Ssssssst!

Terwijl het ontzettend spannende slot van de competitie in 2010/2011 nog beslist moet worden tussen FC Twente en AFC Ajax, is de ‘prijs’ voor het meest pijnlijke en irritante voetbal moment eigenlijk al vergeven. Nee, het is geen smerige overtreding of slinkse natrap, waarvan er dit seizoen veel te veel te zien zijn geweest. Ook niet het irritante gedrag van Mounir El Hamdaoui, die na een wissel zijn trainer geen handje wil geven. Erger nog dan het gezeur van Jose Mourinho na een terecht verloren wedstrijd, het duik- en toneelspel van FC Barcelona (wat zo een club totaal niet nodig heeft) of de ijdelheid van een Cristiano Ronaldo.

Het is het gebaar van een simpel vingertje. Een vingertje dat over de mond wordt gelegd, en dient als geste om eigen publiek tot stilte te manen. Een vingertje waar de minachting voor eigen publiek van af druipt en waaruit elke vorm van zelfreflectie aan ontbreekt.

Het is het gebaar van Marcus Berg, die na het spelen van een belabberd seizoen, waarin hij een nieuwe definitie heeft toegevoegd aan het spelen als een natte krant, eindelijk eens een leuk doelpunt maakt. Dit na een hele lange doelpunt droogte, een droogte die zelfs in de Sahara ongekend is. Het gaat hier niet over een doelpunt waarmee PSV de landstitel binnenhaalt of de Champions League wint, maar een doelpunt tegen het losse zand van Merab Zjordania/Roman Abramovich uit Arnhem. Toch meent Marcus Bergje dat hij een goede prestatie heeft geleverd en het zwijgen kan opleggen aan zijn eigen teleurgestelde publiek.

Het zou een mooi gebaar zijn geweest om de trainer te bedanken, die als een blinde of heilige, je kans op kans in de basis heeft gegeven. Of om de gever van de assist te bedanken, of misschien zelfs de voetbalgoden. In plaats daarvan, vindt Marcus Bergje het belangrijker om zijn eigen publiek, geheel onterecht, het zwijgen op te leggen. Het publiek dat toch veel geld neertelt om een wedstrijd te komen bekijken en het mogelijk maakt om een jaarsalaris te verdienen waar de minister-president Mark Rutte zo’n 6 tot 10 jaar voor moet werken.

Het ‘vingertje’ wordt al helemaal absurd wanneer je het gaat vergelijken met organisaties waar wel gezond beleid wordt uitgevoerd. Stel het eens voor; Johan Derksen neemt voor een vorstelijk salaris een schrijver aan voor het wekelijkse voetbalblad VI. Deze schrijver krijgt het voor elkaar om door een gebrek aan inzet en een overvloed aan besluiteloosheid, iedere week 2 á 3 blanco pagina’s in het weekblad achter te laten. Nu schrijft hij in de op één na laatste editie een aardig stukje zodat eindelijk die blanco pagina’s eens gevuld zijn. Dan vindt ‘meneertje’ het opeens gepast om alle teleurgestelde en terecht klagende lezers te beschimpen voor de kritiek die ze durfde te leveren.

Eigenlijk is een vergelijking met het ‘vingertje’ van Marcus Berg op alle beroepen en banen toepasbaar. Het zou dan ook een prachtig gebaar van Marcus zijn om na een dergelijke wanprestatie af te zien van zijn inkomen of in ieder geval een deel ervan, maar dat is waarschijnlijk veel te utopisch en naïef gedacht.

Maar ook een bescheiden en respectvolle houding naar de duizenden supporters van PSV is teveel gevraagd in het wereldje van Marcus Berg. Dit is een pijnlijk en irritant gebrek aan inzicht, alsmede een ongegronde en ontzettend negatieve arrogantie, wat naast het gebrek aan voetbal kwaliteit een gebrek als volwassen mens aantoont.

Thijs