Column: Psycho Killer

Met het klimmen der jaren denkt iedereen wel eens na over hoeveel speeltijd erover is om nog op dit aardse te mogen vertoeven. Ik probeer het vaak simpel te bekijken door mezelf de vraag te stellen hoeveel WK’s er nog voor mij in het vat zitten. Op het ogenblik denk ik dat er na het WK in Rusland nog zeker 5 eindtoernooien voor mij in het verschiet zullen liggen. Jullie zijn dus nog lang niet van mij af.

Van een aantal eindtoernooien staan er enkele voorvallen nog haarscherp in mijn geheugen gegrift. Niet dat al deze herinneren nu speciaal met voetbal te maken hebben. Er kunnen natuurlijk ook andere gebeurtenissen aan ten grondslag liggen. Het WK van 1962 in Chili ging geheel aan mijn neus voorbij. Of dit nu aan mijn leeftijd lag of omdat dit niet op de televisie werd uitgezonden weet ik niet. Van dit WK kan ik dus geen enkel beeld oproepen.

Oosterburen

De historie begint pas echt op te borrelen in 1966. Zoals ieder jaar gingen wij in juli en augustus zes weken op vakantie naar Texel. Op camping Loodsmansduin was het altijd een erg gezellige boel. Vanaf april keek je weer reikhalzend uit om je vriendjes van de vorige jaren weer te ontmoeten. Tijdens het WK was de kantine de “place to be” en zeker als de wedstrijden daar “live” vertoond werden, wat in die tijd nog geen gemeengoed was. Niet op zo´n groot scherm, maar allemaal rond zo’n klein zwart-wit toestelletje.

Niet zo gek lang na de oorlog was de stemming vaak nog om te snijden als de Duitsers moesten spelen. Die sfeer was extra gespannen op zaterdag 30 juli. Engeland en Duitsland speelden tegen elkaar in de finale. Na een tumultueuze wedstrijd wonnen de Britten met 4-2, waarbij de Russische grensrechter Bachramov een zeer dubieuze goal van Geoff Hurst goedkeurde. Volgens velen, en zeker bij onze oosterburen, was zijn kopbal echter nooit over de achterlijn geweest . Niemand maalde daar echter om, de vijand was voor de tweede keer verslagen.

In 1970 trok het hele circus naar Mexico, het wereldkampioenschap van Edson Arantes do Nascimento, oftewel Pelé. Mijn hoogtepunt had echter niets met de “Perla Negra” te maken. Het was de wedstrijd tussen, wederom, Engeland en Duitsland die nog steeds op mijn netvlies gebrand staat. Ditmaal trokken onze oosterburen echter aan het langste eind. Met Beckenbauer als onbetwiste leider werden de Engelsen met (na een 0-2 achterstand) 3-2 verslagen. De overwinning was des te heroïscher omdat “der Kaiser” een groot deel van de wedstrijd zijn arm in een mitella had. Over de eindstrijd in 1974 hoeft niet zo heel veel geschreven te worden. Zelf was ik aanwezig bij de wedstrijd Nederland tegen Zweden, die in 0-0 eindigde. Vermeldenswaardig (althans voor mij) was een huilende buurman, die na afloop van de finale zijn tranen de vrije loop liet bij ons thuis, zittend op de bank.

The Talking Heads

In 1978 speelde het Nederlands elftal een discutabel toernooi in het Argentinië van Videla. Zelfs zonder Cruijff en Van Hanegem zette Oranje een reeks prima wedstrijden neer. De groepswedstrijden waren echter van een minder kaliber. De laatste poulewedstrijd tegen Schotland zou de beslissing moeten brengen. Op 11 juni kon Nederland met een kleine nederlaag genoegen nemen. Toch was dat affiche niet voldoende om mij naar de beeldbuis te lokken. In Paradiso speelde op die avond namelijk The Talking Heads. De vierkoppige avantgardistische new wave band uit New York onder leiding van David Byrne was net aan hun imposante opmars begonnen. Hun eerste hit, Psycho killer, is tot op de dag van vandaag nog steeds een fantastisch nummer.

Ik stond die avond echter voor een moeilijke keuze. Het Nederlands elftal of mijn toenmalige vriendin Wilma. Onze relatie stond net een paar weken op een laag pitje en zij had alle trucs uit de kast gehaald om mij mee te lokken in de grotten van de voormalige kerk aan de Weteringsschans. Veel overtuigingskracht had zij niet nodig. Haar blonde haren strak in het vet achterover gekamd deden hun werk. Het concert in een dampende zaal staat nog gedeeltelijk in mijn geheugen gegrift als een van de beste ooit (en ik kan u verzekeren dat ik er heel veel heb gezien).

Van het toernooi in Spanje in 1982 komt niet zo veel boven drijven. Het enige dat nog bij mij opkomt is dat we tijdens onze vakantie in Italië heel, heel ,veel versierde straten hebben gezien. Na 1982 heb ik niets meer te melden. Of dit nu komt omdat het voetbal zijn magie aan het verliezen is of omdat mijn korte geheugen mij in de steek begint te raken weet ik niet (ik denk het eerste). Wat ik wel weet is dat ik op 14 juni om vijf uur klaar zit voor de buis, wachtend tot er weer eens iets vermeldenswaardig gaat gebeuren. Ik geef het niet op!

[Header via Pro Shots / Action Images]