Anderhalf jaar geleden schreef ik een stukje over de grootste sterkte en tevens zwakte van NAC Breda. De supportersschare. De kritische massa die niet kritisch is. Wij vinden alles best, we zijn gewend dat het altijd ‘rommelt’ bij de club. En wat dan nog, scheelkijkend van het bier zie je nauwelijks dat het ‘voetbal’ niet om aan te gluren is. Op de B-side hoor ik wel eens: “al zouwe zuh vrouwuhhockey op dah veld organiseren, zolang jullie der zijn, kom ik ok wel”.
We zijn een raar volk, wij NAC supporters. We vinden ons de beste supporters van het land en we hebben de mooiste cultclub. Dat schreeuwen we tot vervelens toe naar iedereen die het horen wil en trouwens ook tegen iedereen die het niet horen wil. Sorry Tilburg.
Meteen na de degradatie tegen Roda JC draaiden we dan ook de knop om. Er ontstond in Breda en omstreken ‘buzz’. Het gonsde in de stad. Nu is hét moment dat we laten zien wat voor geweldige supporters we zijn! De onder andere in Tilburg zo verachtte zelfverheerlijking kwam tot een nieuw hoogtepunt. Hosanna! Euforie! We worden kampioen! Samen gaan we naar de Grote Markt!
Er werden 10.000 seizoenkaarten verkocht, and counting. In al die euforie liften de sponsors maar wat graag mee. Bavaria verhoogde de sponsorbijdrage. Supporters, sponsors, opa’s en buurmeisjes, iedereen wil erbij zijn en hét komend seizoen meemaken. Een nieuw platform zag het licht genaamd ‘Samen voor NAC’, waar supporters geld kunnen doneren en initiatieven starten voor de club. En ondanks dat ik dit initiatief hartverwarmend vind, blijft het knagen. Kinderen een collectebus, spelers een dikke envelop. Alles voor NAC.
Maar goed terug naar de supporters en de euforie. We komen sterker uit de strijd. Maar wat nou als dat niet gebeurt? Wat dan? Tijdens de voorbereiding zien we een matig NAC. Het nieuwe elftal is nog geen elftal. In de hoogzomer maakt de club zijn rondje langs de amateurteams in de regio. Uit tegen Beek Vooruit staat het met rust nog maar 0-1. Tegen de grote kinderen uit de klas wordt verloren of gelijk gespeeld. Op de eigen open dag verliezen van RKC en een week later afgaan tegen de bakkers en postbodes van Eupen. En de supporters? Die vinden alles prima toch, clubliefde kent geen divisie?
Nou…Tussen vorig seizoen en nu zit één alles bepalend verschil. Dat ik hier het ‘Newcastle Syndroom’ noem.
Druk.
Druk om te presteren. Nu moet het. En iedereen weet het. We zijn ‘excusez le mot’ het Ajax van de eerste divisie. De club met de naam, de achterban, het stadion en… Toch ook wel wat geld. Ongekend in Breda, iedere tegenstander zal met het mes tussen de tanden naar de Markstad afreizen. De NOAD mentaliteit (Nooit Opgeven Altijd Doorgaan) is nog nooit zo belangrijk geweest. Het mag niet misgaan!
En gisteren ging het mis.
En goed ook. En meer dan 14.000 fans waren er getuigen van.
‘Hugoffer’.
Dit schrijvende vanuit mijn tuin in Breda, hoor ik Tilburg nog steeds lachen. En die niet kritische massa, de fans. Vonden zij het prima, zoals altijd?
Nou ehhh…. ? Ja wat voor gevoel was het eigenlijk?
Ikzelf kon er niet eens meer boos om worden. Gelatenheid is een beter woord. In de tweede helft klonk er, door columnist Menno Pot zo verafschuwde geroesemoes door het stadion. Verslagenheid heerste. Mensen keuvelden wat met elkaar, over de vakantie, over het weer en zagen de pot met lede ogen aan. Tot…
De aansluitingstreffer!! Ja, het kan nog. Nee, hij lag er alweer in aan de andere kant. Ajax-Rapid Wien in het kwadraat. Een Volendammer liep zes Nakkers voorbij en ook onze keeper zag er weer niet best uit. 1-3.
Bij een deel van de fans sloeg de verslagenheid om in woede en allerlei andere emoties. Plotseling werd NAC, dat wat wij altijd zo verafschuwen bij een aantal andere clubs. ‘Fans’ ging naar huis, fluitconcerten en cynisch applaus volgden. Ik heb NAC eerder zien degraderen, maar dit heb ik zelden gezien. En was het terecht? Ach wat doet dat ertoe.
Op de B-side kregen na de 4-1, gefrustreerde mannen mot met andere gefrustreerde mannen. En er werden aanstekers, bier, zonnebrillen en zelfs een vlag op het veld gegooid.
Het Newcastle syndroom dus. De druk is enorm. Verlies één keer en het is crisis. Ineens heeft iedereen een mening. Daar is ook dit artikel voorbeeld van. Gisteren hingen er spandoeken met de tekst ‘Samen naar de Grote markt’. Na de wedstrijd werd al hardop afgevraagd: “Ja? En wa gaan we daar doen dan?” Ik erken het idee en waardeer de moeite die de makers van de doeken erin hebben gestoken. Maar ik vraag me af of de boodschap het gewenste effect gaat hebben? We zullen zien.
Het is slechts de eerste wedstrijd en er is absoluut nog niets verloren. Toch maak ik me wat zorgen. Gisteren verschenen er haarscheurtjes in het vertrouwen van de 12de man. Het elastiek rekt al jaren en ik hoop niet dat het knapt. Want wat als NAC niet promoveert? Komt er dan weer een hosanna stemming in de stad? Een nieuw record in seizoenkaarten? Of gaan toeschouwers en sponsors afhaken? Het grapje Jupiler League is maar één keer leuk.
De Volkskrant schreef vorig jaar een artikel over Roda JC. De club kwam in zwaar weer na de degradatie. Supporters blijven thuis, sponsors bleven weg, merchandise stagneerde, televisiegelden werden minder. Ajaj. NAC krabbelt financieel uit een dal maar de volgende storm kan zomaar losbarsten, mocht NAC niet promoveren. De problemen uit Kerkrade kunnen we kopiëren plakken naar Breda. The wake up call gisteren was keihard. Anderhalf jaar geleden zag ik de niet kritische NAC aanhang nog als één van de oorzaken zag van het slechte beleid van de club. Zo werd NAC ooit 3de van Nederland. Nogmaals, NAC werd 3de van Nederland en de verantwoordelijke trainer mocht niet blijven. Paste niet in de clubcultuur.
Helaas voor vingerwijzen is het nu te laat. Het is alarmfase 1 voor de supporters. Juist nu moet de steun er blijven zijn, nu die euforie weg is. “De wereld zal nog niet vergaan, zolang de liefde blijft bestaan…”
Hup NAC
(Deze gastcolumn is geschreven door onze vriend en NAC-supporter Daan Goos. De foto is van Jan Kok | Pro Shots)
