Steven Gerrard verloor zijn allerlaatste wedstrijd voor Liverpool kansloos met 6-1 bij Stoke City. Het zou zijn laatste wapenfeit zijn voor the Liverpudlians, in een seizoen dat toch al bol stond van de tegenslagen. Wat een geweldig slotseizoen zou moeten worden, eindigde op 24 mei 2015 dus in mineur. Hoe een fantastische carrière een desastreus einde, zonder landstitel, kende. Steven Gerrard is net als mijn oma.
Mijn oma bracht haar laatste jaren van haar leven door in nostalgie. Ze sleet haar laatste dagen op een kleinschalig, agrarisch woonzorgboerderijtje in één van de Heerlijkheden van het land van Maas en Waal. Ze sloot hier haar prachtige, vitale leven af op exact dezelfde wijze hoe ze deze begonnen was; in een liefdevolle landelijke omgeving. Prachtig toch, zou je zeggen?
Niets is minder waar. De tiran met de zeis liet het afweten: hij haalde mijn oma een jaar te laat op. Haar ingevallen gezicht verried de vorm van haar jukbeenderen. Alzheimer kwam om de hoek kijken. Luiers vol diarree. Huilbuien. Het had allemaal net een jaar te lang geduurd. Weet je wat het ergste was? Ik kende oma al zo lang en ik mocht haar om alle mooie dingen die ze voor me deed. Ik hield van haar, meer dan van wie dan ook, maar in het laatste jaar kende ik de oma die ik kende niet meer. Haar uit kip getrokken zondagavondbouillon, de verse druivensap (cola is slecht voor je) en zelfs haar kenmerkende blauwaderende vingers waarmee ze mijn tere wangvlees vastgreep: ik hield ervan. Niets was fijner dan oma, maar ik vergat het. Ik vergat al het mooie en haar aftakeling is wat restte in mijn geheugen. Moest ik het met deze herinnering doen? Was dit wat overbleef? God zij dank niet (mijn oma geloofde, zou dat het zijn?)
Nu, vijf jaar later, zijn de mooie memoires terug. Ik ben het angstvallige beeld van het laatste jaar oma kwijt. Oma is in mijn gedachte weer oma, de vrouw die alle andere oma’s versloeg op het gebied van oma zijn. De kippenbouillon won het van de diarree, haar lach won het van de Alzheimer. Ik leerde ervan. Het laatste rampjaar vergat ik en ik besloot oma te herinneren om wie ze ooit was.
Istanbul, 2005. FA Cup Final 2006. En dan die screamer thuis tegen Olympiakos. Stevie G, dat laatste mislukte seizoen maakt je alleen nog maar meer legendarisch. Het laat zien hoe uitzonderlijk goed je bent geweest in het verleden. Stevie G, in jouw laatste jaar was je als mijn oma in haar laatste jaar, maar ik besef me nu meer dan ooit dat dit rampseizoen de mooie herinneringen die ik van je heb alleen maar versterkt. Niet gauw zal er een voetballer zijn die alle facetten van het voetbal zo goed zal beheersen als jij dat deed. Ik zal je herinneren om je tackles, screamers en loyaliteit. Held.
Ga eens langs bij je oma, nu ze er nog is.
(foto via Action Images / Pro Shots)
