Stiles & Turnstiles: Frank Hannah Manchester Premier Cup

2.225 km in 111 dagen dwars door Groot-Brittannië lopen. En dan ook nog eens 39 voetbalwedstrijden kijken om geld op te halen voor het goede doel. Ik weet ook niet zo goed wat me bezielde. Maar het was een prachtig avontuur. Soms moet je ook eens slecht voorbereid op avontuur gaan en dan kijken waar je uit komt. Deze tocht en het bijbehorende boek stiles & Turnstiles is daar een gevolg van. Om te vieren dat deze binnenkort in de betere boekhandels te verkrijgen is, hebben we komende tijd wat ingekorte hoofdstukken op In de Hekken. We vervolgen de reeks met een hoofdstuk over de Frank Hannah Manchester Premier Cup.

You people can’t queue to save your lives

Een van de belangrijkste redenen voor mij om deze trip te doen is om het land van mijn vriendin te leren kennen. Zij heeft namelijk na bijna een decennium in Nederland een goede kennis van mijn land gekregen. Ze spreekt de taal vloeiend en heeft haar stokpaardjes als het gaat om de Nederlandse cultuur. Zo zijn er dingen waar ze groot fan van is zoals fietspaden, Wolter Kroes en satésaus. Uiteraard zijn er ook dingen waar ze minder fan van is zoals gebrek aan natuur, salade voor op brood (‘Is gewoon mayonaise met een smaakje’) en slagroomtaart (‘Is geen taart, alleen maar slagroom’). Maar toch zijn er weinig dingen waar haar bloed zo van gaat koken als de Nederlandse onkunde om een nette rij te vormen. ‘You people can’t queue to save your lives!’ 

Boze Britten

Nu zou ik graag alle clichés uit de kast willen trekken over de Britse voorliefde voor het vormen van lange rijen en daar zonder morren in te gaan staan – want laten we vooropstellen: dat cliché is heel erg waar – maar ik wil het eigenlijk hebben over hoe Britten omgaan met boosheid. Want als mijn vriendin weer eens met een rood aangelopen gezicht thuiskomt nadat ze omver is geduwd door mensen die van mening zijn dat je treinen alleen in kan stappen door je medemens zo bruut mogelijk aan de kant te schuiven, dan doet ze haar beklag zoals alleen Britten dat kunnen.

De eerste stap die een Brit zet als-ie ergens ontevreden mee is, is daarover klagen bij iedereen behalve degene die het probleem daadwerkelijk op kan lossen. Dus als ik als Brit bijvoorbeeld in een extreem slecht hotel slaap, dan klaag ik daarover tegen mijn reisgenoten, de mensen op sociale media en ik schrijf het zelfs in een boek, maar ik zal het nooit tegen de eigenaren van het hotel zeggen. Tripadvisor is zonder enige twijfel uitgevonden voor Britten.

Mocht deze klachtenregen het probleem niet hebben opgelost dan volgt stap twee en gooien ze cynisme in de strijd. Britse kranten staan altijd vol met cynische cartoons en cynische ingezonden brieven. In het voetbal zijn het vaak spreekkoren of spandoeken van soortgelijke strekking. Cynisch, humoristisch, vilein en for the love of God indirect.

Als ook dit niet tot het gewenste resultaat heeft geleid, wordt stap drie gezet. Het meest nucleaire wapen in het arsenaal van de boze Brit: een strongly worded letter. In deze brief, voorzien van stevige bewoordingen, uiten ze hun ongenoegen richting hun vertegenwoordigend kamerlid. Vanwege het onbegrijpelijke verkiezingsstelsel hebben deze mensen een vertegenwoordigend kamerlid. Die brief printen ze en vervolgens gaan ze in een ordelijke rij staan om hem persoonlijk te overhandigen. Het kamerlid in kwestie neemt hem aan en stopt hem onderin een la of duwt hem direct door de papierversnipperaar. ‘Well that was all I could do’, is de gekrenkte en realistische reactie voordat de Brit zich weer naar huis snelt en een kopje thee zet. Ondanks al je woede dien je je op het eiland altijd netjes te gedragen. Maar gelukkig gaat dat soms niet helemaal goed.

