Waalse derby in het teken van overlijden Charleroi-supporter

3 jaar geleden was In de Hekken al bij de Waalse derby tussen Standard Luik en Charleroi, toen in het Luikse Stade Maurice Dufrasne. Toen was de kloof op de ranglijst groot tussen beide ploegen. Ditmaal reizen we af naar Charleroi, waar de plaatselijke SC maar één plek onder de aartsrivaal te vinden is. Stade du Pays de Charleroi is het decor van een extra bijzondere derby-editie, op een koude, gure zaterdagavond.

Lelijkste stad

Op de laatste dag van november zetten we koers richting Charleroi. Allerlei vooroordelen en stigma’s met betrekking tot de industriestad worden tijdens de autorit besproken. Staal, steenkolen, smog. Zomaar enkele kreten die onlosmakelijk verbonden zijn met Châlerwè en die er niet voor zorgen dat de aantrekkingskracht groot is. Sterker nog, de Volkskrant heeft in 2008 Charleroi verkozen tot lelijkste stad van Europa. In de jaren daarna probeerden de Carolos van deze slechte titel af te komen door steeds meer te investeren in culturele ontwikkeling. Zo zijn oude fabrieken omgetoverd tot barretjes en is door de stad heen veel street art te vinden.

De vooroordelen worden in eerste instantie bevestigd als we onze bagage willen droppen in het hotel. Het parkeerterrein is beveiligd door middel van een hoge muur en een poort die alleen door hotelmedewerkers op afstand geopend kan worden. De flats bestaan eigenlijk alleen maar uit de geraamten en op enkele parkeerplekken ligt puin. Het uitzicht vanuit de kamer geeft ook niet bepaald een dopamine-boost. In de verte zijn sirenes van politiewagens te horen. Of zij richting het stadion gaan, is maar de vraag, aangezien de stad überhaupt de hoogste criminaliteitscijfers van het land kent.

Kerst

Na onze spullen te hebben achtergelaten, lopen we via het centrum naar het stadion, een wandeltocht van een half uurtje. We worden toch verrast. Een uit de grond gestampt overdekt winkelcentrum maakt dat veel mensen bij elkaar komen en er leven in de brouwerij is. Vlak naast deze shopping mall is op een pleintje een kerstmarktje te bewonderen. De sfeer is gezellig. De jeugd schaatst, terwijl de volwassenen een glühwein of een Aperol Spritz drinken. Het lijkt er niet op dat er even verderop gevoetbald zal worden.

Dat gevoel komt echter direct als we Stade du Pays de Charleroi naderen. Ondanks dat ook het stadion versierd is met kerstverlichtingen, heerst er al een derbysfeer. Voor de hoofdingang galmt muziek uit een feesttent. Enkele meters daarvoor is een tiental politiepaarden geposteerd die in het donker amper te zien zijn. De straat achter deze paarden wordt gebruikt om de uitsupporters naar het stadion te begeleiden. Doffe vuurwerkknallen zijn te horen en via gevels van de aangrenzende huizen is een rode gloed te zien, waarschijnlijk afkomstig van brandende fakkels. Jammer dat we niet zo dichtbij kunnen komen om deze met eigen ogen te kunnen zien.

Yoni, voor altijd met ons

Uiteindelijk bereiken we tribune 3 en nemen we plaats op het vak, links van ons de uitsupporters en rechts van ons onder andere de Storm Ultra’s die de harde kern van Charleroi vormen. Al vroeg is een breed doek te zien waarop in het Frans is te lezen: “Yoni, voor altijd met ons”. Het doek is bijna even breed als de korte zijde en refereert naar het overlijden van een fanatiek Charleroi-supporter. Diep, maar dan ook diep respect, als na het startsignaal van de scheidsrechter beide korte zijdes (dus ook die van Standard) een minuut stil zijn terwijl op het veld al gevoetbald wordt. Cliché, maar dit laat zien dat rivaliteit dus bij zulke bijzondere gelegenheden voor even aan de kant geschoven kan worden.

Wanneer het minuutje erop zit, steken beide supportersgroepen fakkels af. Standard in de eigen clubkleuren en Charleroi tovert witte fakkels uit de hoge hoed. Dit ziet er zo mooi uit, dat het wel uren mag duren. De scheidsrechter denkt er anders over en legt het spel tijdelijk stil. Ergens logisch, aangezien de rook over het veld trekt en ook blijft hangen.

Het gekke is dat de sfeer na de mooie pyroshows redelijk tam blijft. Er wordt van beide kanten veel gezongen, maar het volume hiervan valt tegen. Bij vlagen neemt het gezang toe als bijvoorbeeld een capo van Standard de boel probeert op te zwepen. Dit houdt vaak niet langer dan een minuut aan. Misschien wel een juiste afspiegeling van wat er op het veld gebeurt. Het spel is werkelijk waar niet om aan te gluren. Twee uitsupporters lijken dit allemaal niet erg te vinden. Zij genieten van een biertje in hun carnavalsachtige kledij. Het satirische pak dat ze aan hebben moet erop lijken dat ze op een zebra – een verwijzing naar Charleroi, oftewel De Zebra’s – zitten en deze temmen.

Voor en halverwege de wedstrijden treden enkele jonge cheerleaders op. Enkele tieners voor ons op het vak grijpen hongerig naar hun telefoon om dit vast te leggen. Wanneer deze cheerleaders even later het vak op komen om kalenders te verkopen, wordt het de kerels te heet onder de voeten en houden ze braafjes hun telefoon in de broekzak.

Hoe dan ook, Standard weet in de 36e minuut op voorsprong te komen en de 1-0 ongeveer een uur vast te houden. In de allerlaatste seconde van de wedstrijd gebeurt namelijk het ironische: in het uitvak zijn vlaggen en doeken van Palestina te zien en uitgerekend een spits van de thuisploeg van die komaf, scoort vanuit de rebound de 1-1. Het thuisvak ontploft en viert de gelijkmaker uitbundig. Direct erna fluit de scheidsrechter dan ook af. Het vreemde is dat de thuissupporters erg blij zijn met een punt tegen hun rivaal (ondanks het begrip voor de late treffer), terwijl de supporters van Standard staan te hossen voor de balende spelers van hun ploeg. Beide supportersgroepen lijken dus tevreden te zijn met een punt, waardoor het rivaliteitsgevoel wegebt. Iedereen verlaat het stadion dan ook op een rustige manier. Symbolisch mooi, aangezien de wedstrijd ook in stilte begon ter nagedachtenis aan Yoni.