Kuipdebuut

Op 9 januari 1966 maakte ik mijn Kuipdebuut. Mijn vader had via via twee staanplaatsen weten te bemachtigen op vak “Y”. Dit waren staanplaatsen op een soort van noodtribune. Samen met nog 5 rijen houten zitbalken dicht op het veld, vormden dit vak de goedkoopste plekken in de Kuip.

Nietig

Bij de twee toegangsbewijzen hoorden tevens twee trein kaartjes voor de beroemde “Ajax Express”. Hiermee kon je voor een gereduceerd tarief van en naar de Maasstad reizen. Wij kozen toch maar voor de zitplaatsen op de houten zitbalken. Staan was vanwege mijn 12 jarige leeftijd natuurlijk geen optie. De eerste rij gaf ons een fantastisch zicht op veld hoogte. Dat we verder niet veel konden zien maakte ons niet zo veel uit. We waren er bij.

Voor de wedstrijd was er, zoals bij elke thuis wedstrijd van de Rotterdammers, live muziek. Dit werd verzorgd door “mijnheer” Cor Steyn, die aan de rand van het veld naast de opgang zijn grote orgel had staan. Voor de wedstrijd warmde hij de sfeer op tot kookhoogte en de boel ontplofte dan echt als de spelers naar boven het veld op kwamen en het “Hand in Hand” werd ingezet. Als Ajacied voelde je je op dat moment heel erg nietig. Jammer dat dit soort mooie tradities in de loop der jaren verloren zijn gegaan.

Primeur

Het veld was bevroren op deze koude januari dag. In tegenstelling tot vandaag de dag werd er in 1966 wel gewoon gevoetbald op een harde ondergrond. Gewoon een schop onder je kont en het veld op. Ajax zorgde voor een primeur op de Nederlandse voetbalvelden door met vleeskleurige panty’s op het veld te verschijnen. Iedereen sprak er over, maar of het enige bescherming bood weet ik niet meer.

Van de wedstrijd zelf kan ik mij ruim 50 jaar niet bijster veel meer herinneren. Wat ik echter nooit vergeet is dat ik niet meer te troosten was en in huilen uitbarstte toen Henny Weering in de zestigste minuut de 1-0 binnenschoot. Gelukkig heeft dat verdriet slechts twaalf minuten hoeven duren want “onze Johan” schoot in de 72e minuut de gelijkmaker binnen. Toen scheidsrechter Jef Dorpmans voor het einde floot waren zowel mijn vader als ik dik tevreden. Niet verloren en de marge van 6 punten was intact gebleven.

Niet verliezen

Dat laatste uitgangspunt is nooit meer veranderd sinds die allereerste Klassieker. Wanneer er een wedstrijd in De Kuip tegen Feyenoord gespeeld wordt, ben ik altijd tevreden als er niet verloren wordt. Natuurlijk verschilt dit nog wel eens per wedstrijd en de stand op de ranglijst speelt ook een rol, maar de grote lijn is wel altijd: niet verliezen is acceptabel. Toch is daar de laatste jaren langzaamaan een soort van kentering in gekomen. Ajax wint de laatste jaren namelijk bijna altijd met redelijk gemak in De Kuip.

Nou ja, tot de afgelopen 27 januari dan. Toen kreeg mijn cluppie namelijk een vreselijk pak rammel in Rotterdam. Erg vervelend natuurlijk voor de echte Ajacieden. Maar aan de andere kant, met hoeveel je ook wint of verliest, het gaat uiteindelijk maar om drie punten. In Rotterdam denken ze daar schijnbaar anders over. Daar was de hele stad ogenschijnlijk een week lang totaal van slag. Burgemeester Aboutaleb was volgens mij bijna van plan om 27 januari tot een jaarlijks terugkerende algemene Rotterdamse feestdag uit te roepen. Gelukkig keerde deze van origine wijze Amsterdammer tijdig terug op aarde.

En natuurlijk valt er helemaal niets af te dingen op deze oorwassing. Één ding is mij echter sinds deze afstraffing wederom duidelijk geworden. Dat is dat Ajax nog steeds by far de allergrootste club van ons land is. Iedereen kijkt tegen ons op en iedereen wil van ons winnen. Zodra dit een keer lukt is het seizoen direct geslaagd. En ach ja, als je de week daarna dan weer van Excelsior verliest…