”Trots op ons land, trots op onszelf… Maar zelfs dan was het jarenlang, decennia zelfs, ook maar minnetjes gesteld hoor, met die supportersbeleving in ons nationale stadion. We zijn en blijven Aziaten hé… Wij lopen niet met onze gevoelens op een presenteerblaadje. Maar passie is ons niet vreemd. We begonnen een aantal jaar terug met 7 man. Nu staan we er met 15.000.” Het bijzondere verhaal van de Ultras Malaya.
ULTRAS MALAYA
”We zijn alleen geconditioneerd om die in te houden. Mijn generatie zag dan beelden van de voetbalatmosfeer in verre landen op tv; en wij hunkerden werkelijk naar dat soort vrije expressie. Dat is, immers, opwindend; die werkt bevrijdend. Met z’n zevenen, oorspronkelijk, hebben we dan een dikke vijftien jaar geleden besloten: dit gaan wij ook doen. We vatten post achter het doel, dosten onszelf opzichtig uit, en probeerden er die sfeer in te krijgen.”
”In het begin moet dat nogal lachwekkend geleken hebben – niet eens tien jongeren die zichzelf gigantisch voor paal stonden te zetten… Maar we probeerden van meet af aan ook alle gelijkgestemde zielen te bereiken; hen aan te spreken… “This is the place for àll you crazy people!! Come and join us… don’t hold back!!”En dat wérkte.”
GROEI
”Wedstrijd na wedstrijd zakten er meer en meer jongeren naar ons vak af. Binnen amper enkele wedstrijden waren we al met enkele honderden.. We begonnen écht werk te maken van onze outfits, chants, en bedachten heuse tifo’s. Mijn ervaring als grafisch ontwerper kwam daarbij goed van pas. Ik bedacht spandoeken, en gaf ze vorm. We vielen óp.
De reacties van de andere supporters waren niet altijd bemoedigend – ‘Hey, ga eens zitten man! Ik heb geen ticket betaald om de hele wedstrijd naar jouw dansende kónt te moeten kijken!’ – maar van de spelers zélf kregen we enorm veel positieve respons. En ook de media pikten ons op. Nu zijn we gemakkelijk met iets tussen de 10.000 en 15.000 man op thuiswedstrijden. En in heel Azië worden we tot de fanatiekste aanhangen gerekend.”
ULTRAS MALAYA: GAAT EN VERMENIGVULDIGT U
“Het bijzondere daaraan is ook dat we gaandeweg, met onze Ultras Malaya, jonge fans wisten te begeesteren en te motiveren om ook lokaal te gaan supporteren. We zeiden: ‘Dus dit vind je leuk? OK dan – waar kom je vandaan? Ga daar hetzelfde doen als hier – zoek wat vrienden bij elkaar, denk na over je tifo’s, en gà ervoor. Maakt niet uit of je in het begin maar met z’n vieren of vijven bent… Hou vol; de rest komt wel…’ En zo zijn er ondertussen op vele plaatsen, sinds 2011 ongeveer, verschillende groepen ultras uit de grond gerezen.”
”Eindelijk komt er ook in ons nationale competitievoetbal wat sfeer in de stadions! En dat blijkt nu ook de doorsnee-voetbalsupporter in Maleisië best te bevallen. Alleen: het succes van de nationale ploeg is ook een beetje de barometer voor de opkomst bij Liga Superwedstrijden.
Als de Malayan Tigers twee wedstrijden op rij verliezen, zie je makkelijk een kwart tot zelfs de helft minder toeschouwers in de plaatselijke stadions. Dan kijken de fans liever thuis naar samenvattingen van de Engelse Premier League op satellite tv…”
“Een belangrijk deel van het genoegen voor mij, als ultra, zijn natuurlijk de uitwedstrijden. Want dat betekent: réizen. En dat doe ik, naast voetbalmatchen bijwonen, nog het liefst. Mijn eerste verplaatsing was bescheiden: uit in Singapore. Maar ik zal de sfeer daar, tijdens de wedstrijd maar zeker ook tijdens de toeleving ernaar vooraf – samenkomen op afgesproken plaatsen, het goed bij elkaar blijven om niet alleen te staan bij eventuele bedreigingen, het in corteo naar het stadion gaan – nooit vergeten.”
”Drie uur vooraf al zitten we in het stadion; onafgebroken kabaal te maken. Wij drinken niet hé (glimlacht) – wij gaan voor de natural high; de trance… en dus geven we àlles door onophoudelijk te springen en voluit voor het hypnotiserende effect van ritmische, repetitieve chants te gaan.”
