In De Lens: Han Balk – lichtmasten, dug-outs en schoenborstels

Weekend op weekend zijn ze te vinden in de voetbalstadions en langs de amateurvelden. Fotografen die niet het spelletje in beeld willen brengen, maar vooral de passie en emotie die dat spelletje bij zoveel verschillende mensen weet los te maken. Fotografen die vastleggen wat voetbal met mensen doet, van spelers tot supporters. Wie zijn ze? En waar komt hun eigen passie vandaan? Wij stellen ze aan jullie voor, met in deze tweede editie Han Balk. Go Ahead Eagles supporter en liefhebber van amateurvoetbal en lichtmasten. We laten hem aan het woord.

Fotografie

Fotograferen doe ik eigenlijk al mijn hele leven. Op 16-jarige leeftijd kocht ik mijn eerste camera: een Practica spiegelreflex. Ik beschouw mezelf eigenlijk als autodidact, maar heb wel een vakopleiding fotografie gedaan om de overgang van de analoge- naar de digitale fotografie te kunnen maken. In de jaren 90 heb ik het internationale mountainbiken gefotografeerd van de Rocky Mountains en de Canadese Westkust tot voormalig Oost-Europa en uiteraard Nederlandse wedstrijden op parcoursen zo plat als een dubbeltje. De periode dat Bart Brentjens wereldtop was. Mijn foto’s verschenen in Wieler Revue, talrijke andere tijdschriften en omroepbladen.

In de jaren ’90 heb ik mountainbike wedstrijden gefotografeerd. Nederlandse wedstrijdjes op parcoursen, zo plat als een dubbeltje. Maar ook wereldbekers, EK’s en WK’s, van verschillende Europese landen tot aan de Rocky Mountains en de Canadese westkust. Mijn foto’s verschenen in Wieler Revue, talrijke andere tijdschriften en omroepbladen. Ook leverde ik foto’s aan fietsproducenten. In de jaren ’90 kon je vrijwel geen folder bij de fietsenmaker halen, waar geen foto van mij in stond.

Later ben ik terechtgekomen bij acrogym en dansen. Ik ging bij een nichtje kijken en heb toen maar eens de camera meegenomen. Niet veel later ging Iris, mijn dochter, ook op acrogym. Bij acrogym worden de oefeningen op muziek uitgevoerd door 2 of meer deelnemers. Een oefening bestaat uit tempo-elementen, statische balansdelen, dans, ballet, lenigheid. Van die foto’s raakten mensen enthousiast van en zo kwam ik bij Introdans terecht: het 3^e dansensemble van Nederland.  Met een van de foto’s daar heb ik zelfs de categorie ‘Magic on Stage’ gewonnen bij een internationale dansfotowedstrijd. Een groter contrast ga je denk ik niet vinden haha. Het rustige dansen en ballet tegenover de rauwe wereld van de voetbalsupporters.

Als je het supportersleven, met pyro, bier en awaydays aan de ene kant van het fotografisch spectrum zet, dan moet je zo ongeveer helemaal aan de andere kant van het spectrum ballet- en dans zoeken. Met deze foto van Introdans heb ik in 2016 de Anna Pavlova Ballet Photography Contest in de categorie Magic on Stage gewonnen. Een internationale fotowedstrijd onder dansfotografen. Ik heb daarin met 2 foto’s deelgenomen, mijn andere foto kreeg een eervolle vermelding.

Ik heb ook een aantal jaren acrobatische gymnastiek, ook wel acrogym of kortweg acro gefotografeerd. Van club wedstrijdjes tot en met het NK. Bij acrogym worden de oefeningen op muziek uitgevoerd door 2 of meer deelnemers. Een oefening bestaat uit tempo-elementen, statische balansdelen, dans, ballet, lenigheid. Ik ben hier een keer mee begonnen toen we bij een wedstrijd van mijn nichtje gingen kijken, dat was vlak voordat Iris zelf op acrogym ging.

Mensen vragen me vaak met welke camera ik een bepaalde foto heb gemaakt. Soms is het antwoord dan de iPhone. Het maakt namelijk helemaal niet zo veel uit welke camera je gebruikt. Het is een kwestie van fotograferen en timing. Dan hoef je echt niet hele camera’s mee te sjouwen. Dat is tussen supporters ook helemaal niet handig. In stadions werk ik meestal met een compact camera, maar wel met een APS-sensor.

