Het sprookje van l’Union komt ten einde
De reguliere competitie zit erop en de promovendus uit Zuid-Brussel staat bovenaan. Met een voorsprong van drie punten gaat l’Union de champions play-offs in. Hierin zullen zij met Club Brugge, de landskampioen van vorig seizoen, RSC Anderlecht en Royal Antwerp FC gaan uitmaken wie zich dit seizoen mag kronen tot Belgisch landskampioen. Dat Royale Union Saint-Gilloise mee mag doen aan deze play-offs is al een prestatie op zich. De kroon op het werk kan gezet worden met een kampioenschap en groepsfase Champions League.
Kampioen worden van België. Het is een droom die bij vele supporters iedere dag terugkomt. Aan de eettafel, op kantoor bij het koffiezetapparaat, in de cafés en op de tribunes wordt het iedere keer weer besproken. Realistisch is het, want l’Union heeft alles in eigen hand. Daar tegenover staat wel dat Club Brugge de laatste speelrondes van het reguliere seizoen in vorm is gekomen. Met nog twee onderlinge ontmoetingen en de laatste wedstrijd van de play-offs thuis tegen de nummer laatst bij start van de play-offs, is alles nog mogelijk. De eerste twee wedstrijden komt l’Union zonder kleerscheuren door. Thuis tegen RSC Anderlecht wordt met 3-1 gewonnen. Uit bij Royal Antwerp FC wordt met 0-0 gelijk gespeeld. Door dat puntverlies kon Club Brugge de achterstand verkleinen naar één punt. Dit lukte niet. Club Brugge wist uit bij RSC Anderlecht niet te winnen, het werd een bloedeloos gelijkspel. Het heeft er alle schijn van dat het kampioenschap beslist gaat worden in de twee onderlinge ontmoetingen, die ook nog eens achter elkaar gespeeld worden. In drie dagen tijd wordt zowel de heen- als terugwedstrijd gespeeld. De eerste ontmoeting speelt de promovendus uit Brussel thuis. Op een tropische dag komt Club Brugge naar het Stade Joseph Marien toe.
RUSG – Club Brugge
Het is zondag 8 mei: l’Union speelt thuis tegen Club Brugge. Als ik de auto geparkeerd heb, loop ik heuvel op naar het stadion. Het is erg gezellig in de straat waar ik loop. Iedereen staat (speciaal)bier, cocktails of wijn te drinken. De grillmaster achter de barbecue doet zijn best om de honger van iedereen te stillen. De grill ligt vol met worsten en hamburgers en gaan als warme broodjes over de toonbank. Ik kijk wat rond en geniet van het moment waar ik ben. De eretribune ziet er in het echt nog mooier uit dan op foto’s. De bouw van het stadion begon in 1915, maar door de Eerste Wereldoorlog werd het echte werk pas daarna afgerond.
Na de Eerste Wereldoorlog heeft het stadion de Tweede Wereldoorlog gelukkig overleefd: het stadion ligt er tot op de dag van vandaag nog prachtig bij aan de rand van het beschermde Dudenpark. Als ik het stadion van buiten bekeken heb, is het tijd om bij Union’s Tavern een goed glas bier te halen. Bier en voetbal gaan gelukkig al jaren hand in hand en daar komt tegenwoordig het bier gooien steeds vaker bij kijken. Als ik de pretcilinder soldaat heb gemaakt, ga ik vroeg naar binnen. De rij is lang en ik merkte al vroeg op dat het niet snel gaat.
Zoals ik inderdaad al zag, gaat het scannen van de tickets niet snel. Gelukkig kom ik ruim voor aanvang van de wedstrijd binnen en loop ik langzaam naar de staantribune toe. De tribunes liggen prachtig aan de rand van het park en dat valt ook te merken aan al het vliegende ongedierte. De lange zijde tegen het Dudenpark bestaat enkel uit staantribunes. De eretribune is voorzien van oude houten zitjes en op beide korte zijdes heb je blauwe en gele stoeltjes, waarvan één zijde voor het uitvak is. In het uitvak kan je nog een hoop onkruid vinden, maar dat laat mijn hart alleen maar sneller kloppen. Des te mooier is het dat je vanaf de tribune in één rechte lijn naar de rand van het veld kan lopen om over de boarding te hangen. In het midden van de staantribune staan de fanatieke supporters met een capo. Daar staan vandaag niet alleen supporters van de thuisploeg. Ook supporters van Cercle Brugge, de rivaal van Club Brugge hebben zich gemeld.
