Rodney Antwi over Egyptische Ultras & het verneuken van Toto’s
Tijdens zijn debuut scoorde Rodney Antwi (3 november 1995) namens FC Utrecht het winnende doelpunt in een volle Kuip. Niet veel later vertrok de aanvaller naar FC Volendam op zoek naar meer speelminuten om vervolgens in Bulgarije te belanden bij FK Tsarsko Selo uit hoofdstad Sofia, die net naar het hoogste niveau was gepromoveerd. Die club verhuurde hem aan Wadi Degla SC, na een halfjaar kwam het tot een definitieve stap naar Noord-Afrika. Hiermee is Rodney Antwi pas de tweede Nederlandse speler ooit die actief is (geweest) in de Egyptische competitie. Genoeg reden dus om Rodney Antwi eens te bellen om hem te vragen naar zijn voetbalavonturen en zijn verhaal.
“Het is hier heel anders dan Europa, maar het bevalt me zeker goed. Alles is in Egypte toch een stukje losser en minder georganiseerd. Soms mist er wel een stukje professionaliteit. Ik woon in Caïro en de stad heeft echt al mijn verwachtingen overtroffen. Wat een mooi land en wat een mooie stad. Overal is historie. Toen ik hier net kwam ging ik elke dag wandelen om de buurt te verkennen of pakte ik de auto en ging ik gewoon op pad. Er zijn veel eettentjes en als vegetariër heb ik ook keuze zat. Publiek heb ik hier nog niet echt kunnen meemaken door corona. Het is wel apart om te spelen in gigantische stadions zonder mensen. Al-Ahly en Zamalek zijn grote clubs, maar zonder publiek is het een vreemde ervaring.”
Scoren in een volle Kuip
“Dat is nogal een contrast met hoe ik begon. In 2014 maakte ik mijn debuut voor FC Utrecht in een volle Kuip. Eigenlijk zou ik die wedstrijd basis staan, maar de trainer koos op het laatste moment toch voor Issa Kallon. Alles rondom die wedstrijd was speciaal. Gigantisch stadion, volle tribunes. Dat geeft wel een extra kick. Ik viel en scoorde de winnende goal. Ik wist niet eens hoe ik moest juichen en begon maar gewoon wat te rennen. Om uitgerekend daar de winnende te scoren was heel speciaal. FC Utrecht had al jaren niet meer gewonnen in De Kuip. Ik heb nog tijdenlang van supporters opmerkingen gehoord over dat doelpunt. Dat varieerde van “je hebt mijn toto verneukt!” tot dolblije mensen.”
“Vijf jaar later zat ik in een hele andere situatie. Mijn contract bij Volendam liep af en toen kwam het besef wel even binnen. Ik zit straks zonder club. Misschien moet ik wel gaan werken. Het was ook niet mijn beste seizoen geweest. Aan het begin speelde ik veel, maar we verloren erg vaak. In de laatste 5 wedstrijden wist ik gelukkig nog wel 4 keer te scoren, dat helpt toch in de zoektocht. Met mijn zaakwaarnemer was ook nog gedoe, dus ik stond er eigenlijk alleen voor. Ik wist dat als ik er nog wat van wilde maken, dit het moment was om zelf aan de slag te gaan. Ik heb mensen gevraagd video’s van me te maken en heb die overal online gegooid. Ook ging ik zelf op zoek naar zaakwaarnemers, clubs en contactpersonen. Er was interesse uit Portugal, Roemenië, België en Engeland, maar niks werd concreet. Totdat Bulgarije kwam.”
Rodney Antwi en zijn Bulgaars avontuur
“Mensen bij Tsarsko Selo hadden mijn video gezien en wilde mij hebben. Ze waren net gepromoveerd naar het hoogste niveau in Bulgarije. Een perfecte kans dus. Toch heb ik lang getwijfeld. Ik woonde nog thuis en was zelfs nog nooit in het buitenland geweest. Dan is Bulgarije best een hele grote stap. Daarom ben ik eerst een paar dagen geweest om wat rond te kijken bij de club. Dat gaf me een goed gevoel. Fack it, waarom dan ook niet? Toen heb ik het gedaan. Sportief gezien zeker een goede keuze. In een half jaar scoorde ik 9 doelpunten. Dieptepunt was de wedstrijd waarbij ik te maken kreeg met racistische opmerkingen. Mijn teamgenoten kwamen voor me op en gaven het aan de bij de scheidsrechter. Het is gelukkig bij die ene keer gebleven, maar ik weet van andere mensen die het in Bulgarije veel erger hebben gehad.”