De mobieltjes

Misschien is mijn liefde voor het amateurvoetbal wel genetisch bepaald. Voetbal zit in de familie. Opa van moeders kant was jaren lang scheidsrechter en KNVB bestuurder en heeft het zelfs nog tot KNVB Bondsridder, de hoogste onderscheiding, geschopt. Mijn moeder ging vaak mee kijken. Zij was wat dat betreft een van de eerste vrouwelijke groundhoppers van Nederland. Jaarlijks organiseert de scheidsrechtersvereniging Zwolle nog het Jan-Willem van Essen zaalvoetbaltoernooi. Aan vaders kant is er overigens ook een voetbaltoernooi vernoemd, het Jaap Balk toernooi van ZAC.

Mijn opa was altijd fel tegen betaald voetbal. Als kind begreep ik dat nooit. Pas heel veel later begreep ik dat hij gelijk had. Wat hij altijd zei is nu wel uitgekomen. De vele miljarden die alles kapot maken. Daar zou hij zich niet comfortabel bij hebben gevoeld. Als het voetbal op het punt komt dat je echt alleen nog maar camera’s en mobieltjes in het publiek ziet zoals bij een concert, dan kap ik er lekker mee. Bij FC Barcelona heb je zo’n foto waarop je precies dat ziet. Bij de wedstrijden waar ik heen ga is het gelukkig nog niet zo ver.

Ieder jaar opent Sfeerteam ADHD het seizoen op de Wilhelminabrug in Deventer met een doek en pyro. Ieder jaar heb ik weer vrijwel weer ideeën om iets speciaals te maken, maar meestal zijn de plannen te tricky en ga ik toch maar op safe. Deze is spontaan ontstaan. Heb ik ook nog eens een keer profijt van zo’n telefoon in beeld. 😉

De Spakenburg-derby, in het uitvak bij IJsselmeervogels. Het oude en het nieuwe juichen. Die gast links gaat uit zijn dak door de gelijkmaker en een ander staat lekker te filmen met zijn mobieltje.

Amateurvoetbal

Daarom vind ik het amateurvoetbal wel een fijne afwisseling. Ik kan echt genieten als ik op zondagmorgen met 3 andere mensen ergens langs de lijn sta. Iets te zware mannen die al aan het hunkeren zijn naar de derde helft, het “slechte” voetbal en de hele entourage. Dan kijk ik naar die 3 andere mensen en vraag ik me af wat ze in godsnaam hier doen en zij denken dat dan ook over mij.

Ik schiet de laatste tijd weer vaker wedstrijdfoto’s, ook van het vrouwenvoetbal. Mijn dochter Iris is op voetbal gegaan en dan neem je voor de gein maar eens de telelens mee. Voor je het weet wil elk elftal wel wedstrijdfoto’s. Dan kan ik toch slecht nee zeggen. Wedstrijdfoto’s zijn toch heel wat anders. Normaal maak ik mijn foto’s richting het veld, tussen de supporters in. Dat lijkt toch meer op straatfotografie. Voor wedstrijdfoto’s wil je toch zo min mogelijk ‘ruis’. Dat is ook wel weer een leuke afwisseling.

Gewoon op zondagochtend ergens bij het zesde of achtste langs de lijn. Verse gemaaid gras, nog nat van de dauw. Twee of 3 ‘verdwaalde’ toeschouwers en dat was het dan wel. Voetbal in zijn meest pure vorm, prachtig.

Sportpark De Kouwenaar van VIOS Vaassen. Eén van de eerste oefenwedstrijden en even in de kantine uitblazen met een biertje. Wat kan je die voetbal nou eigenlijk schelen.

De laatste wedstrijd van het seizoen en dan ligt je halve zool eraf. Een rolletje Leukoplast uit de EHBO doos doet wonderen.

Scootmobielen en amateurvoetbal, ze horen bij elkaar. Respect voor de mannen die ieder weekend de scootmobiel van de lader halen om lekker op zaterdag of zondag naar hun cluppie te gaan.

