Noord-Ierland. Puur en rauw groundhopgenot!

We beginnen de trip met een bijzonder verblijf op het vliegveld van Düsseldorf. Vergeten paspoorten. Ontploffende colablikjes bij de security. Potten augurken die wel mee mogen. En drie keer door security en douane leveren zes uur vertraging op. We zoeken een rustig barretje op waar we minder last hebben van de steeds dronkener wordende Oranjehoedjes. Op dat moment zijn we al blij dat we alleen de wedstrijddag in Dublin zijn en de rest van het weekend in Belfast en Portadown verblijven.

Die vrijdagavond beginnen we ons interlandweekend op het prachtige Seaview van Crusaders. Helaas niet voor de mannen, want die potjes zijn verzet in verband met de interlandperiode, maar de vrouwen van Crusaders tegen de Sion Swifts ladies. De wijk waar Seaview ligt is een unionistische, pro Engelse, en dus rood-wit-blauwe, wijk. Typische Britse woningen die worden onderbroken door Seaview. Ouderwetse floodlights torenen hoog boven de wijk uit en UVF (Ulster Volounteers Force) en Rangers Murals bevestigen wie hier de baas is.

Seaview heeft een heerlijke steile hoofdtribune, vergelijkbaar met Sporting Hasselt en een ontzettend gezellige social club waar het een stuk drukker was dan op de tribunes. Seaview is een fantastische bak waar ik zeker nog een keer terug kom. Uiteraard het liefst de voor de derby tegen de rivalen van Cliftonville.

Samen met Balkan is (Noord)-Ierland een van de plekken waar politiek, geografie en voetbal bij elkaar komen. Zo komt Derry FC als Noord-Ierse club om politieke redenen uit in de Ierse competitie en is Belfast Celtic gesneuveld door de geopolitieke situatie en ontstaan rivaliteiten door wijken en geloven. Ik vind (Noord)-Ierland een van de meest fascinerende plekken om te zijn en te beleven en praat er graag over.

Mocht je hier ook in geïnteresseerd zijn kan ik je het boek ‘Voetbalstad Belfast’ van Wouter Schollema, of de podcast ‘Bloody Sunday in Roermond’ van Frans Pollux aanraden. Ik wil niet de illusie wekken in de buurt van hun kennis te komen, dus beperk me dan ook tot de hele grote hoofdlijn.

We starten aan de Katholieke/Republikeinse kant. Daar waar het Ierse groen wit en oranje wordt afgewisseld met vlaggen van Celtic. Daar waar ‘toeristische’ murals worden afgewisseld met actuele tags over politieke conflicten over de hele wereld. We wandelen langs de peace walls die vanaf 1969 werden aangelegd als ‘tijdelijke’ scheidslijn. Dat tijdelijk duurt inmiddels al ruim 54 jaar.

Nog elke avond gaan de poorten die Republikeins en Unionistisch scheiden op slot. We staan stil bij de Remembrance Gardena en de bekendste Bobby Sands mural. Sands was een van de hongerstakers van 1981 die zijn hongerstaking met de dood moest bekopen. We zien de kooien over tuinen in Bombay street, waar in 69 een van de eerste Troubles events plaatsvond toen protestanten vanuit Shankill Road bijna de hele straat plat brandden.

En we bezoeken de Unionistische kant. Waar meer rotzooi ligt. Waar de sfeer rauwer is en de Unionistische vlag van Groot-Brittannië wappert. Afgewisseld met de Ulstervlag. De witte vlag met het rode kruis en de rode hand in het midden. De vlag die tot 1972 de vlag was van Noord-Ierland. We lopen over Shankill Road. Een soort groot geschiedenisboek.

Meer dan aan de Republikeinse kant aandacht voor de Noord-Ierse gevallenen in de tweede, maar vooral de eerste Wereldoorlog. Veel aandacht voor Rangers, het getal 55 en koninklijke afbeeldingen. Zowel Elisabeth als Charles als onze eigen protestante koning Willem III die op 11 juli 1690 Jacobus II, de te katholieke koning van Engeland, versloeg bij de battle of The Boyne. Iets wat jaarlijkse wordt herdacht tijdens de oranjemarsen. Belfast, wat ben je een fascinerende stad.

Belast is de hoofdstad van Noord-Ierland en bij uitstek voor liefhebbers van oude stadions. Ondanks dat ik op Boxing Day de derby tussen Glentoran en Linfield op The Oval heb bezocht brengen we ook vandaag een kort bezoek aan dit fantastische stadion.

