Op het balkon van een goedkoop appartementencomplex in het centrum van Lloret de Mar drink ik tevreden een ijskoude San Miguel. Het is voor mij en zeven vrienden de eerste dag in de Spaanse badplaats en tevreden kijken wij naar de langzaam ondergaande zon. Vijf etages lager begeven massa’s Duitsers zich gehaast richting de kroeg. Duitsland-Brazilië staat op het punt van beginnen.
Het duurde voor ons niet lang om er achter te komen dat de Duitsers in Lloret veruit in de meerderheid waren. Op de voet gevolgd door Nederlanders en Belgen (en enkele verdwaalde Engelsen). Voor ons direct een doorn in het oog. Nederlanders mogen gemiddeld gezien dan wel steeds betere banden met onze Oosterburen krijgen, voor Drenten geldt dat niet. Na een aantal biertjes op het Spaanse balkon worden we dan ook al gauw vervelend en trakteren we voorbij lopende Duitsers op een onvervalste serenade. Het Schade Deutschland alles ist vorbei weerklinkt uit zeven krakerige kelen. De Duitsers die omhoog kijken zwijgen of steken hun middelvinger op. Een enkeling roept iets in de trend van ‘scheisse Holländer’. Het is dan inmiddels al half tien en aangezien de wedstrijd om tien uur op het programma staat, maken wij ons gereed om naar een dichtbijgelegen discotheek te vertrekken en daar de wedstrijd te kijken.
In discotheek Tropics zien wij hoe het Brazilië van bondscoach Scolari vernederd wordt door de superieure Duitsers. Ongekende taferelen passeren de revue. Als het bij rust 5-0 voor Duitsland staat, weten we wat ons te wachten staat. De discotheek is tijdens de wedstrijd aardig rustig, maar na de wedstrijd stroomt de toko vol ‘moffen’. Duitse hipsters (en dat zijn ze bijna allemaal die Duitsers) lopen met geschminkte vlaggetjes op hun wangen en een biertje in de hand zelfverzekerd rond, op zoek naar wat vertier. ‘Dat eigenwijze lopen, dat stoort me nog het meest’, zal een wijze vriend van mij er later over zeggen. De biertjes smaken die avond bitterder dan ooit.
Wat wij destijds echter nog niet konden weten is dat het alleen maar erger werd. Nederland verliest de dag erop op strafschoppen van Argentinië. Nog eens vier dagen daarna zie ik vanuit ons appartement hoe Duitsland in de verlenging de Argentijnen verslaan. In de kroeg kijken was voor ons uitgesloten, aangezien we niet het risico wouden lopen in een stoet feestende Duitsers terecht te komen. Na het laatste fluitsignaal stromen de straten vol met zwart-rood-gele vlaggen en witte shirts van Die Mannschaft. Dat het een lange avond zou worden was voor ons wel duidelijk. Toch besloten we nog één keer het Spaanse nachtleven in te duiken.
Nadat we ons door een massa feestende Duitsers hadden gewurmd, stapten we de discotheek Tropics maar weer eens binnen. Hoewel de meerderheid van onze Oosterburen nog buiten stonden te feesten waren er ook al een aantal in de discotheek. Daar stond later die avond een optreden van het Nederlandse DJ-team The Partysquad gepland. Als de discotheek vol is gestroomd en de voertaal overheersend Duits is, wordt The Partysquad aangekondigd. Onze nietsvermoedende Deutsche freunde juichen de DJ’s hartelijk toe, niet wetende dat het duo toch echt uit óns kleine Kikkerlandje komt. Met de legendarische woorden ‘Fuck Duitsland, deze discotheek is van ons’ wordt een ongekend feestje ingeluid. Als na vijf minuten het immer flauwe ‘alle Duitsers zijn homo’ wordt ingezet en de aanwezige Duitsers door krijgen dat hun aanwezigheid niet erg op prijs wordt gesteld, besluiten zij te vertrekken. Die avond beleven wij de mooiste stapavond van de hele week.
De wereld was van Duitsland, maar de discotheek was van ons.
(foto via Lloret.nl)