Dug-outs en schoenborstels

Ik ben ooit begonnen met het maken van een collective foto’s van dug-outs. Ik dacht lekker origineel te zijn, bleek er helaas net een fotoboek over uit te zijn. Het idee was om iets te maken voor het nageslacht. Je merkt dat de dug-outs aan het verdwijnen zijn. Het zijn tegenwoordig alleen nog maar van die plastic bakken. Of je nou hier of in Oost-Groningen staat, die zijn exact hetzelfde. Terwijl de oude dug-out juist allesbehalve standaard is. De stenen en houten dug-outs. In elkaar gezet door een vrijwilliger of een bevriend bouwbedrijf. Allemaal op hun eigen manier uniek.

Met al die kunststof 13 in een dozijn dug-outs worden in mijn ogen de sportparken er niet mooier op. Bij Columbia in Apeldoorn hebben ze daar toch iets op gevonden. Een hekje er achter en klimop er tegenaan.

Sportpark t Schooldert’, Klein Dochteren. Een buurtschap bij het Gelderse Lochem met amper 300 inwoners maar wel een voetbalvereniging. Omkleden in het dorpshuis aan de andere kant van de weg en dan door de speciale spelers ingang naar het veld. Dat ‘Thuisclub’ zie je op aardig wat dug-outs staan. Lekker onpersoonlijk, waarom niet gewoon de verenigingsnaam? De dug-outs zitten in de eredivisie: baksteen, lekker harde bank en links en rechts goed uitzicht. Kan ’s winters ook fijn de wind er doorheen blazen.

Sportpark De Eik in Kranenburg (Gld). De lokale voetbalvereniging SV Ratti is inmiddels gefuseerd. Achter het smeedijzeren hek gaat een prima sportcomplex schuil. Stenen dug-outs met een raampje, dat zijn wel mijn favorieten. Een vrijwilliger op de motormaaier en de kerktoren op de achtergrond. Pure nostalgie.

Sportpark Rijssen Vooruit van het inmiddels tot SV Rijssen gefuseerde ‘Arrevee’. De historische Engelse tribune gaat mee naar het nieuwe complex en is zeer zeker een bezoek waard. In de zomer van 2019 viel er tijdens een storm een enorme boom op de tribune. Gelukkig bleef de schade beperkt. De ingegraven dug-outs zijn prachtig, die van de gasten is het mooiste. Die moeten het doen met een houten bank.

Voetballiefhebbers denken bij ‘Apeldoorn’ direct aan AGOVV, zijn houten tribune en de schitterende ligging. Maar vergeet het Victor stadion van Victoria Boys iets verderop ook niet. Een staantribune over de gehele lange zijde. Een geweldige hoofdtribune, ingegraven dug-outs en een sportpark met hoogteverschil. Op de achterste velden staan prima bushokjes en de tuinstoelen zijn pure luxe.

Kassa’s, tribunes, schoenborstels. Dat zijn de dingen die nog uniek zijn. Daar moet je het van hebben nu. Of van die bordjes zoals ‘geen bier op de tribune’ of ‘geen voetbalschoenen in de kantine’. Toch vooral bordjes over wat er níet mag trouwens. Misschien maak ik daar nog wel eens een goede collage van…

AGOVV speelt inmiddels in de 3e klasse zaterdag, maar het stadion is nog altijd van Europees top niveau. Uitsupporters hoeven al jaren niet meer in het uitvak, maar de kassa staat er nog.

De beroemdste oorlogsfotograaf, Robert Capa zei het al: “If your pictures aren’t good enough, you’re not close enough.” Kortom, een pyro fotografeer je met een groothoek, lekker dicht erop. Fanatiek supporter van je lokale amateurclub zijn da’s best bijzonder. En je hoeft niet met honderden te zijn om serieus genomen te worden. Ik heb diep respect voor jongens als ULTRA Kampen, een klein groepje fanatieklingen die met vette pyro’s en waanzinnige tifo’s hun club DOS Kampen steunen. Door hun ben ik ook een beetje DOS Kampen supporter geworden.

Sportpark Kerschoten van Robur et Velocitas in Apeldoorn is ook zeker een bezoek waard. De fraaie hoofdtribune ligt helaas wel aan een kunstgrasveld en de dug-outs op de achterste velden moet je ook gezien hebben. Zo’n kassahokje is er eigenlijk alleen mar voor het eerste elftal. Kan je hem de rest van de tijd gewoon als fietsenstalling gebruiken toch?