Ik zoek een plek waar ik het uitvak goed kan zien, maar ook de wedstrijd uiteraard. Al een uur voordat de wedstrijd begint, zijn beide supportersgroepen goed te horen. Als de spelers uit de smalle ingang komen, gaat het alleen maar harder. Naast mij worden enkele rookpotten ontstoken. Het stadion is stijf uitverkocht en iedereen is klaar voor deze clash. Als de thuisploeg wint, zetten ze een grote stap richting het kampioenschap. Als Club Brugge wint komen ze op gelijke hoogte. De eerste helft heeft RUSG het meeste recht op een doelpunt, maar die valt niet. Ook Club Brugge weet het net niet te vinden. Het spel golft zonder doelpunten op en neer. Vlak voordat het rust wordt, besluit ik in de rij te gaan staan om wat drinken te halen. Ik ben na een avond goed zuipen en de zon op mijn bol inmiddels ver uitgedroogd. Wat ik echter niet had verwacht is dat de catering ontzettend langzaam is. De start van de tweede helft mis ik helaas.
Als ik bijna aan de beurt ben krijgt de thuisclub een strafschop. Het is dé kans om op voorsprong te komen. Vanzeir, de spits van RUSG, mist de strafschop. Club Brugge is het even kwijt, maar na twintig minuten scoren zij het eerste doelpunt. Het is Vanaken die uit een voorzet raak kopt en daarmee Club Brugge virtueel op de eerste plek zet. RUSG kan geen vuist meer maken of iets forceren. Als Club Brugge uit een corner een counter tegen de touwen schiet is het klaar. De nummer twee van de competitie wint en staat daarmee terug op de plek waarmee ze het kampioenschap kunnen prolongeren.
De sfeer na de wedstrijd is goed. Iedereen is erg trots op de spelers en ze worden luidkeels toegezongen. De positie waar de club nu staat is al een prestatie op zich en dat beseft iedereen hier ook. Samen met het elftal worden nog een aantal liederen gezongen en iedere speler neemt zijn tijd om het publiek te bedanken, handjes te geven, een handtekening te zetten en een foto te maken. De kinderen van de spelers komen ook het veld op en schieten nog een aantal ballen op doel. Tijdens het schieten nemen de spelers de tijd om na te praten met de supporters. Het geeft aan dat de band tussen spelers en supporters hier erg goed is. Nadat ik een aantal foto’s geschoten heb van het stadion is het tijd om te gaan. Over twee weken is het tijd voor de thuiswedstrijd tegen Royal Antwerp. De uitzwaaiwedstrijd van een wonderbaarlijk goed seizoen van de promovendus.
Club Brugge – RUSG
Beide ploegen staan op gelijke hoogte als l’Union twee dagen later afreist naar Brugge. Omdat het voor mij twee en een half uur rijden is en de wedstrijd op dinsdagavond is, besluit ik om niet te gaan. Voor mijn TV zie ik dat de twee ploegen gewaagd zijn aan elkaar. De eerste helft levert geen grote kansen op. Als de tweede helft begint krijgt l’Union een aantal grote kansen. Het tij keert als de uitploeg een rode kaart krijgt. Nog geen vijf minuten later maakt Club Brugge de 1-0. Even later lijkt het 2-0 te worden, maar een doelpunt van Noa Lang wordt afgekeurd door buitenspel.
De uitploeg zet alles op alles om nog een punt uit dit duel te trekken en ze lijken succes te hebben. Vijf minuten voor het einde van de officiële speeltijd krijgen ze een penalty, maar zet de VAR hier even later een streep door. Nog eens zes minuten later, in de extra tijd inmiddels, schiet Nielsen de bal voor l’Union tegen de touwen, 1-1! Maar ook dit feestje gaat niet dor: het is buitenspel. Club Brugge wint op het nippertje van de promovendus en loopt drie punten uit. Met het onderling resultaat in hun voordeel en drie punten voorsprong lijkt het erop dat de landskampioen van vorig seizoen opnieuw de titel zal pakken.
RUSG – Royal Antwerp FC
Het sprookje van de promovendus uit Zuid-Brussel is een week eerder tegen RSC Anderlecht ten einde gekomen. Club Brugge won thuis van Royal Antwerp FC waardoor het kampioenschap binnen is. De laatste wedstrijd is er alleen nog maar eer te behalen. Op deze zomerdag reis ik wederom af naar Brussel om het prachtige Stade Joseph Marien te zien. Vanaf het begin tot eind is het genieten en is iedereen in feeststemming. Bij aankomst in Brussel zijn de temperaturen tropisch. De zonnebrillen kunnen op en de jassen blijven in de auto liggen. Op naar het stadion en tijd voor een biertje.
Heuvel oplopend wordt het steeds drukker en gezelliger. Als we de straat bereiken waaraan de eretribune ligt draait de barbecue op volle toeren en is het rondom de cafés erg gezellig. Bij Union’s Tavern halen we een goed glas Jupiler en genieten we van de sfeer. Met in de rechterhand een glas bier lopen we het beschermde Dudenpark in. Vanaf hier wandelen we door het park op zoek naar een opening om het stadion te zien. Aan het einde van het park komen we bij de oude ingang van het uitvak. De inmiddels onder graffiti gespoten ingang ziet er oud en verlaten uit. Zonder enig toezicht zou je hier binnen drie tellen in het uitvak staan, maar het kan altijd makkelijker. Als we het park uit lopen zoeken we wat onverharde paden op. Vanuit hier komen we voor de ingang van het uitvak. Als we de bosjes uitkomen raken we aan de praat met een vriendelijke steward. Hij vertelt dat hij vrijwillig naar allerlei wedstrijden gaat als steward, omdat hij het leuk vindt. Hij stelt aan ons de vraag of we voor Union zijn of voor Antwerp. We zeggen dat we kaarten hebben voor Union waarop hij antwoordt dat we maar gewoon het uitvak van Antwerp in moeten. Toch willen we in het thuisvak zitten bij de Unionsupporters dus begroeten we de man voor het laatst en lopen we door. Nadat we de linie politie hebben gepasseerd, lopen we naar de ingang toe. In vergelijking met de vorige wedstrijd hier gaat het vandaag juist redelijk vlot.
