Glansrijke overwinning in Cali derby brengt extase bij supporters America de Cali
Colombia staat als voetballand zowel nationaal als internationaal een beetje in de schaduw van grootmachten Argentinië of Brazilië. Daardoor wordt het land vaak onderschat, wat niet helemaal terecht is. De supporterscultuur is gigantisch in Colombia en de achterban van enkele clubs doet mee met de top van Zuid-Amerika. En het is een land met drie grote, schitterende stadsderby’s!
In Bogota is er de burenruzie tussen Millonarios en Santa Fe. De strijd tussen Atletico Nacional en Independiente Medellin verdeelt Medellin door midden. De derde stadsderby, en degene die we in dit artikel uitlichten, is de strijd tussen America de Cali en Deportivo Cali. Deze derby, ook wel bekend als de Clasico Vallecaucano, Clasico Caleño of Clasico de Occidente, is misschien wel de meest felle van allemaal. Het is de wedstrijd om de eer van Cali.
Cali kartel
Cali is een stad met een rauw randje, in de jaren 90 was de stad een van de onveiligste plaatsen van Zuid-Amerika. Uiteraard dankzij de drugs. Waar Medellin het speelveld was van Pablo Escobar, was Cali dat van de gebroeders Orejuela. Op het hoogtepunt verzorgde het Cali-kartel maar liefst 80% van de wereldwijde stroom aan Cocaïne. Met het kartel van Pablo Escobar heerste een continue oorlog wat in zowel Medellin als Cali zorgde voor veel dood en verderf. Cali in de jaren 90 was al met al geen fijne plek om te zien.
Hoewel het land nog altijd kampt met grote drugsproblematiek is de situatie wel degelijk verbeterd. De tijd van Escobar en het Cali-kartel ligt, gelukkig, grotendeels achter Colombia. De situatie is sterk verbeterd en het land is tegenwoordig stukken veiliger voor toeristen. Hoewel Cali er in de meeste reisgidsen nog altijd slecht vanaf komt (“het bezoeken niet waard”) ten opzichte van Cartagena of Medellin is het eigenlijk een prima stad. Wat minder toeristisch dan eerdergenoemde locaties en daardoor ook wat echter. Tegelijkertijd is de stad over het algemeen wel veilig en met haar vele parken en verschillende centra een prima standplaats voor een paar dagen.
Hinchadas
Het advies van die reisgidsen is natuurlijk allemaal leuk en aardig, maar we zouden nog naar de lelijkste en saaiste stad op aarde gaan als er een mooi potje wordt gespeeld. En een mooi potje staat er vandaag zeker op het programma. Cali beschikt over twee grote clubs. America de Cali (15 kampioenschappen) en Deportivo Cali (10 kampioenschappen). Waar er bij de derby’s van Medellin en Bogota een groot verschil is in kwaliteit tussen beide clubs, is die van Cali een stuk spannender. In de jaren 80 en 90 behoren beide clubs zelfs tot de internationale top en samen komen ze tot 6 (4 voor America en 2 voor Deportivo) optredens in de finale van de Copa Libertadores. Alle 6 worden helaas wel verloren.
Beide clubs kunnen op grote support binnen de stad rekenen, maar vooral Ámerica staat nationaal en internationaal bekend om haar goede support. Ze zeggen binnen Colombia ook wel dat America de Cali samen met Atletico Nacional en Millonarios over de beste hinchadas van het land beschikt. Van origine trekt America dan ook meer de supporters aan uit de arbeidersklasse, terwijl Deportivo kan rekenen op de steun van de bovenlaag van Cali. Het is een van de redenen waarom de Clasico Vallecaucano zo intens beleefd wordt.
Tattoocontrole
Dat America de Cali nog altijd kan rekenen op volkse steun zie ik al gelijk wanneer ik bij het stadion arriveer. Na een paar Zuid-Amerikaanse wedstrijden ben ik inmiddels wel wat gewend, maar America de Cali is een van de eerste clubs waar ik me weer echt opgelaten en aangestaard voel. Het helpt ook niet dat de rijen nu al zo gigantisch zijn dat ik in principe langs de doorgaande weg sta. Op willekeurige momenten gaan gigantische knallers midden op straat af. Bijna iedereen draagt een clubshirt en ik heb het idee dat ik gigantisch opval.
Mijn gevoel blijkt niet onjuist, want binnen enkele minuten word ik aangesproken door een gast van de Barra Bravas. Zonder shirt en met clubtattoo op de borst begint hij in het Spaans tegen me te praten. Na wat gebaren wordt het me duidelijk dat hij wil dat ik mijn shirt uittrek. Gezien hij niet de persoon is om nee tegen te zeggen gehoorzaam ik maar. De reden blijkt te zijn om mij te kunnen controleren op tattoos. Mijn donkergroene shirt (de clubkleuren van Deportivo Cali zijn lichtgroen) valt niet in de smaak en doet vermoeden dat ik een uitsupporter ben. Gezien die vandaag vanwege de veiligheid niet zijn toegestaan, belooft dat weinig goeds voor mijn lot.