“In eerste instantie was ik van plan om het seizoen af te maken in Bulgarije, ondanks interesse uit onder meer China, Zuid-Korea en Turkije. Een Egyptische club werd concreet zelfs concreet, maar ik wilde gewoon in Europa blijven voetballen. Mijn zaakwaarnemer overtuigde me dat het met het oog op toekomstige onderhandeling niet handig voor mijn reputatie was om zomaar nee te zeggen. Dus ben ik afgereisd naar Afrika om eens te kijken. Alhoewel ik eigenlijk geen interesse had, heeft de trainer me een beetje kunnen overhalen. Zijn ideeën voor voetbal trokken me echt aan en de beelden die ik zag waren ook voetballend supergoed. Echt verzorgd spel. Om 7 uur moest ik de knoop doorhakken, maar om 9 uur zat ik nog te twijfelen. Uiteindelijk heb ik toch gekozen om het te doen en was ik ineens speler van Wadi Degla SC. Nog geen twee weken later werd de trainer die mij had overtuigd ontslagen haha.”
Egyptische ultras verboden
“De nieuwe trainer zag het gelukkig ook in me zitten en de club wilde me na dat half jaar officieel overnemen. Voor een bepaalde datum moesten ze dan het transfergeld overmaken naar Bulgarije. Maar door omstandigheden waren ze 10 dagen te laat. Niet heel ongewoon in de voetbalwereld. De eigenaar van Tsarsko Selo is allen een echte businessman en hij rook een kans om geld te verdienen. Hij claimde nu het recht om mij terug te halen en voor nog meer geld door te verkopen. Dat werd een hele soap. Vanuit Bulgaarse kant kreeg ik de vliegtickets opgestuurd om terug naar Sofia te vliegen en vanuit Egyptische kant kreeg ik te horen dat ik niet meer met de Bulgaren moest praten. Tijdens die soap ging er iets mis bij de bond waardoor ik niet langer speelgerechtigd was. Kon ik alleen nog maar trainen. Na maanden is uiteindelijk alles goed gekomen, maar dat was mentaal wel een hele zware periode.”
“Ultras zijn in Egypte helaas verboden. In 2012 is het gruwelijk misgegaan bij een wedstrijd tussen Al-Ahly en Al-Masry. 72 supporters van Al-Ahly kwamen te overlijden. Sommigen werden letterlijk van het stadion gegooid. Volgens veel mensen in Egypte was dit gepland door de overheid om de supporters van Al-Ahly te straffen voor hun rol in de Egyptische revolutie. (Kijktip: deze documentaire, red.). Sindsdien hebben alle ultras in Egypte een soort van landelijk stadionverbod. De fanatieke supporters van Wadi Degla heb ik dus nog niet kunnen meemaken. Ook tijdens de wedstrijden bij Al-Ahly en Zamalek zaten er geen fanatieke supporters op de tribunes. Wel heb ik gemerkt dat sport heel erg leeft. Wadi Degla heeft 500.000 leden! Rondom de training heb ik de supporters wel gezien en kan ik af en toe een praatje met ze maken. Dat is wel heel mooi.”
“Waar mijn toekomst ligt weet ik nog niet. Ik zie mezelf eigenlijk niet zo snel terugkeren in Nederland. Het liefste wil ik in Engeland spelen. Dat is mijn droom. Maar als er een club uit Saudi-Arabië komt met een bedrag dat ik niet kan weigeren dan vertrek ik daar heen. Zo eerlijk moet ik zijn. Ik twijfel dus tussen terug naar Europa gaan en in een mooie competitie spelen of de zandbak in.”
