Gianni Infantino, de pooier
De FIFA maakte deze week bekend dat aan het WK 2026 maar liefst 48 landen gaan deelnemen. Even voor de duidelijkheid: 48! Achtenveertig. Dat is welgeteld 25% van het totaal aantal landen ter wereld. 1 op de 4. Eén op de vier landen is welkom.
Sinds jaar en dag zijn we gewend aan het feit dat de grootste sportevenementen enkel zijn weggelegd voor hen die goed genoeg zijn. Het beste van het beste. Topsport heet topsport omdat het alleen bereikbaar is voor hen die boven ons uitstijgen. De top weten te bereiken. En dat is precies hoe het hoort. Het is precies wat die top zo aantrekkelijk maakt en het geldt voor alle facetten van het leven. Het is in het bedrijfsleven niet anders. De mooiste banen gaan naar de mensen die daar het meest capabel voor zijn. Je dringt niet door tot de top van Philips als je zo nu en dan een gloeilampje vervangt. De meest exclusieve feestjes worden niet georganiseerd voor Sjakie en Truus uit de Rembrandtlaan. Maar ach, aan het WK voetbal, het allerhoogst haalbare, mag vanaf 2026 zo goed als iedereen meedoen.
Ik weet niet beter dan dat de mooiste vrouwen alleen open staan voor de knapste mannen. Wil je alsnog een mooie vrouw die voor je open staat? Dan moet je daar óf heel veel moeite voor doen óf minimaal 50 euro neerleggen voor een half uur. En dat is eigenlijk precies wat het is. Het is pure prostitutie en Gianni Infantino is de pooier. Alles en iedereen in de etalage zetten en er zelf met de poen vandoor gaan. De ziel van het topvoetbal is verkocht en beschikbaar voor de zaligheid van de middelmaat.
En nu is het alleen nog wachten op waar het WK georganiseerd gaat worden. Dat lijkt mij overigens niet echt een moeilijke keuze. Het schijnt zelfs dat Be Quick 1887 uit Haren haar velden al beschikbaar heeft gesteld. Daar hebben ze toch al ruimschoots ervaring met feestjes waar iedereen welkom is. Nodig voor dat WK gewoon iedereen uit via Facebook, noem het Project X en dan zien we dan wel wat voor stijlloos zooitje het wordt.
Wat ik me wel afvraag is hoe dat straks in de huiskamer van de gemiddelde voetballiefhebber moet. Vroeger kon ik mijn vriendin er tijdens grote toernooien nog van overtuigen dat er ’s avonds toch echt voetbal gekeken moest worden. In 2002 was het niet vreemd als je je de hele dag al verheugde op Argentinië – Engeland in Poule F. Of ‘s avonds ruim op tijd inschakelde voor Brazilië – Portugal, zomaar een wedstrijd uit Poule G van het WK 2010.
Hoe ga ik dat in 2026 thuis uitleggen? “Nee schat, kijk je eigen programma’s morgen maar even terug, want om 20.00 uur begint Koeweit – Kosovo.” Voetbal is al in meer huishoudens dan wij denken, een bron van ergernis. Het wordt geaccepteerd en gedoogd, maar geloof mij maar, ook jouw vriendin vindt er wat van. Maar ze houdt van je. Ik sta er alleen niet van te kijken als 2026 het jaar wordt met de meeste bordjes ‘te koop’ in de tuin. En niet om wat we gewend zijn, niet omdat het het allemaal waard was. Niet omdat we de clash tussen Beckham en Simeone voor geen goud wilden missen. Of om de vraag hoe Maicon Ronaldo af gaat stoppen. Nee, we blijven straks massaal thuis en maken ruzie omdat San Marino – Swaziland op het programma staat. En een dag later weer, omdat we toch benieuwd zijn of Brunei of Burkina Faso zich als nummer 2 uit Poule P plaatst voor de 16e finale.
We kunnen van april tot oktober niet op vakantie omdat we nou eenmaal gewend zijn niet weg te gaan tijdens grote toernooien. We moeten plafonds laten verhogen om ruimte te maken voor de Panini stickeralbums. Een dag voor de laatste wedstrijd liggen we al op de bank om niets te missen van de 26 uur durende ‘Road to the Final’ reportage. En als het feest erop zit worden we afgevoerd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in verband met doorligplekken.
Er is werkelijk maar één voordeel aan deze opzet en dat is dat wij ons weer eens kunnen verheugen op een WK waar Nederland hoogstwaarschijnlijk wel aan meedoet. Een WK met wedstrijden waarvan we de tussenstanden net zo goed op onze telefoons kunnen volgen tijdens een dagje Efteling. En waar het een regelrechte schande zou zijn als Bobbejaanland de volgende ronde niet haalt.
Dit gastartikel is geschreven door Bart de Ruiter, die ook te volgen is op Twitter. Veel dank Bart!
