Groundhopping

Groundhopping: de Noord-Londen derby

De nieuwe collectie van PGWEAR is nu verkrijgbaar bij PGWEAR Nederland. Profiteer van gratis verzending vanaf 75 euro (NL+ BE) en zorg dat jij klaar bent voor al die mooie awaydays die gaan komen dit seizoen!

Arsenal-supporters: ze staan er niet bepaald om bekend dat ze hun team negentig minuten lang naar de overwinning schreeuwen of voor een bruisende sfeer zorgen. Nee, de aanhang van de nog altijd succesvolste club van Londen wordt eerder omschreven als ’theaterpubliek’.

Een nickname die de Gooner Army al veroverde in het oude stadion: Highbury, in die tijd ook wel The Library genoemd. Sinds de overgang naar het hypermoderne Emirates Stadium, twee straten verderop, is het niet bepaald gelukt om van dat imago af te raken. De supporters in het nieuwe onderkomen zitten minder dicht op het veld door een – weliswaar kleine – afstand tussen de bakermat en tribunes. En de tribunes in het stadion worden rondom onderbroken door twee tussenringen, waar vooral zakenlui en de rijker bedeelde Arsenal-fans hun plek hebben. En dan natuurlijk de grote hoeveelheid toeristen, die niet op de hoogte zijn van de stadionliederen en met selfiesticks in de rondte lopen. Helaas iets waar de hele top in de Premier League mee te maken heeft.

Buiten het stadion staan veel kraampjes opgesteld. Nog even snel een broodje scoren, dus!

Kortom: voor de ultieme Engelse voetbalsfeer moet je niet bij Arsenal zijn. Aan de andere kant krijg je er veel voor terug: op werkelijk iedere plek in het stadion is het zicht op het veld perfect. De stoelen bij Arsenal zijn de breedste van Europa (en dus veel beenruimte) en in tegenstelling tot in veel andere stadions, hoef je in het Emirates Stadium niet drie uur in de rij te staan voor je biertje. Het een heft het ander op, maar bij dé ultieme Groundhopper zal Arsenal hoogstwaarschijnlijk niet bovenaan het lijstje prijken.

Van Woolwich naar Islington

Toch is er tenminste één wedstrijd per jaar waarin de doorgaans stille Emirates-bibliotheek transformeert tot een hippe dansvloer. Namelijk als aartsrivaal Tottenham Hotspur op bezoek komt. Dit seizoen toevallig al twee keer. In november waren The Gunners met 4-2 te sterk voor de gehate buurman. Tijdens dat duel kon je zelfs vanachter de televisie worden meegezogen door het fanatieke geluid vanaf de tribunes. Er werd gejend, er waren opstootjes op en naast het veld: die wedstrijd had álles.

Wij bezoeken de wedstrijd in de League Cup, het tweede Engelse bekertoernooi. We beginnen ons reisverslag met een duik in de geschiedenis. De rivaliteit tussen Arsenal en Tottenham stamt namelijk uit het begin van de twintigste eeuw, toen Arsenal de wijk Woolwich verliet voor Islington (Noord-Londen) en het op Highbury ging spelen. Simpelweg omdat de club een groter stadion nodig had. Voor die tijd was Tottenham Hotspur de meest aansprekende naam in Noord-Londen, maar toen het succesvollere Arsenal om de hoek kwam wonen, ruilden veel Spurs-fans hun seizoenkaart in voor een ticket bij Arsenal. Sindsdien is Arsenal, op enkele jaren uitgezonderd na, altijd succesvoller gebleven dan Tottenham.

De rivaliteit kwam dan ook meer vanuit Tottenham-kamp, maar sinds die club de laatste jaren Arsenal dreigt voorbij te streven, staat er van beide kanten veel druk op het duel. In de Hekken wilde met eigen ogen zien of de Noord-Londense derby inderdaad zoveel losmaakt en bezocht op woensdag 19 december de League Cup-confrontatie tussen de twee clubs, die zou eindigen in een 0-2 zege voor Tottenham.

Het Emirates Stadium, een uur voor de aftrap.

Dat de wedstrijd leefde, merkten we meteen. Normaal gesproken kun je als clubcardhouder van Arsenal gemakkelijk een kaart scoren voor een League Cup-duel. Dit keer niet. En omdat we van plan waren dit seizoen nog een paar Europese potjes te pakken, wilden we het graag betaalbaar houden. Gelukkig toonde VoetbalTravel.nl zich bereid mee te denken en konden we de reis voor een leuke prijs maken. VoetbalTravel had zelfs de vlucht en het hotel tot in de puntjes geregeld. Geweldig dat dit nog kan!

Envelop

Na een vlucht van drie kwartier vanaf Schiphol, kwamen we aan op London Luton Airport. Een fijn, klein vliegveld met prima verbinding richting trein en underground. Vanaf Kings Cross maakten we de reis naar het Britannia International Hotel bij station Canary Wharf, dat op zo’n 25 minuten van het stadion lag. Bij het inchecken werden we behoorlijk zenuwachtig, omdat niemand bij de receptie wist dat er voetbalkaarten waren bezorgd. Na goed zoeken door de conciërge, dook de gewilde envelop toch op en konden we weer rustig ademhalen. Verder een prima hotel, overigens. Ruime kamers en een lounge waar je prettig een biertje kunt doen. Goede verblijflocatie dus tijdens een voetbaltrip in Londen.

