stadsbus in gedirigeerd. Het kan de pret niet drukken. We hoeven tenminste niet te lopen. Een paar man klimt meteen door het luik het dak van de bus op. Zwaaiend met de Maastrichtse vlag. Met de vuisten gebald. De bus rijdt stapvoets richting Stadion De Koel. “Joa veer zien vaan Mestreech!”….de hevig heen en weer deinende bus trekt veel bekijks. We passeren een paar coffeeshops langs de Maas en die stromen leeg. Deze gasten kunnen onze actie wel waarderen.
Van de wedstrijd zelf herinner ik me uiteraard niet meer zoveel. Dat zal wel aan de hoeveelheid drank gelegen hebben. In het uitvak, ergens bovenin in een hoek, kreeg je toen geen bier en achteraf was dat misschien ook maar beter zo. Hoe ik thuisgekomen ben? Ik zou het niet durven zeggen. Wat ik wel nog weet is dat we wonnen met 0-4 en dat we alle vier de keren in de hekken hingen. Awaydays van de jaren ’90, konden ze maar terug komen.
Dit was een ingezonden sfeerverslag.Heb je zelf ook een onvergetelijke awayday meegemaakt? Stuur hem in: [email protected]
