Neymar en z’n transfer van m’n bed show

Terwijl ik op het station op de trein sta te wachten, lees ik de laatste updates over de afgeronde transfer van Neymar. De Braziliaanse balvirtuoos verhuist van FC Barcelona naar Paris Saint-Germain. De Franse club verkast, in ruil daarvoor en via een omweg, 220 miljoen euro naar Spanje. Tweehonderdtwintigmiljoen. De hoogste transfersom in de geschiedenis van een sport waarin niets meer heilig lijkt, wordt betaald door een club met ‘Saint’ in hun naam.

Rechts achter mij hoor ik iemand aankomen in een rolstoel. Ik draai me om en herken de persoon. Vijftien jaar moet het geleden zijn, dat ik hem voor het laatst zag. En geleden heeft ‘ie. Een van de meest talentvolle en gedreven jongens die ik ooit mocht ontmoeten. Rechtsback was ‘ie. Klaar en goed genoeg om de top te bereiken. Ik zie dat hij mij ook herkent. Terwijl hij dichterbij komt zie ik de reden van z’n rolstoel. Zonder te aarzelen begint hij erover te vertellen. Over dat ze er te laat bij waren. Over dat er nog maar één oplossing was.

Been weg, droom weg.

Ik luister, huiver en weet niet hoe ik moet reageren. Ik laat m’n arm, met m’n telefoon in m’n hand, zakken en hij ziet dat ik het nieuwsbericht over Neymar aan het lezen was.

“Ongelooflijk, he”, zegt ie, wijzend naar m’n telefoon.

“…”, staar ik terug.

“Ik droomde er altijd van de nieuwe Carlos Alberto worden. Of de nieuwe Cafú. En kijk me nu eens zitten. In een rolstoel. Met een beetje humor kom ik in gedachten niet verder dan Van der Wiel.”

Ik wil wel lachen, maar ik durf het niet. Hij merkt het op, is er waarschijnlijk al aan gewend.

“Ik probeer het allemaal maar niet erger te maken dan het is. Vooral zulke berichten als die over Neymar. Ze doen allemaal maar. Ik doe m’n best om er maar gewoon om te lachen. Zelfspot en humor, Bart. Als je droom een gezonken schip is, zijn zelfspot en humor de drijvende krachten om op door te varen.”

“Dat kwam er vlot uit. Maar knap dat je überhaupt nog kan lachen.”

“Jawel, maar ik ben ook vaak boos hoor. Sinds m’n been is afgenomen, is m’n frustratie opgelopen.”

“Wat frustreert je het meest”, vraag ik.

“Ik vind het verschrikkelijk dat mensen nu roepen dat we die transfer in perspectief moeten zien. Waarom? Omdat die 220 miljoen zo is terugverdiend aan merchandising? Verkoop van Neymar shirtjes in China? Perspectief? Welk perspectief? Weet je wat de doktoren zeiden toen ze het nieuws over mijn beenamputatie aankondigden? Dat ze in herstel geen perspectief meer zagen.”

Ik voel de kippenvel over m’n rug en ik weet niet of ik nu mee moet gaan in z’n frustratie of juist in z’n kracht om nog humor en zelfspot te hebben.

“En weet je wat ik toen dacht?”

“Dat ze een loopje met je namen?”

Hij lacht. Gelukkig. “Ja, dat ook.”

Ik vertel hem dat ik wel eens een shirtje van vakantie meeneem voor m’n nichtje. De ene keer één van Barcelona met ‘Messi’ achterop, de andere keer één van Bayern München met ‘Robben’.

“Die van PSG met ‘Neymar’ achterop zal ik laten liggen.”

“Waarom?”

“Ach, laat die voetbalwereld maar even de perspectyfus krijgen.”

Dit gastartikel is geschreven door Bart de Ruiter, die ook te volgen is op Twitter. Veel dank Bart!

[foto: Action Images / Pro Shots]