Vooraf al het toppunt van controverse. De laatste aflevering van deze UEFA Europa League campagne. De finale. Waar de kritiek toenam, bleef het in Zwitserland muisstil. Alles waar de voetbalbond pretendeert voor te staan, heeft men door arrogantie en hebzucht eigenhandig om zeep geholpen. De poppenkast is ontmaskerd. Een hemeltergend slotstuk, het faillissement van het voetbal. Indrukwekkend schandalig!
De finale was voor mij een excuus om de zeer boeiende landen Georgië en Azerbeidzjan te bezoeken. Een prima week vakantie. Op dat moment waren de finalisten nog niet bekend. Persoonlijk hoopte ik op Eintracht Frankfurt. Zij hebben de wereld laten zien wat voetbalbeleving is. Hoe een eenheid tussen club, team en supporters werkt. Met name zij kleurden dit seizoen de Europa League.
Bakoe vlak voor de finale
Speelstad Bakoe
Een stad die sinds de onafhankelijkheid van Azerbeidzjan in 1991 een enorme ontwikkeling heeft doorgemaakt. Het is het paradepaardje van het land geworden. Gemoderniseerd in vele facetten. Brede, strak geasfalteerde straten, stijlvol (verlichte) gebouwen en de één na de andere wolkenkrabber wordt uit de grond gestampt. De stad ademt aan alle kanten welvaart en ongekende luxe. Geen vuiltje is op straat te vinden. Mogelijk gemaakt door de enorme rijkdom vanuit de olie-industrie.
Het land kent echter ook een keerzijde. Slechts 3% van de bevolking profiteert van de rijkdom. In de buitenwijken van de stad heerst ook grote armoede. Vooral minderheden uit Armenië en de politiek gevoelige deelstaat Karabach leven in krottenwijken. Het strakke regime in het land regisseert met Bakoe een grote façade die de problematiek verborgen houdt. Dat het ook als speelstad voor de Europa League Finale ongeschikt is, blijkt wel uit de storm van kritiek die de UEFA kreeg. De details beschreef ik eerder hier: Uefa Maffia – Finale Vermoord
Indrukwekkend schandalige finale
De finale was ook het toonbeeld van armoede. Het mag nog niet eens een parodie op een voetbalfeest heten. Een ordinaire toeristenparade. Alles waar de fanatieke voetbalsupporter een schurfthekel aan heeft stond in Bakoe in de etalage. Eén groot circus. Van bierdrinkende aapjes tot de verschrikkelijk half-half shirts. Stelletjes die normaliter geen fuck om voetbal geven, staan ieder in hun eigen clubshirt liefdevol selfies te nemen op de boulevard. En waar vooral de fanatieke aanhang van Chelsea en Arsenal gemist worden, loopt de teller met shirts van andere voetbalclubs alleen maar op. Het zijn er tientallen.
Het is dat er mensen in voetbalshirts lopen, anders had je niet geweten dat er een voetbalwedstrijd gespeeld wordt. Het Olympisch Stadion is een grote bak ver buiten het centrum op een groot braakliggend stuk terrein. Een matige show met een DJ zorgt voor de opening. Gade geslagen door duizenden lege stoeltjes. De toeristen lopen er ook niet bepaald warm voor. Ik vraag me af of het lawaai wat ik zo nu en dan hoor uit de speakers komt. De UEFA had vooraf met sfeergeluiden geoefend.
Rondje stadion
Een slaapverwekkende eerste helft werd voor onze Russische vriend naast ons te veel. Kort na de aftrap viel hij in slaap, terwijl zijn biertje langzaam leegdruppelde over het beton. Hoewel Arsenal de betere ploeg is, valt er weinig te genieten. Een bal die de lat schampt is een klein hoogtepunt. Omdat we ons stierlijk vervelen, gaan we een nieuwe uitdaging aan. Door het stadion banjeren en kijken of we in alle hoeken kunnen komen.
We beginnen op de lange zijde bovenin de derde ring. De eerste trap naar beneden is eenvoudig. Daarna lijkt ons avontuur al snel tot een einde te komen. De lange zijde is met een muur afgesloten van de korte zijde. We gaan een ander vak op en komen daar tot de ontdekking dat we makkelijk over de vakken naar de korte zijde kunnen. Daar kunnen we vervolgens met een trap op de bovenpromenade komen. Zo staan we ineens aan de andere kant van het stadion.
Niemand die ook maar op of om kijkt. De beveiligers zijn vooral druk bezig met zelf de wedstrijd kijken. Om op de benedenpromenade te komen is wat bluf nodig. Hiervoor lopen we even het stadion uit om een openstaande poort te gebruiken om weer naar binnen te lopen. Een jonge steward doet nog een slappe poging om ons tegen te houden, maar ziet al snel dat het een onbegonnen zaak is. Zo zien we de tweede helft uit alle hoeken van het stadion. Chelsea fileert ondertussen in een kwartier tijd Arsenal, waarmee de strijd beslist is. Ook het laatste sprankje hoop wordt door Hazard snel gecorrigeerd, 4-1 Chelsea.
Elitaire droefenis
Velen liepen voor het einde al het stadion uit. Na het laatste fluitsignaal een massale uitloop. Een schrijnend decor voor de prijsuitreiking. De toeristen hebben blijkbaar geen zin om hier op te wachten. Deze wordt ook in rap tempo afgehandeld. Ik heb het idee dat ik zojuist een oefenpot in de zomer heb bezocht. Eén of ander lucratief promotietoernooitje ter voorbereiding op het seizoen.
Dat een club als Chelsea tegenwoordig prima past in deze elitaire onzin blijkt wel uit het feit dat er geen huldiging komt in Londen. De prijs is voor hen niet belangrijk genoeg. Het is een regelrechte schande. Kunnen al zo weinig van je supporters mee naar de finale, ontneem je hen ook nog eens een feestje. Wat een ongelooflijke arrogantie in een verder kansloos seizoen van The Blues.
Wanneer incapabele bobo’s, waaronder Michael van Praag, het voetbal besturen zullen dit soort excessen eerder regel dan uitzondering worden. Met een indrukwekkende plaat van ongekende proporties voor de harses dit soort schandalige onzin blijven verdedigen. En dat loopt dan vrij rond en wordt er nog dik voor betaald ook. Dat kan geen psychiater meer recht lullen. Het zal nog wel even uren voordat men in Zwitserland weer tevoorschijn durft te komen. De storm zal nog even nodig hebben voordat het gaat liggen.
De morning after blijken de Azerbeidzjaanse autoriteiten tijdens de wedstrijd de poorten te hebben opengezet. Dit uit pure schaamte voor de vele lege stoelen. UEFA Maffia!
