AS Saint-Étienne – Lille OSC: suppporten tot de laatste snik
Het gedeelte ‘Frankrijk’ op mijn groundhopkaart groeit langzaam dicht. Het Groupama Stadion, de thuishaven van Olympique Lyonnais, stond echter nog open. Hoewel een thuiswedstrijd van OL niet te versmaden is, ging ik toch voor de finale om de Europa League naar Lyon. Qua ambiance niet te vergelijken met een wedstrijd in Ligue 1, maar door de aanwezigheid van Olympique de Marseille en haar aanhang was sfeer in ieder geval gegarandeerd. Maar wie naar Lyon gaat, weet dat er ongeveer 60 kilometer daarvandaan een nog groter walhalla ligt voor groundhoppers: AS Saint-Étienne.
Finale Europa League
Met de Thalys en de TGV kwam ik net op tijd in Lyon aan. Snel inchecken in het hotel en een taxi geregeld. Binnen de beloofde zeven minuten komt deze voorrijden. De chauffeur rijdt me via de kortste weg naar het Stade de Lyon. Nu er een Franse club in de finale staat, zal hij wel voor OM zijn. “Nee,” is het korte maar duidelijke antwoord. Als ik de tribune op ga, ontwaar ik alleen maar het blauw en wit van de Zuid-Franse club. Gelukkig, ik zit in het juiste vak. Als Atlético en Olympique het veld op komen, zwelt het lawaai aan en worden de fakkels en het knalvuurwerk massaal ontstoken. Verdediger Amavi loopt voor de zekerheid nog eens grijnzend langs de fans en pompt ze op.
Gepassioneerd OM en Atléti slaat toe
Hartstochtelijk trekken de Marseillaises ten aanval. Atlético de Madrid wordt bij de strot gepakt en komt nauwelijks aan voetballen toe. Het gevreesde spitsenduo Griezmann-Costa lijkt hulpeloos voorin te lopen, maar iedereen weet dat je ze geen enkele kans moet geven. En dat is precies wat OM-keeper Mandanda doet. Hij speelt de bal kort door het midden naar zijn centrale verdedigers. Die lopen op hun beurt te klungelen en dat straft Griezmann genadeloos af: 0-1. Als baltovenaar Payet even later ernstig geblesseerd het veld moet verlaten, ontstaat er zelfs bij de fans van Marseille een gevoel van moedeloosheid.
Daarna is het gedaan met Marseille. Atlético speelt met Olympique als een kat met zijn prooi. Als deze dreigt te ontsnappen, slaan de Madrilenen gewoon weer toe. Tweemaal zelfs. Nog eenmaal richt OM zich op, maar de kopbal van invaller Mitroglou belandt op de paal. Dat is het signaal voor de fans om al hun vuurwerk op het veld te gooien. Vijfde official Makkelie moet zelfs opzij springen voor iets dat op een ‘clusterbom’ lijkt. De droom van een Europese cup voor Marseille is voorlopig uit.
Het fanatisme van de fans van Olympique de Marseille wordt in Frankrijk slechts overtroffen door dat van de supporters van AS Saint-Étienne. De ultras staan in tegenstelling tot veel andere clubs aan beide korte zijden van het Geoffroy Guichard-stadion. Het maakt voor de bezoekende club dus niet uit welke kant ze op spelen. Aan beide kanten kijken ze in de bek van de leeuw.
Foto’s
Super support
Voor deze laatste competitiewedstrijd tegen Lille pakken de Green Angels op de Kop Zuid flink uit. Een enorme opgeblazen totempaal gaat bij de opkomst van de teams de lucht in, tegen de achtergrond van een metersbreed doek met daarop een Apache-indiaan. Aan de andere kant laten de Magic-fans zich niet onbetuigd. Daar worden groen-witte ´gordijnen´ uitgerold en fakkels ontstoken.
Met zo´n support kan het niet anders dan dat de vonk overslaat naar het veld, letterlijk en figuurlijk. ASSE geeft meteen vol gas om de gewenste monsterzege te realiseren. Want als zij zelf winnen, Nice bij OL verliest en Bordeaux bij het al gedegradeerde Metz niet verder komt dan een gelijkspel, dan is het ticket voor de voorrondes van de Europa League binnen. Binnen het kwartier staat het al 2-0 en speelt Saint-Étienne eigenlijk een gewonnen wedstrijd. Grote man is spits Hamouma. Met een zuivere hattrick (nou ja, twee goals achter elkaar in de eerste helft en meteen een in de tweede) staat het na een uur spelen 4-0. De stadionspeaker brult het uit. “En het is 4-0 geworden door Romainnnn ………. HAMOUMA, Romain.” Tot drie keer toe hartstochtelijk uit volle borst gescandeerd. Waar kom je dat tegenwoordig nog tegen.
Afscheid van het seizoen
Wat je ook zelden tegenkomt, is de onophoudelijke support. Negentig minuten lang! AS Saint-Étienne mag dan misschien geen grote naam meer zijn in het (Europese) voetbal. De fans staan wat mij betreft op nummer 1 in Frankrijk en scoren Europees gezien als de besten. Daar weten ze in Manchester alles van. Nadat het laatste fluitsignaal heeft geklonken, blijkt dat het EL-ticket toch naar Bordeaux gaat. Maar daar malen ze in Saint-Étienne niet om. De spelers en de supporters nemen uitgebreid afscheid van elkaar. Niemand gaat weg. Pas als de laatste speler in de spelerstunnel is verdwenen, wordt de muziek ingestart en gaan de fans tevreden naar huis. Volgend seizoen nieuwe ronden, nieuwe kansen. Ook wat mij betreft graag tot ziens (in Europa).
Foto’s
