”De kracht van leegte en stilte”

Floodlights die gericht licht verspreiden. Een papieren ticket die je laat afscheuren bij het tourniquet en de geur van tabak en aftershave komt in je neus. Hier en daar een ijdeltuit met een eau de toilette op van een bekend modemerk. Bier drinken met vet vreten erbij. Het clublied dat uit de boxen schalmt. In een supportersstand worden sjaals, stickers en shirts van de plaatselijke F.C. verkocht. Een paar centen vraagt het ventje aan je voor het wedstrijdboekje en of je er lootjes bij koopt voor de loterij in de rust. Pissen doe je zwijgzaam naast elkaar. Er hangt hoop en verlangen in de lucht bij de supporters om je heen. Het enige wat jij proeft is romantiek. 

Hier beschrijf ik een reguliere aanloop naar een wedstrijd toe die je als groundhopper ervaart. Land, tijd en plaats doen niet ter zake. Niet van belang, omdat het om de beleving en ervaring gaat, niet om exacte wetenschap. Nee, ik ga niet op de filosofische tour nu, maar dit is wel een credo dat ik zelf bedacht heb en ook zo voel. Juist met betrekking tot voetbal.

Passie is de drijfveer van het leven

Helende werking

Iedereen die dit verhaal hier leest, heeft met alle anderen die dit doen een duidelijke overeenkomst: voetbalverslaafd. Voor welke club je bent, uit welke stad je komt en welke lievelingskleuren je hebt, maken voor even niets uit. Eendrachtig omdat wij allemaal weten dat voetbalpassie de drijfveer van ons leven is. Een vol stadion met veel rumoer. Ik als Vitesse supporter droom daarvan, terwijl ik tegelijkertijd de echte koester die daadwerkelijk aanwezig zijn. Vaak heb ik na een wedstrijd mij terneergeslagen gevoeld na een waardeloze pot voetbal of een in de laatste minuut geïncasseerde tegentreffer die de drie punten naar de tegenstander liet gaan. Langzaam liep de tribune leeg, ik bleef zitten in de steeds maar luidruchtiger wordende stilte van een leeg stadion. Dat voelde ergens wel prettig. Het werkte op een bepaalde manier helend voor me. Op een stoel kon ik het aangedane leed in mijn hart in stilte een plekje geven.

Klooster

De een zoekt zijn rust in een klooster, een ander in de natuur. Echter kan ik jullie voetbalverslaafden een gouden tip geven. Heb je stress op je werk of loopt je partner weer eens ongenadig te zeiken, ga in een leeg voetbalstadion zitten. Onbegrijpelijk eigenlijk dat er geen retraite bestaat in een voetbalstadion. Een gat in de markt lijkt me.

Maanden geleden bezocht ik met mijn beste vriend een wedstrijd in de Tweede Bundesliga. Vitesse is mijn vrouw met wie ik vaak ruzie heb, maar met wie ik ook heel vaak de liefde bedrijf. Union Berlin is de stiekeme flirt die ik heb. Een hitsig en uniek ding waar ik mijn ogen niet van af kan afhouden en af en toe in de kont moet knijpen. Dus in de auto naar Düsseldorf om de wedstrijd Fortuna Düsseldorf – Union Berlin te aanschouwen met die beste vriend die dezelfde liefde voelt voor Vitesse maar ook voor ‘Die Eisern’. Uiteraard naast het uitvak. We willen immers die passie voelen. Helaas eindigde de wedstrijd in 3-2 voor Düsseldorf, maar wel een nieuw stadion afgevinkt en alle facetten van het Duits voetbal maar weer eens ervaren. Dat is dus inclusief bier en Bratwurst.

Op de weg terug naar Arnheim zag ik op de verkeersborden de plaatsnaam Krefeld opdoemen. Mijn hart maakte een vreugdesprongetje en nadat mijn kameraad bij een tankstation nog een halve liter pils gescoord had, bereikten we via Google Maps binnen no time het Grotenburg-stadion van de plaatselijke K.F.C. Uerdingen 05. Op de lege parkeerplaats voor het stadion parkeerden we de auto. Kippenvel bij het aanschouwen van die mooie grote steile staantribune aan de korte zijde. Dan die spanning in je maag, zouden we naar binnen kunnen komen? We lopen langs het hek en tussentijds zoeken we naar gaten. Tijgeren hadden we er wel voor over. Ook tegelijkertijd aan het calculeren of we dan maar over dat hek moeten klimmen en zo ja, hoe dan? Bij de hoofdpoort doen we een aangename ontdekking. De poort is namelijk gewoon open. Slim van de club. Iedere keer opengeknipte hekken, geforceerde sloten. Terwijl iedere voetbalidioot alleen maar dat prachtige stadion wil bewonderen.

Ruisende bladeren

Wij lopen die steile staantribune met een DDR wedstrijdklok op in een compleet verlaten voetbalstadion. Op de bovenste trede hebben we een fenomenaal uitzicht. Links van ons de hoofdtribune met zitplaatsen en op de onderste rang staanplaatsen. Rechts van ons een algehele zittribune. Aan de overkant een korte halfcirkelvormige staantribune, gescheiden door een hek. Links de staanplaatsen met crushbarriers voor het thuispubliek, rechts de staanplaatsen met crushbarriers voor de bezoekende supporters. Niet te bevatten dat dit een stadion is van een voetbalclub die op dat moment uitkomt op het vierde voetbalniveau van Duitsland.

De grasmat is als een biljartlaken en voor even voel ik de drang om het veld op te gaan. Er is geen steward die me tegen kan houden. Ik laat de drang toch maar voor wat ze is, beseffende dat ik geen recht heb om dat te doen. Als iemand het recht heeft om over deze weide te dartelen dan is dat een supporter van K.F.C. Uerdingen 05. Net zoals ik het alleenrecht heb om de grasmat van GelreDome te betreden. Hier in een verlaten stadion zijn, dat alle facetten in zich heeft voor een ware voetbalromance, moet ik alleen maar dankbaar zijn om dit te mogen ervaren.

In een verlaten stadion zijn, is als een blanco papier voor je hebben liggen met een verse set kleurpotloden ernaast. Jij bent degene die bepaalt hoe het vel in te kleuren. Zelf zie ik juichende fans om me heen, een bal die in de laatste minuut in de bovenhoek van dat maagdelijk witte doelnet verdwijnt en ik pis zwijgzaam in een goor toiletgebouw. De potloden in mijn hoofd maken zo een prachtige schets en dat allemaal op een verloren namiddag in Duitsland. De wind laat de bladeren ruisen. Zo mooi kan de kracht van leegte en stilte dus zijn. Voetbalpassie, de drijfkracht van mijn leven!