Lichtmasten

Ik ben geboren in een flat zo’n 500 meter van de Adelaarshorst en de lichtmasten schenen tot in mijn kamer als er een avondwedstrijd was. Letterlijk blinded by the light dus. Als ik ergens op de snelweg rijd en ik zie in de verte lichtmasten gaat het hart toch altijd sneller kloppen. Net als dat een kerk een kerktoren moet hebben, moet een voetbalstadion lichtmasten hebben. Tegenwoordig zie je steeds helaas minder en worden de lampen vaak in het dak verwerkt. Op De Vijverberg staan wel mooie, maar die zijn wel weer hetzelfde als die op De Wageningse Berg. Die van Go Ahead zijn origineel elektriciteitsmasten en daardoor echt uniek.

In de voetbal loze periode een drone gekocht en dit is mijn eerste Kowet-plaatje. No one should go where Eagles dare! Uitzicht op de stad, laagstaand zonnetje en één van de mooiste lichtmasten prominent in beeld.

Er was voor die avond sneeuw voorspeld. Toen we richting Deventer gingen, lag er nog geen vlokje en toen we op de Brinkgreverweg de lichtmasten konden zien begon het. In korte tijd lag er zo’n 10 cm sneeuw. We waren vroeg, dus uit alle hoeken en gaten foto’s gemaakt en verkleumd de auto weer in. De wedstrijd was immers afgelast.

Een vakantiefoto, voor onze vakanties in Italië maak ik altijd een lijstje met voetbalstadions in de buurt. Toen ik via Google Streetview Stadio Rino Mercante ging verkennen maakte mijn hart een sprongetje toen ik de kapel in de stadionmuur zag. De lichtmasten zijn ook geweldig en de flats op de achtergrond maken het af.

Onder mijn volgers zijn een flink aantal De Graafschap supporters. “Je moet ook eens bij ons foto’s komen maken.” Hadden een hele rondleiding geregeld, een bak koffie met de algemeen directeur gedaan. Prima dagje ondanks het regenachtige weer. Die bal die lag daar, en hoewel die gasten ook supertrots op hun lichtmasten zijn, halen ze het niet bij die van de Adelaarshorst.

Misschien een beetje cliché maar Stadion de Wageningse Berg, de bekendste lost-ground van Nederland, is een blijft mooi. Ik heb er volgens mij maar één wedstrijd gezien, Go Ahead verloor er voor de beker van Wageningen. Prachtig om te zien dat de club nog altijd leeft bij de supporters die druk bezig zijn om het weer op te knappen.

Han Balk in De Adelaarshorst

Mijn eerste keer aan de hand van mijn vader naar de Adelaarshorst weet ik nog heel goed. Van de wedstrijd weet ik niets, maar het was hoogstwaarschijnlijk een wedstrijd van de jeugd of het tweede. Maar het stadion ben ik nooit vergeten. Het is het mooiste stadion van Nederland. Aan drie kanten in de wijk gelegen. Die unieke lichtmasten. De verschillende tribunes, waarvan twee uit de jaren 60 en twee schitterend verbouwd. Het Philips stadion heeft ook een mooi locatie in de wijk en het Feyenoord stadion is natuurlijk ook prachtig, maar beide van een heel ander kaliber. Doe mij toch de Adelaarshorst maar.

Tijdens een zware storm begin 2018 waaide een groot deel van de historische stadionmuur uit 1934 om. Ruim een jaar later begonnen vrijwilligers met de herbouw.

Voor het Niet te Kraken boek over 120 jaar Vetkampstraat werd ik benaderd voor een omslag foto. De foto die de vormgever op het oog had, die had ik niet echt. Uiteindelijk besloten om een poging te wagen tegen De Graafschap op een zondagmiddag. Dit bleek uiteindelijk de laatste thuiswedstrijd van 2019-2020 te zijn geweest. De omstandigheden waren niet ideaal, het miezerde en het ging steeds harder. Maar alles staat er op, inclusief de vuilnisbakken die daar tijdens een wedstrijd nog staan.

Al een aantal seizoenen hebben we thuis discussie als de seizoenkaarten weer verlengd moeten worden. “Zullen we naar de B-Side gaan?”. Maar dan mis ik dus de zonsondergangen in het voor- en najaar. Als ik met zo’n plaatje thuiskom is de wedstrijd maar bijzaak. Ik kom immers niet voor het voetbal.