We zoeken een staanplaats in de buurt van het uitvak. De tegenstander van vandaag heeft een goed gevuld uitvak meegenomen. Vanaf het begin hangt er een vriendschappelijke sfeer tussen l’Union en The Great Old. Als de spelers het veld betreden, wordt er aan beide kanten een spandoek ontvouwen. Na het spandoek van de thuisploeg volgt een prima pyro. Het thuispubliek is fanatiek en is geen minuut stil. De wedstrijd daarentegen is niet om aan te gluren en is een veredeld oefenpotje. Als ik toe ben aan wat drinken, besluit ik om naar één van de weinige horecapunten te lopen. Omdat er zo’n lange rij staat, besluit ik om richting het einde van de eerste helft te gaan. Als minuut dertig aanbreekt, loop ik de trap op en ga ik in de rij staan. Dan begint het lange wachten. De rust breekt aan en ik ben een aantal stappen vooruit gekomen. Inmiddels begin ik te begrijpen waarom supporters hier met een enorme hoeveelheid bier op de tribunes staan, omdat de horeca hier enorm langzaam is. Als de tweede helft begint, sta ik nog steeds in de rij. Inmiddels zijn de groene hekjes een checkpoint voor mij geworden. Vanaf hier verwacht ik dat het wat sneller gaat, maar helaas. Als er inmiddels dik zestig minuten op de klok staan en Antwerp op voorsprong is gekomen, ontvang ik eindelijk mijn drinken. Terug op de tribunes is onze reactie duidelijk. Het is te gek voor woorden dat je drie kwartier in de rij moet staan om aan je eten of drinken te komen.
Als het einde van de wedstrijd dichterbij komt, zingen beide supportersgroepen elkaar toe. De supporters van de uitclub hebben respect voor de club uit Brussel die als promovendus de titel misliep. Met een tweede plek gaan ze de voorronde van de Champions League in en zetten ze alsnog een fantastische prestatie neer. Beide clubs zijn traditieclubs waardoor er onderling veel respect is. Met het laatste fluitsignaal van de scheidsrechter zit het seizoen erop en wordt er een ereronde gelopen. Bij de fanatieke aanhang worden verschillende liederen gezongen en worden vlaggen uitgedeeld aan alle spelers. De hekken voor de huldiging worden neergezet voor de eretribune en dan gaan de spelers naar binnen. Dat is voor een aantal supporters het teken voor een veldbestorming. Als de eerste supporters het veld op rennen, twijfelen wij geen moment. We klimmen over de boarding en rennen over het veld. De pitch invasion kan van de bucketlist af en we stormen richting de hekken. Ook de uitsupporters klimmen over de boarding en lopen het veld op. Zowel uit- als thuissupporters zitten op de lat, stoppen een stuk gras in hun tas of nemen een stuk doelnet mee.
We zien dat we door gewoon door te lopen bij de spelers en staf kunnen komen. De steward bij de poort laat ons door en zo staan we tussen de spelersvrouwen, de spelers, de staf en journalisten. De kratten Jupiler komen tevoorschijn en de spelers worden één voor één gehuldigd op het podium. Iemand vraagt aan ons waarom wij hier staan en wat voor functie wij hebben. Ik antwoord dat we gewoon supporters zijn. Hij draait zich geïrriteerd om kan zijn oren niet geloven. Deze meneer mengt zich tussen de spelers en lijkt bevriend te zijn met een aantal van hen. Wij genieten ondertussen van alles wat er gebeurd. Supporters van Royal Antwerp staan nog steeds op het veld en zingen samen met de supporters van l’Union verschillende liederen. De spelers zijn gehuldigd en gaan naar binnen toe. De meneer die aan ons vroeg wat wij hier kwamen doen, probeert ook naar binnen te komen. Hij wordt niet toegelaten en haalt wat streken uit. Dit is voor de stewards uiteindelijk genoeg om hem uit het stadion te zetten. Leedvermaak vinden wij het. Als de huldiging afgelopen is, ritsen we nog een flesje cola mee uit de krat Jupiler en verlaten we het stadion. We werken nog een pizza naar binnen en vertrekken vervolgens uit Brussel. Het was een topdag in het Stade Joseph Marien. Een dag die we niet snel vergeten.
