Een leven lang Feijenoord

In het leven is weinig zeker, maar sommige dingen kun je van tevoren al zien aankomen. Ooit op een dag ga je dood, en als je eenmaal je hart hebt verpand aan een club, zal dat nooit meer veranderen. Helaas kwamen deze twee zaken op zaterdagnacht 27 oktober te vroeg samen. Op 23-jarige leeftijd overleed onze vriend Rico Jansen tijdens een eenzijdig ongeluk met zijn scooter.

De avond ervoor waren we samen, allemaal. Je praat met elkaar, lacht met elkaar en hebt het gezellig, niet wetende dat dit de laatste keer is. Een laatste keer die veel waardevoller is dan je je op dat moment kunt beseffen. We zwaaiden elkaar uit, een hand, een knuffel. Tot morgen mannen. De morgen zou er wezenlijk anders uitzien dan vooraf bedacht. Dit verhaal wil ik graag met jullie delen om de kracht van voetbal aan te geven, na het overlijden van niet alleen Rico, maar ook dat van Feijenoorder Giovanni en ADO-supporter Nick.

Zelf voetballen
Op zondagochtend kregen we het allemaal te horen. Onze vriend was er simpelweg niet meer. Samen met een van de aanwezigen van de avond ervoor stond ik in de kleedkamer, klaar om te voetballen. Een telefoontje dat je nooit wil krijgen confronteerde ons. Op dat moment was ik zelf mijn emoties niet de baas. Buiten zoek ik naar verklaringen, frisse lucht, en logica. Dit allemaal vind ik niet. Mijn vriend komt naar buiten en we kijken elkaar kort aan. “Wat doe jij?” vraag ik. Hij wil voetballen, misschien wel het beste nu, om je hoofd leeg te maken. Ik begrijp het en stap samen het veld op. De emoties razen alle kanten op, maar ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Samen beginnen we op de bank, maar weten we niet zo goed wat de juiste reactie is. Ook samen stappen we het veld in, om te spelen, en die paar minuten vergeten we het. Maar niet voor lang. Na de wedstrijd haasten we ons naar het huis van onze vriend. Hier treffen wij onze andere kameraden.

Rust zacht Rico

Feijenoord
Na een zondag vol emoties begint er iets te leven. Iedereen is aangeslagen en heeft verdriet, maar ook is er strijdbaarheid te merken, en onverzettelijkheid. Er komt een Feijenoord-gevoel omhoog dat zo tekenend is voor de club. Ondanks het verdriet en de onmogelijke acceptatie wordt er gesproken over een eerbetoon, het allermooiste dat we kunnen bedenken. Voor Rico komt er een spandoek, komt er een zeer bijzonder Feijenoord-bloemstuk en fakkels, heel veel fakkels.

Op donderdag werken we samen keihard aan het doek. Weer merken we die onverzettelijkheid, die strijdbaarheid, en stoppen we al onze energie en emoties in dit doek. Samen spuiten we het, en als we klaar zijn kijken we allemaal samen in stilte naar het resultaat. De vriendschap die Feijenoord heeft laten ontstaan binnen deze groep is ongelooflijk. Voetbal is misschien wel de enige hobby ter wereld die dit gevoel voor elkaar kan krijgen, maar de rol van de liefde voor de club is dan ook enorm in dit proces.

Rico zou trots zijn op wat er zich afspeelt. Als hij dan toch moet gaan, dan maar zo. Tijdens de dienst in de kerk zijn er bloemen. Jezus, wat zijn er veel bloemen. En alles in het rood-wit. Het rood-wit van zijn Feijenoord. Als de kist van Rico de kerk binnenkomt, klinkt, hoe kan het ook anders, het You’ll Never Walk Alone. Iedereen is diep en diep geraakt, maar ondanks het verdriet is dit een van de mooiste Feijenoord-momenten die ik ooit heb gezien. Want Rico alleen laten gaan, dat gebeurt niet. Naar schatting 3000 personen komen afscheid nemen van deze jongen.

Waarom zoveel, vraag je je misschien af. Rico was niet alleen een echte Feijenoorder, ook was hij het mooiste mens dat je je kunt voorstellen. Altijd gezellig, altijd vrolijk, in voor heel veel biertjes en door iedereen geliefd. Rico was het schoolvoorbeeld van de ideale student. Een échte levensgenieter, die hield van lang natafelen met een wijntje, altijd met vrienden en aan het feesten, maar ondertussen wel slagen aan de Universiteit van Amsterdam, en al begonnen aan zijn volgende studie aan de Universiteit van Tilburg. Een uniek mens is heengegaan, en dat doet heel veel pijn. Na de allermooiste woorden van zijn familieleden en vrienden eindigt de dienst, maar voor Rico willen wij nog een ding doen. Onze manier van afscheid nemen, zo mooi als maar kan.

Op de brug
We nemen een zijdeur van de kerk, en buiten is er een groot verdriet. We troosten elkaar, maar dan horen we een vastberaden stem. “Komop boys, voor Rico.” Deze korte zin raakt mij persoonlijk diep. Hier hoor ik weer die strijdbaarheid, die vriendschap. In stilte en met een flinke pas lopen we richting de brug die de weg naar de begraafplaats waar Rico zal komen te liggen verbindt met zijn woonplaats, Maasland. Daar aangekomen staan een aantal Feijenoord-supporters, die via social media hebben vernomen dat vandaag de uitvaart van Rico is. Zij voorzien ons van nog meer fakkels en sluiten aan in de erehaag. Rico komt, samen met zijn beste vrienden, door de erehaag heen. De rode fakkels symboliseren zijn fanatisme, liefde en vriendschap die de club Feijenoord hem hebben geboden. De spelersbus op de achtergrond completeert een decor waarvan wij hopen dat Rico ervan geniet vanaf boven. Onder begeleiding van het You’ll Never Walk Alone nemen wij afscheid van Rico. Hij is geboren als Feijenoorder, en gegaan als Feijenoorder. Rico Jansen, een leven lang Feijenoord.

Dit artikel is ingezonden door vrienden van Rico. Uit respect houden we de naam anoniem. Namens In de Hekken wensen wij familie, vrienden en kennissen heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Gecondoleerd met dit grote verlies van een fantastisch persoon. Rust zacht. You’ll never walk alone!