Sinds september 2020 heeft Leo Halle, oud Go Ahead en Oranje keeper een standbeeld in de Vetkampstraat. Daar moest ik natuurlijk een foto van, maar als het even kan, dan wel een bijzondere. Met een paar ideeën richting het stadion, ter plekke met studio opstellinkje gemaakt. Het idee achter deze foto is overigens ter plekke door Iris bedacht. Leo Halle en de naar hem vernoemde tribune in één shot.

Go Ahead Eagles

Eind jaren ’80, begin jaren ’90 heb ik als fotograaf voor Go Ahead gewerkt. (Wedstrijd)foto’s voor de programmaboekjes en allerhande andere zaken. Zo stond ik als fotograaf langs de lijn tijdens de rellen met FC Den Haag. Die gasten probeerden het hele stadion te slopen. Ik kom nu ook foto’s tegen uit de jaren 80 met een paar honderd man publiek. Dat waren hele andere tijden. Ik heb als uitsupporter van Go Ahead ook wedstrijden in De Kuip gezien met 8.000 man. Dat is nu niet meer voor te stellen.

Zo ben ik bijvoorbeeld voor de foto’s van het jeugdelftal naar een toernooi in Amsterdam geweest. Daar heb ik o.a. een portret van een hele jonge Marc Overmars gemaakt. Halverwege dat seizoen werd hij doorgeschoven naar het eerste en aan het eind van het seizoen ging hij naar Willem II. Die foto is dus de enige portretfoto van een jonge Overmars in een Go Ahead shirt en hangt nu in de spelerstunnel tussen alle ander jeugdspelers die het eerste hebben gehaald. Een deel van de negatieven uit die tijd heb ik inmiddels in gescand en iedere Throwback Thursday zet ik er eentje online.

Eind jaren ’80, begin jaren ’90 was ik clubfotograaf bij Go Ahead Eagles. Naast de wedstrijdfoto’s voor het programmaboekje, maakte ik ook allerlei foto’s er omheen. Van het ontstaan van het supportershome tot aan de grote bingo van de Supportersvereniging. Ik maakte ook de elftal foto’s en de portretten.

Begin Jaren 70 kwam ik met mijn vader voor het eerst bij Go Ahead Eagles. Volgens mij een wedstrijd van het tweede elftal. Ik kom er dus al ruim 45 jaar en de sportieve hoogtepunten zijn wel op één hand te tellen haha. Een thuiswedstrijd tegen FC Amsterdam waar we net niet degradeerden. Promoties. Net-niet promoties. Er valt niet zo veel te vieren voor een Go Ahead-supporter. Elk jaar een kampioenschap zoals Bayern München of Juventus is ook maar saai. Voor het voetbal hoef je niet naar De Adelaarshorst te gaan.

Toen Go Ahead een aantal jaar geleden de twee tribunes ging verbouwen ben ik eens gaan kijken om wat foto’s te maken. Dat is voor mij vooral een uitlaatklep. Want als je naar zo’n dansevenement gaat of een ander groot iets dan verwacht iedereen topkwaliteit. Als ik anoniem naar zo’n wedstrijd ga of het amateurvoetbal en het wordt niks, dan ziet niemand het resultaat.

De eerste thuiswedstrijd met beperkt publiek, we kozen er bewust voor om buiten en niet in het stadion te zijn. Om een pyro te fotograferen moet je dichtbij of er tussen staan. Da’s niet geheel zonder gevaar, zeker als er ook nog allerlei knal- en siervuurwerk afgaat. Maar alles voor de foto. Snelheid is ook belangrijk, want door de rook van de fakkels heb je maar weinig tijd.

Het Goffertstadion, NEC-Go Ahead Eagles. Op de foto staan alle ingrediënten voor een goed uitvak. De vlaggen, wat pyro, een biertje, de onvermijdelijke telefoons en vrijwel geen zicht op het veld.

Een corteo op zondagochtend voor de vroege aftrap in de nacompetitie. Dwars door de oude binnenstad van Deventer, ‘beetje’ pyro erbij. Dat levert mooie plaatjes op. Probleempje hierbij is dat iedereen wil filmen en fotograferen met zijn mobieltje en dan vlak voor de groep gaat lopen. Dit was zo ongeveer de foto die ik in gedachten had. De Brink met de scheefstaande Waag, het past allemaal maar net.

