Aan vuurwerk en sfeer geen gebrek bij Hajduk Split

Op 17 maart vertrokken wij als twee voetbalvrienden naar het Kroatische Split, waar het bekende romeinse paleis van Diocletianus, rokerige cafeetjes en eettentjes met vleesrijke broodjes op ons wachtte. Het hoofdgerecht voor dit weekend: een sfeervolle avond in het Poljudstadion, waar de wedstrijd Hajduk tegen Slaven Belupo op het programma stond. Een weinig spraakmakende wedstrijd op het veld, die in 1-0 voor de thuisploeg eindigde, werd op de tribune ruimschoots goedgemaakt met vuurwerk, clubliederen, spandoeken en vlaggen.

Bij een stadswandeling op de eerste avond werd meteen duidelijk dat alles hier draait om Hajduk. Alles wat ooit kaal beton was, was overgeschilderd in de clubkleuren, logo’s en voorstellingen van de ultragroep ‘Torcida’. De wandeling bracht ons in een bar waar maar weinig toeristen te vinden waren, hoewel het midden in het paleis gelegen was. Logisch wel. Het had het formaat van een studentenkamertje en stond blauw van de rook. Deuren en ramen gesloten en de ventilatie zag eruit alsof er al minstens 20 jaar niet naar was omgekeken. Dat gold overigens niet alleen voor de ventilatie. Alles in de bar stond op instorten, inclusief de barkrukken.

Gelukkig was het bier goedkoop en maakte de lokale gasten er een gezellige avond van. Een man met een ongewassen visserspetje gooide bij binnenkomst een kreeft op de bar, waar de gasten en de barman wel raad mee wisten. Voor de visser was het bier de rest van de avond gratis. Engels spreken bleek lastig, maar aan voetbalkennis geen gebrek: “Holland! PSV, Feyenoord, Groningen!”

De dag van de wedstrijd begon met een uitdaging. De ‘Marjanberg’ moest beklommen worden. Ondanks wat de naam doet vermoeden, ging het om een groene bosrijke heuvel van ruim 180 meter hoog. De top versierd met een grote Kroatische vlag. Na honderden trappen gelopen te hebben, werden we beloond met een prachtig uitzicht over de stad, ook met zicht op het stadion waar het allemaal moest gebeuren die avond.

Op naar de wedstrijd

Weer beneden in het centrum van de stad bewogen we ons langzaam richting het stadion. Met een tussenstop bij het supportershome van de Torcida. Een weinig opvallende blauwe deur was de ingang van een barretje dat ooit aan het oude stadion gelegen heeft. Hiervan was weinig meer over dan een veld, waar tegenwoordig rugby gespeeld wordt. Het stadion is jaren geleden verhuisd, maar de Torcida verzamelen zich nog altijd hier, midden in de stad. Voor de liefhebbers; het is de blauwe deur in het gebouw naast de ‘downtown grill’.

De muren van het supportershome waren rijkelijk versierd met foto’s van de Torcida en Hajduk Split . Naast de foto’s hingen als trofeeën enkele helmen van de ME, met Kroatische teksten waar vermoedelijk geen aardige woorden bij zaten. Ook hier werd geen Engels gesproken, maar het was geen probleem om hier een biertje te drinken, hoewel het niet de bedoeling was om als een toerist rond te lopen en foto’s te maken.

Het was een drukte van belang in het supportershome, van alles werd voorbereid voor de wedstrijd die over een kleine twee uur afgetrapt zou worden. Tien over zes. Een vreemde tijd, maar een paar Kroaten wisten ons in gebrekkig Engels te vertellen: “Dat is voor mensen die te laat komen”.

Na een wandeling van twintig minuutjes aangekomen te zijn bij het stadion, bleek op het naastgelegen plein ook genoeg gelegenheid voor een biertje en een hapje. Maar eerst even kaarten halen. Dat kon zonder problemen in kleine witte betonnen gebouwtjes met een heel klein luikje, waar een vrouwtje achter verborgen zat. De enige uitzondering hiervoor is wanneer Hajduk tegen Dynamo Zagreb speelt.

“Vakkie G, we moeten vakkie G hebben” Een groep Brabanders achter ons in de rij keken op hun telefoon naar een plattegrond van het stadion. Wij besloten zelf nog even navraag te doen wat de beste beschikbare plaatsen waren. Het werd vak O, aan de lange zijde.

Wat van de Marjanberg nog een modern en nieuw stadion leek, was van dichtbij een slecht onderhouden betonnen bak, waar de verf en oude posters vanaf bladderde. Zo ook de tunnel die naar de tribune leidde. Bij binnenkomst bleek dat we aan de volle kant van het stadion zaten. Links het familievak, rechts de Torcida. Aan de overkant “Vakkie G”. Leeg. Dat gold helaas ook voor het uitvak.

Bij de aftrap maakte de ultras hun naam meteen waar. Een mooi eerbetoon aan een overleden vriend. Iedereen staan, sjaaltjes omhoog, daarna vuurwerk, vlaggen, springen en zingen de hele wedstrijd door. Een prachtig gezicht samen met de gekleurde hemel door de ondergaande zon. In de 72^e minuut leefde het sfeervak nog eens extra op: de 1-0 door Mikanović. Het bleek ook de einduitslag. Er werd buiten het stadion nog gezellig een biertje na gedronken, om vervolgens tevreden naar huis te gaan.

Nog een wedstrijd, of toch niet?

Met nog een volle dag split te gaan, besloten we er nog een wedstrijd bij te pakken. NK Solin uit de tweede divisie speelde net even buiten de stad. Of toch niet? Aangekomen bij het stadion was het wel opvallend rustig, een paar kinderen voetbalden op het veld. Voor de rest was er weinig te merken dat hier een wedstrijd zou gaan plaatsvinden. We hoorden nog wel een knal, vuurwerk? Supporters? Joost mag het weten.

Bij het veld ook twee andere heren. We spraken ze aan, maar ook deze heren spraken geen woord Engels. Inmiddels was het bijna 13.00. Nogmaals op internet gekeken of NK Solin écht om 13.00 moet aftrappen. De info was ongewijzigd. Inmiddels kwamen ook nog twee andere mannen naar het veld gelopen, die verbaasd leken dat er geen wedstrijd was. Ook zij spraken geen Engels, maar we vingen één ding op; Klis. Maar voor we verder konden vragen sprongen ze in een busje en reden weg.

Met die ene aanwijzing gingen we op zoek naar Klis. Dit bleek een dorpje op 7km afstand van Solin. Daar bleek ook een stadionnetje te zijn. Eenmaal aangekomen bleek hier precies evenveel te gebeuren als bij de vorige ground, namelijk niets. Toen hebben we het maar opgegeven en bezochten we het naastgelegen kasteel, waar net als in Split ook filmopnamen waren gemaakt voor Game of Thrones. Het bleek zeer de moeite waard, wat het mislopen van de wedstrijd verzachtte.

Maar hoe zat het dan met die wedstrijd? In de avond kwamen we erachter dat NK Solin de wedstrijd had gespeeld in het stadion van NK Dugopolje. Het bleek dus dat Solin op papier thuis speelde, maar dan wel in het stadion van de tegenstander van die dag. Maar daarover nul informatie op internet.

Op maandagochtend hebben we nog kort het stadion van RNK Split bezocht, de tweede club van Split, spelend op het derde niveau. Na nog een drankje op een van de vele mooie terrassen van Split, vertrokken we in de namiddag met mooie ervaringen terug naar huis.

Deze fijne groundhop werd gemaakt door Joost & Jurriaan, die het bovenstaande verslag met ons deelden.