Nadat ik de tattoocontrole door ben gekomen leg ik uit dat ik uit Nederland kom en weinig Spaans spreek en vervolgens vertrekt hij. Toch lijkt het de rest van de rij het verstandigst voor mijn eigen veiligheid als ik even een clubshirt koop. Daar ga ik zeker niet tegenin, want ik voel het shirt inmiddels branden op mijn schouders. Na wat hulp van de vriendelijke gasten om mij heen heb ik niet veel later voor 17 euro een rood shirtje van America de Cali aan. Ik voel me meteen een stuk veiliger.
1-0
Eenmaal in het stadion is het een uur voor de wedstrijd al topdrukte. Met moeite kan ik nog een vrij plekje vinden op de lange zijde. Gelukkig wel met fantastisch zicht op de Barra Bravas, die nu al flink bezig zijn met sfeer maken. Qua geluid horen ze zeker bij de beste groepen die ik tot nu toe gezien heb in Zuid-Amerika. Bij de opkomst worden er op hun zijde 3 grote spandoeken getoond en ook op de lange zijde zijn er 2 spandoeken te zien. Pyro ontbreekt op een paar losse flitsers na helaas wel, maar dat mag de pret niet drukken. De Classico Vallecaucano is los!
Waar de meeste Colombiaanse wedstrijden tot nu toe bestonden uit oersaai, voorzichtig, defensief voetbal (4x 1-0 en 1x 0-0) gebeurt er in de openingsfase van deze derby verrassend veel. Beide teams zijn volop aan het aanvallen en bijna elke minuut lijkt er weer kansrijke situatie te ontstaan. De stoeltjes lijken meer op trampolines; iedere keer als de supporters denken te kunnen gaan zitten kunnen ze al weer opspringen voor een kans voor America. Het zijn ook Los Diablos Rojos die het betere van het spel hebben, wat na een halfuur spelen wordt beloond met een 1-0 voorsprong en een ontploffend stadion.
De geur van een derby
In de rust zijn er flinke voorbereidingen gaande want het gebrek aan pyro bij de opkomst moet gecompenseerd worden. Dus worden er langs de hele korte en lange zijde rookpotten geplaatst. Aan de overkant wordt gek genoeg tijdens de rust, als de spelers nergens te bekennen zijn, wat rook gegenereerd. Het echte spektakel is gelukkig bewaard voor de entree van de spelers. Het hele stadion verandert in een grote rode rookwolk. Alle supporters hebben de geur van chemische rotzooi in de neusgaten en brandende tranen in de ooghoeken. De geur van een derby! Mooier gaat het niet worden.
Naast het veld dan, want op het veld wordt het wel degelijk beter voor de supporters van America. In de 55e minuut begaat een groen-witte speler een overtreding in de 16 die maar tot een uitkomst kan leiden. Een penalty. De immens populaire spits Adrian Ramos (jeugdspeler van de club die in 2020 na 11 jaar in Europa terugkeerde bij de club) kent geen twijfel en scoort zijn tweede doelpunt van de avond. 2-0. Bij de Barra Bravas worden nog maar eens wat rookpotten en zelfs wat fakkels (een zeldzaamheid in Zuid-Amerika) afgestoken.
Totale vernedering
Alsof het allemaal nog niet feest genoeg is slaan de rode duivels, die haar rivaal compleet overbluffen op kwaliteit en wilskracht, in de 70e minuut nog maar eens toe. Aan alle twijfel wordt een einde gebracht en op het scorebord is even later 3-0 te zien. Het stadion is in extase, een legendarische derbywinst is in de maak.
De resterende twintig minuten staan nog maar in het teken van één ding: de rivaal zo veel als mogelijk vernederen. Op een gegeven moment wordt de bal zo vaak overgespeeld dat elke nieuwe pass door het hele stadion leidt tot massaal gejuich. De spelers van America de Cali staan er bij als amateurs in een ronde van sterspelers. In de 80e minuut volgt een rode kaart voor de bezoekers, waarbij het hele stadion de vertrekkende speler lachend uitzwaait. Even later wordt druk zetten van de spits van Deportivo beloond met een ijskoude kap van de keeper. Het hele stadion komt bijna klaar van enthousiasme. Alles lukt vandaag bij America de Cali. Het is een totale vernedering van de rivaal.
Het is soort wedstrijd waarvan je als supporter wil dat hij nooit eindigt. Helaas heeft de scheidsrechter daar geen boodschap aan en na enkele minuten blessuretijd komt er toch echt een einde aan de wedstrijd. Terwijl een nieuwe mogelijke uitsupporter (gekleed in het zwart) door 10 man wordt omsingeld vertrekt de rest van het stadion in extase naar huis. Daar zal de samenvatting van vanavond vast nog een paar keer worden gekeken. Deze wedstrijd vergeten ze niet snel bij America de Cali.
