Vijftig tinten Struis
Zo, het voetbalseizoen zit er bijna op, nog een WK een dan kunnen we weer op vakantie. Lekker luieren in de zon, je kater uitslapen op het strand, of een beetje hangen rond een zwembad. Heel erg leuk natuurlijk, maar de totale verveling ligt dan op de loer. En dan kun je een paar dingen doen, een potje voetballen op het strand, een beetje ravotten met vriendin en/of kinderen, steeds een half uur eerder het eerste biertje van de dag opentrekken of een boek lezen.
En mocht je nou voor dat laatste kiezen, dan hebben we hier een absolute aanrader voor je. Vijftig tinten Struis is geschreven door voetbaljournalist Edwin Struis, columnist bij NuSport en al jarenlang rondreizen door de mallemolen van de voetballerij. Dit boek is een prachtige samenvatting van al zijn bezoeken aan obscure clubs, verre oorden en kleurrijke figuren uit de voetbalwereld.
Zo neemt hij ons mee naar landen als België, Polen, Engeland, Schotland en Duitsland. Maken we kennis met het circus Messi, Ruud Gullit in Grozny, gaan we met Aad de Mos naar Mechelen, brengen we een bezoek aan Jean-Marie Pfaff en zoeken we heel Rotterdam af naar Royston Drenthe. Allemaal heel erg leuk beschreven, want je kan van deze journalist zeggen wat je wil, maar niet dat hij niet grappig is.
Nu denk je misschien, wat moet ik met die oubollige figuren als Jan Boskamp en Abe van den Ban? Nou, het boek staat ook bol van prachtige verhalen over roemruchte wedstrijden en clubs waar wij voetbalsupporters van zullen smullen! Struis brengt namelijk ook bezoeken aan de Old Firm in Glasgow, de Gelbe Wand in Dortmund, stadion Sclessin in Luik, Craven Cottage in Londen, de derby van Krakau tussen Cracovia en Wisla en neemt hij ons mee naar Underhill, de thuishaven van Barnett FC.
Om je een idee te geven van de schrijfstijl van Edwin Struis hier een paar passages uit dit bezoek aan de wedstrijd Barnett v. Northampton:
“De liefhebbers komen aan hun trekken. Het vertoonde spel is , positief gesteld, hard, mannelijk en fair. Op dit niveau naait men elkaar geen kaarten aan, wordt er niet doorgerold na een overtreding, zoekt men de grasmat enkel op als het echt niet anders kan. het enige onwelvoeglijke taalgebruik komt vanaf de tribunes waar de ‘fuckin’s’ en de ‘bloody hell’s’ niet van de lucht zijn. Maar dat zou ik ook roepen als in in Barnett ter wereld was gekomen, een oord waar iedereen zich kleedt als het elke dag Halloween is”.
Een hoop voetbalsupporters hebben een gezonde argwaan tegen journalisten, maar ik weet zeker dat je na het lezen van dit boek zult beamen dat er ook goede tussen zitten. Journalisten, of inkt-koelies zoals Struis ze noemt, die net zulke liefhebbers zijn als wij. Alleen zij hebben het geluk dat ze hun snoepreisjes betaald krijgen…