Na een kleine wandeling richting het metrostation, hoopten we binnen een half uur bij het Emirates Stadium te zijn. Dat liep echter ietsje anders: doordat de wedstrijd op woensdagavond werd gespeeld, belandden we midden in de spits. Overvolle metro’s brachten mensen van werk naar huis, maar moesten er ook voor zorgen dat een slordige zestigduizend voetbalsupporters het stadion konden bereiken. Klusje van jewelste. We maakten de reis met z’n tweeën, maar raakten elkaar al snel kwijt in de metrodrukte. Gelukkig troffen we elkaar weer op Arsenal Station, dat zich op vijf minuten loopafstand bevindt van het stadion.

Highbury, het oude stadion van Arsenal.

Highbury

Bij aankomst tref je meteen tientallen kraampjes met het betere eet- en drinkwerk, half-om-halfsjaals en Arsenal-merchandise. Op straat klinkt het welbekende ‘Programmes, Programmes’, uit de kelen van de programmabladverkopers. We besloten om eerst een ommetje te maken. Want een bezoek aan Arsenal is geen succes zonder een bezoek aan Highbury, het oude stadion. Ondanks dat Arsenal gezien wordt als een weinig opwindende club als het gaat om supporterscultuur, is het een vereniging van klasse. Het geraamte van het oude stadion is intact gelaten en de voorgevel doet vermoeden dat Highbury nog altijd de actieve thuishaven van Arsenal is. Het is nu een luxe appartementencomplex, maar de contouren van de oude tribunes zijn uiterst zichtbaar gebleven. De centrale aankomsthal van het oude stadion is intact gehouden en de vier appartementencomplexen dragen nog altijd de namen van de oorspronkelijke tribunes.

Dan naar de wedstrijd, die niet voor al te veel opwinding zorgde. Al was het alleen al vanwege het feit dat Tottenham de wedstrijd na een uur spelen al had beslist: 0-2. Het meeste vertier viel vooral te beleven op de tribunes. Zelfs bij de tussenring waar de wat rijker bedeelde en zakelijke Arsenal-fan zit. De scheldwoorden vlogen ons negentig minuten lang om de horen. Opvallend was ook om te zien met welk portie vertrouwen de handjevol Tottenham-fans in de thuisvakken zich lieten horen, zonder angst om de consequenties te dragen. Nadat Tottenham de 0-2 scoorde bevonden we ons midden in iets wat je best wel een confrontatie tussen Arsenal- en Tottenham-fans kon noemen. De vier rijen voor ons bogen op een gegeven moment over ons heen om de vier rijen achter ons een lesje te leren. De wedstrijd was op dat moment al niet meer boeiend, dus wij vonden dat wel leuk. Maar om vooral het positieve te belichten: het over en weer zingen van liederen gedurende de volledige wedstrijd, was indrukwekkend en voldeed volledig aan het beeld van een typisch Engels voetbalavondje.

Het uitvak met Tottenham-fans was de volledige wedstrijd goed te horen.

Flesje

Ondertussen stapelden de onvriendelijkheden zich wel op en ook elders in het stadion wandelden steeds meer gele- en oranje-hesjes de tribunes op om Arsenal- en Tottenham-fans uit elkaar te halen. Maar de rumoer op de tribunes, kaatste ook terug op het veld, toen een Arsenal-fan van flinke hoogte een plastic flesje op het hoofd van Tottenham-speler Dele Alli gooide. Het hoort en mag natuurlijk niet, maar was niet één twee drie iets wat je zou verwachten bij een thuisduel van Arsenal.

https://www.youtube.com/watch?v=eDEbtse4HNA

Toen het uitvak en de omgrenzende Arsenal-vakken het met elkaar aan de stok kregen, riepen de stewards de hulp in van twee touringcars vol met politie. Die kreeg de boel onder controle en voorkwam escalatie. We hadden tijdens de wedstrijd vooral het gevoel dat iedereen vooral even zijn tanden wilde laten zien, maar dat het niet zou uitmonden in een knokpartij. Want, dat zien we tegenwoordig haast niet meer in de Engelse voetbalstadions.

Na de wedstrijd was er eveneens veel politie op de been en was het lang wachten alvorens we het metrostation in konden. Je kon aan de lichaamshouding van de voetbalsupporters zo zien wie voor Arsenal was en wie Tottenham een warm hart toedroeg. Die van Arsenal keken met hun hoofd naar beneden, die van het winnende Spurs liepen met hun borst vooruit en wekten ook vooral de indruk dat iedereen door moést hebben dat zij voor het winnende team waren. Heerlijk, typisch Engels voetbalhaantjesgedrag. In de Metro won het ‘We’ve got Alli, Delle Alli’ het van de gelijknamige song van Mesut Özil.

Bij de Twelve Pins, dé pub waar Arsenal-fans samenkomen rond wedstrijden, heerste een gevoel van teleurstelling. Een maand eerder dronk ik hier nog gezellig een Guiness-biertje met een aantal Sporting Lissabon-supporters, voor- en na het Europa League-duel tegen Arsenal. Maar Spurs-fans werden geweerd uit dezelfde pub. Om escalatie te voorkomen.

De wedstrijd op zichzelf viel een tikkeltje tegen en ontbeerde een flinke dosis spanning, maar het over en weer gebrul op de tribunes was een vermakelijke aanschouwing. Uit eigen ervaring kunnen we met een gerust hart zeggen dat de doorgaans saaie Emirates-bibliotheek wel degelijk boeiend kan zijn. Maar als je gaat, ga dan wel tegen Tottenham. De lokale rivaliteit tussen het blauw-wit en rood-wit van Noord-Londen kun je bijna proeven.

Beelden

In de Hekken
In de Hekken brengt vanaf 2010 een doorlopende ode aan de voetbalsupporter, en is sinds die tijd één van de grootste websites voor (fanatieke) voetbalsupporters in Nederland en België.

Ook leuk om te lezen

Reageren is niet mogelijk.

Volgende artikel:

0 %