We wandelen door de poort die open staat omdat de spelersbus op het punt staat te vertrekken voor de uitwedstrijd tegen Newry. Met de fantastische hoofdtribune aan de ene zijde, en de trotse gele kranen van Titanicbouwer Harald en Wolffs als backdrop aan de andere kant, misschien wel het mooiste stadion waar ik ooit ben geweest.

Van Glentoran gaan we door naar Cliftonville. De katholieke rivaal van Crusaders. Van oorsprong gevestigd in een protestantse wijk die door de jaren heen katholiek is geworden. Ook hier wandel je tussen de huizen door het stadion in. Ook hier een fantastische hoofdtribune, al is die grotendeels buiten gebruik door asbest.

Toevallig spelen de reserves van Linfield een wedstrijd tegen Abbey Valley voor de Steel en Sonscup. Het bekertoernooi van Noord-Ierland dat vooral bekend is omdat de finale elk jaar op eerste kerstdag wordt gespeeld. We genieten vanaf de tribune achter de goal van het uitzicht op de hoofdtribune en kijken met een schuin oog naar het spel. Na een dik half uur moeten we echter verder. Op weg naar Portadown voor het hoofdgerecht van deze trip.

We twijfelden voor vertrek over de wedstrijd voor deze zaterdagavond. In Noord-Ierland spelen ze vooral op zaterdag. De keuze was Newry tegen Glentoran in de Premier League of Portadown tegen Annagh United in de Championship. Als ik onze keuzestress op twitter gooi word ik benaderd door Dave. Dave is de voorzitter van de ‘We are Ports’-stichting en zegt dat als we voor Portadown kiezen we hem een berichtje moeten sturen. Ik heb in mijn leven aardig wat stadions bezocht, maar ben nog nooit zo gastvrij ontvangen.

Dave heeft ons alle toffe plekken laten zien. Allereerst van het stadion. Een stadion dat bestaat uit twee tribunes die in gebruik zijn en een fantastische oude tribune die niet meer wordt gebruikt. De tribunes die wel in gebruik zijn, een aan de lange zijde voor de thuissupporters en een voor de uitfans achter de goal, liggen wat ver van het veld af. Dat is omdat ze over willen stappen van natuurgas naar 3G-gras, een vorm van kunstgras. De redenatie is dat als dat veld erin komt dat ze het dan ook tegen de tribunes aan kunnen leggen. Kunnen ze het meteen recht leggen, want het veld loopt nu zo stevig af dat je bijna begrijpt dat ze alleen maar lange ballen spelen.

Het stadion dankt z’n huidige vorm aan de stockcar-races die er werden gehouden. Achter de goal die tribuneloos door het leven gaat zijn de contouren van de ronde baan nog zichtbaar. Dave neemt ons mee naar de oude hoofdtribune. Een pareltje dat is gesloten en wacht op de sloophamer. Daar wacht de tribune al een tijd op. De regering van Noord-Ierland heeft 56 miljoen klaar liggen voor renovatie, maar daar is nog geen euro van uitgegeven. Nu hangen er wat grote, oude spandoeken en, zo hebben we ervaren, wordt de tribune gebruikt door de trainer van de uitploeg om stiekem een sigaretje te roken.

Dave vertelt heerlijke verhalen over vroeger. Over de landstitels die zijn behaald. Over hoe de uitgang van de kleedkamer van de uitploeg zo was gepositioneerd dat als de spelers eruit kwamen ze 40 centimeter voor zich een raampje hadden met uitzicht op het veld, waar de plaatselijke jeugd met niet mis te verstane gebaren duidelijk kon maken wat ze van de bezoekers vonden. Dave ondersteunt zijn verhaal met de gebaren die hij er zelf als kind heeft gemaakt.

We worden voorgesteld aan iedereen binnen de club. Tot aan de reserve keeper en de trainer aan toe. We krijgen zelfs een match worn shirt. Portadown wint, na een 0-1 achterstand, met 4-1. Na de match worden de schuifpanelen aan de kant geschoven, de discoballen aangezet en een zanger in stelling gebracht. Alleen de airco ontbreekt. Chef fanshop vertelt over Europese awaydays uit het verleden en zijn stiefdochter blijkt Miss Bikini te zijn geworden. Wil je een keer een toffe pot pakken? Boek een vlucht naar Noord-Ierland. Ga naar Shamrock Park van The Ports! Zelfs als je ervoor naar een interland moet.