VEILIG
“In de meeste landen zijn we relatief veilig hoor. Thailand, de Filippijnen, Vietnam, … het gaat er allemaal extreem passioneel maar evengoed relaxed en gemoedelijk aan toe. Echt hooliganisme komt bij ons quasi niet voor; de Aziatische traditie van diep wederzijds respect is daar wellicht niet vreemd aan. Alleen in Indonesië is het link. Bloedlink zelfs, bij momenten. Het gekke is: onze volkeren en tradities verschillen absoluut niet veel van elkaar. Misschien is het ook net dàt wat ons soms zo vurig tegenover elkaar gezet krijgt; die strijd om ‘het grootste broertje’ te kunnen zijn.”
”Jullie Vlamingen hebben dat met Nederland geloof ik; Grieken en Turken net zo, Spanje en Portugal… Al zijn er ook voldoende concrete aanleidingen geweest natuurlijk. Er was de ‘Konfrontasi’ in de eerste helft van jaren 60; een soort officieuze grensoorlog die nooit als dusdanig benoemd noch erkend is geworden, doch tijdens dewelke hun toenmalige president Soekarno publiekelijk zijn volk opriep om ‘Crush Malaysia!!’, ons volk te vernietigen. En ook in recentere decennia waren er nog grensconflicten.”
Ontwikkeling
”Verder is er de ongelijk verlopende economische ontwikkeling, met name de verhoudingen in wederzijdse import en export; en ook op gebied van staatsvorm en individuele vrijheden lopen beide naties een andere koers. Indonesië is wat liberaler, terwijl in Maleisië de staat van oudsher toch een ietsje meer de vinger op de knop probeert te houden.
Vooral op het vlak van persvrijheden speelt dat mijn land al eens parten ja. Indonesië was ook al eerder onafhankelijk; ongeveer twintig jaar eerder, meteen na de tweede wereldoorlog, die gevolgd werd door een bijna drie jaar durende vrijheidsstrijd annex bloederig ‘achterhoedegevecht’ met de Nederlandse autoriteiten daar. Terwijl wij Malayas eerder het juiste moment afgewacht hebben om bij onze Britse kolonisator fijntjes te opperen: ‘Vinden jullie ook niet dat het stilaan welletjes is geweest?’ (schaterlacht). Geen schot hoeven te lossen! Je ziet: toch ook wel wat cultuurverschil nietwaar.”
TIME TO WAKE UP
“En in het voetbal vertaalt dat alles zich in héél heftige confrontaties – wedstrijden op het scherp van de snede, afgeladen volle stadions, veldinvasies door de supporters, het leger dat uitrukt, politie-escortes voor spelers en officials- een zuivere heksenketel. Het wordt in het algemeen beschouwd als één van de felste confrontaties op ons continent. 78 wedstrijden werden er sinds najaar 1957 al onderling gespeeld; Indonesië leidt, met 35 overwinningen en 131 gemaakte doelpunten, tegen 27 wins met 122 goals van Maleisië”dreunt Hudd uit het duidelijk op dreef rakende blote hoofd op.
“Maar de recentste twee wedstrijden wonnen we allebei; en die waren niet van de minste. Allebei in 2019 – het was toen alweer 3 jaar geleden dat we tegenover elkaar hadden gestaan – in de kwalificatieronde voor het WK van 2022. We wonnen met 2-0 thuis, in november vorig jaar; maar veruit het mooiste was toch dik twee maanden eerder, de 2-3 winst in Jakara…” – en meteen herken ik weer de foto in de man.”
“Meestal zijn we met z’n duizenden, op verplaatsing; maar wanneer we naar Indonesië reizen gaan er slechts enkele honderden mee – dan mogen we blij zijn als we aan duizend koppen geraken. Want iedereen weet: daar is het dúbbel uitkijken. En de spanningen beperken zich niet tot het eerste elftal… Tijdens de voetbalfinale van de U-22’s op de SEAG, de Southeast Asian Games, in 2011 stierven twee Indonesische supporters tijdens een stampede in de eigen curva, meteen na de overwinning van Maleisië via strafschoppen.”
Dit stuk verscheen in Catenaccio nummer 8. Het is slechts een gedeelte van een fantastisch, zeer uitgebreid artikel over de Malaya Ultras. Wij plaatsen dit, met toestemming, om te laten zien wat voor een fantastisch tijdschrift over supporters- en voetbalcultuur het is.
©Medium Ultras Malaya (foto’s)
©Filip Janssens (tekst)