Omdat er ‘iets’ was voorgevallen tijdens de wedstrijd tussen Go Ahead Eagles en De Graafschap vond de KNVB het nodig om Vak 19 af te sluiten. Een zinloze, slechts symbolische straf.

Buitenland

In het buitenland heb ik twee liefdes: Rot-Weiss Essen en Manchester United. Bij Essen ben ik toevallig terechtgekomen. We gingen elk jaar wel 1 of 2 keer shoppen in Essen. En altijd zag ik dan die ene lichtmast. Dan ga je wat info opzoeken en kom je erachter dat het de lichtmast van het oude stadion is. Dan toch maar een keertje een kijkje nemen voor het shoppen. Nou ja, dan moet je er een keer heen. Dan ga je een keer kijken bij Rot-Weiss Essen tegen Wattenscheid en zit je daar op de tribune en voel je gewoon hetzelfde sfeertje als bij Go Ahead. Op de een of andere manier voelde ik mezelf daar heel snel thuis. Een keer een uitwedstrijd naar Aachen staat nog op de planning. Met de auto naar Essen en dan vanuit daar met de trein naar het stadion. Een old-school awayday zoals we vroeger nog in Nederland hadden.

Rot Weiss Essen heeft een nieuw stadion (2012) maar wel met een geweldige staantribune achter het doel. Nadat er in het verleden allerlei dingen op het veld gegooid werden, was na de verloren Niederrheinpokal finale tegen Duisburg de maat vol. Sindsdien hangt er een net. Netten in Nederlandse uitvakken zijn helaas gemeengoed, maar voor een thuisvak…

Rot-Weiss Essen, mijn Duitse liefde speelt weliswaar op het 4e niveau maar als het ook maar een klein beetje loopt zit er gewoon ruim 10.000 man (m/v) in het stadion. Duits voetbal is heel anders dan bij ons, waar alle spontaniteit verdwenen is en het streng geregeld is met combi’s. daar koop je nog gewoon een kaartje aan het loket. De mannen hebben waarschijnlijk de glorie jaren nog meegemaakt. De vele sjaals en uiteraard een biertje horen ook bij Duits voetbal.

De liefde voor Manchester United is ontstaan op 12 mei 1979. De eerste FA Cup Final die ik bewust meekreeg. Tegen Arsenal. Ik was voor Manchester United, want dat was een club die ooit heel groot was en die toen net pas weer gepromoveerd was. Daarna hoor je meer verhalen over de club, de Europa Cup en de vliegramp. Daar ben ik uiteindelijk redelijk fanatiek in geworden. De Premier League is eigenlijk een gedrocht, maar vooral op andere niveaus is er nog heel veel gaafs te vinden. Tijdens een trip naar United probeer ik als het even kan er nog wel een potje bij aan te plakken. Vooral op Non-League niveau zoals bijvoorbeeld Altrincham waar ze vijf of zes verschillende tribunes hebben. Pure nostalgie!

Ook in Engeland zie je steeds minder, de grote oude stadions zijn vrijwel verdwenen uit de steden. Old Trafford ligt tussen een woonwijk en het oude industriegebied in het westen van Manchester. Het stadion staat er al sinds 1910, maar is inmiddels al ontelbare keren verbouwd en vooral uitgebouwd. Een telelens vertekend, zo lijkt de tribune nog groter en dichter op de huizen te staan, maar in het echt zit er nog een spoorlijn tussen.

Het verhaal is bekend, vrijwel de hele selectie van United kwam in 1958 om het leven. De klok van Old Trafford, ik wist niet beter dan dat deze altijd stil stond op de tijd van de vliegramp. Je leest het nog steeds, maar hij loopt gewoon. Als je dat die dan fotografeert, dan moet het ook wel kloppen. Old Trafford ligt vrijwel op de route naar het vliegveld, dus een beetje plannen en je hebt hem precies om 4 minuten over 3.

Tijdens één van de Manchester trips Altrincham FC bezocht. Vreselijk afgezien daar ’s middags in de snijdende kou en sneeuwbuien en ’s avonds stond United nog op het programma… Prima bereikbaar, een kwartiertje lopen vanaf het eindstation van de Metrolink. Geweldig stadion overigens, met 5 of 6 verschillende tribunes en een enorme radio/tv toren ernaast. Echt een aanrader en ze hebben plannen om een nieuw stadion te bouwen.

We hadden al eerder foto’s van Han Balk in het artikel Floodlight Friday