Frank Hannah Manchester Premier Cup

Vandaag heb ik een rustdag want de finale van de Frank Hannah Manchester Premier Cup, vernoemd is naar voormalig speler, scheidsrechter en voorzitter van de Manchester FA Frank Hannah, staat op het programma en wordt gespeeld op Broadhurst Park, de thuishaven van FC United of Manchester. De finale wordt gespeeld tussen Ashton United en Hyde United. Dat zijn niet direct aartsrivalen, maar er zit wel enige frictie tussen beide teams. Dat merk ik als ik het stadion inloop waar op de lange zijde de fans van Ashton zich hebben verzameld en achter het doel een zeer vocale fanclub van de Tigers. Ik regel wat te eten en ga in de hoek van de korte zijde staan. Zo heb ik goed zicht op alles en iedereen.

In Groot-Brittannië stikt het van de obscure bekercompetities. Of dat komt doordat bekerwedstrijden al werden gehouden voordat er competities waren, weet ik niet. Aan die van vandaag doen de vijftien grootste Non-League-teams uit de regio mee. Deze bekercompetitie wordt gedomineerd door de teams uit de oostkant van Manchester en ook vandaag zal er een club uit de Tameside Borough het zilverwerk mee naar huis kunnen nemen.

En dat zou zomaar eens Ashton United kunnen zijn. Er is geen enkele club die deze beker zo vaak heeft gewonnen als de Robins, al was het in 2003 voor de laatste keer. Ze stonden tijdens de allereerste editie al in de finale en na de tweede editie ging de beker mee naar huis. Sinds die laatste bekeroverwinning uit 2003 heeft tegenstander Hyde United twee keer de beker gewonnen en Curzon Ashton, die andere club uit Ashton, won de vorige editie. Hoog tijd dus voor een overwinning van de Roodborstjes. De sfeer is niet het probleem. Hoewel het met 963 toeschouwers allesbehalve uitverkocht is, maken de fans voldoende kabaal. Zeker degenen die naast mij staan en Hyde steunen.

Finales

Bij finales is het altijd alles of niets. En het jongensboek schrijft voor dat je in de allerlaatste seconde van de blessuretijd of verlenging de winnende moet maken. Wat je ook kan doen is om als speler van Ashton bij de eerste de beste aanval direct na de aftrap de bal tegen de touwen te rammen recht voor de neus van een paar honderd bloedfanatieke Hyde United fans. Is ook een leuke optie. Die worden opeens muisstil en bij de fans van Ashton duurt het even voordat ze doorhebben wat er is gebeurd.

De rest van de wedstrijd wordt er eentje zoals het hoort in een finale. Keiharde duels, fysieke inzet en er alles aan doen om het zilverwerk in de prijzenkast te kunnen zetten. Aan de kant van Ashton moeten twee spelers al voor de rust geblesseerd het veld verlaten en ik begin me langzamerhand zorgen te maken of ze de voorsprong wel vast kunnen houden. In de tweede helft voert Hyde de druk op en heeft de keeper van Ashton te maken met een hoop schreeuwende kinderen achter zijn doel. Dat doet op zich al pijn aan de oren, maar deze Greg Hartley wordt eerst een tijd gefatshamed door deze schoolverlaters en daarna voor pedo uitgemaakt. Het is niet helemaal het soort vileine spreekkoren dat ik van de inwoners van dit land gewend ben, maar je moet niet te streng zijn zolang ze nog in de jeugdopleiding zitten. Greg blijft stoïcijns een prima wedstrijd keepen wat nodig is ook, want hij krijgt van alle kanten ballen op zich afgevuurd. Ook de onvermijdelijke ‘keeper mee naar voren’ wordt overleefd dus mogen de Robins voor het eerst in negentien jaar weer de beker omhooghouden.

Dit genereert een bonusronde in de vraag hoe Britten omgaan met hun woede, namelijk door middel van geweld. Naast mij sprint een groep chavs van allerhande leeftijden richting het vak van de Ashton-supporters om met ze op de vuist te gaan en vice versa. Daar tussenin staan een paar stewards die ik op tientallen meters afstand diep kan horen zuchten en na een paar rake klappen links en rechts is het weer klaar. Er volgt nog wat geschreeuw en uiteindelijk berusting.

Ik blijf als goede gloryhunter nog even hangen voor de eerste prijsuitreiking deze trip waar spelers, technische staf en bestuur duidelijk in hun nopjes mee zijn. Ook omdat ik me nog mentaal moet voorbereiden op mijn wandeltocht naar mijn kamer. Overdag is het al geen feest om hier rond te lopen, maar ’s avonds maak ik me echt zorgen om de inhoud van mijn portemonnee. Gelukkig is het op maandagavond geen gekkenhuis met vuige figuren en dus kan ik weer veilig in mijn bedje kruipen.