Spurs away: de weg naar de finale?!

30 april. Het zonnetje schijnt. Ajax speelt Champions League. Een combinatie die me net zo welkom als onverwacht in de oren klinkt. Maar hoe onverwacht ook. Een trip met je cluppie is altijd mooi. En als je dan ook nog Spurs uit loot, dan is het voor mij als liefhebber van Engeland en Engels voetbal zeker een lekkere trip. Hoe dan ook een Road to the finale. Zeker de laatste wedstrijd voor de bekerfinale tegen Willem II, maar misschien presteert dit jeugdige Ajax wel het onmogelijke. Misschien nemen we die laatste horde naar de voor onmogelijk geachte Champions League finale wel. Hoe dan ook. Spurs away it is!

Birmingham

Omdat we na meer dan zestig Europese awaydays het prijsbeleid van de gemiddelde vliegtuigmaatschappij wel kennen hebben we voor de return tussen Man City en Spurs onze reis al geboekt. Voor zeven tientjes vliegen we maandagmiddag naar Birmingham, dat ergens midden tussen Manchester en Londen ligt en twee uurtjes treinen kost. Vervolgens boeken we een vlucht van Londen naar Amsterdam en een van Manchester naar Amsterdam. Voor 160 euro zijn we gegarandeerd op en neer. Geeft ons meteen een mooi excuus om Birmingham te verkennen op maandagavond. Al blijft van dat verkennen weinig over als we in The Old Pub, langs de kathedraal, terecht komen. Goed gezelschap en een goede plek is genoeg voor vanavond.

The prospect of Whitby

In twee uurtjes ben je vanaf Birmingham Moor Street op Londen Marlybound. Oyster Card opladen, inchecken in het hotel en naar underground halte Tower of London. Vanaf de Tower Bridge lopen we in twintig minuutjes naar The prospect of Whitby. Een kroeg die volgens de ober ook wel The devil’s Tavern wordt genoemd. Buiten hangt een bord dat je welkom heet in de oudste pub aan de Riverside met een secret Riverside garden. In de zeventiende eeuw werden volgens de overlevering criminelen aan de palen vastgebonden en daar achtergelaten om te verdrinken bij hoogtij. Ook werden piraten en criminelen die niet aan de City kant konden worden terecht gesteld verhangen voor de kroeg, als angstig voorbeeld voor criminelen aan de City side. Vanuit de secret garden, waar we vanmiddag met een kleine honderd Ajacieden in het zonnetje genieten van een burgertje, wat fish and chips en vooral heel veel drankjes, heb je een mooi uitzicht over the City. Ook hier enkele tientallen Ajacieden zonder kaarten. Het uitvak, met 2.976 kaarten, hadden we met gemak drie keer uit kunnen verkopen.

Rond een uurtje of vijf is het tijd om naar het stadion te gaan. Een korte wandeling naar station Wapping waar we de overground pakken naar Whitechapel. Van daaruit lopen we tien minuutjes door een oost Londense wijk die lijkt op een kruising tussen de Beverwijkse Bazaar en Islamabad. Een aaneenschakeling van marktkraampjes, eettentjes en telefoonwinkels, vrijwel allemaal bemenst door Pakistaanse locals. Op station Bethnal Green komen we de eerste Spurs logo’s tegen. Weten we meteen dat we goede route hebben. Een route die ons in ongeveer twintig minuten naar het negen haltes verder gelegen White Hart Lane brengt. Negen haltes waar stuk voor stuk meer Ajacieden en Spurs de steeds warmer wordende treinstellen vullen.

White Harte Lane

Op White Hart Lane stroomt de metro leeg. Als je van het perron afloopt kijk je zo een heerlijke authentieke Engelse wijk in. Vervallen huisjes, dicht op elkaar. Loop je de trap af en kijk je naar rechts dan zie je het nieuwe Tottenham Hotspur Stadium.  Misplaatst in haar omgeving. Een parel tussen de ruwe identiteit van noord Londen. Voor mij verstevigt het de identiteit van de wijk alleen maar. Al is het wel enorm lekker dat Spurs niet voor de makkelijke weg heeft gekozen en naar een nietszeggend terrein langs de snelweg is verhuisd maar in de schaduw van het magische White Hart Lane heeft gebouwd. Rondom het stadion staan de nodige kraampjes opgesteld. We negeren de half half scarves en gaan op zoek naar een pub voor een laatste pre match drankje. Dwars over de weg loopt een gele verrijdbare afzetting bestaande uit een rij dingen die op een autokrik lijken. Aan de overzijde van de straat lopen van Der Sar en Overmars richting stadion. De camera van Fox volgt ze. Ze stralen trots uit. Geen misplaatste arrogantie, maar een gezonde portie Amsterdamse bluf.

Ontvangst

Waar we de laatste vier Europese awaydays de politie in zuid Europa gewend zijn met achtereenvolgens Lissabon, Athene, Madrid en Turijn is de politie in Engeland een verademing. We lopen op het gemak rondom het stadion richting uitvak waar we vriendelijk worden begroet. Een metaaldetector wordt langs ons lichaam gehaald en met een welgemeend ‘enjoy your match’ lopen we door. Fouilleren, kaartje scannen en langs een welkomstbord voor de aanwezige Ajacieden het vak op. Het uitvak is op de eerste ring en krult zich om de cornervlag. Geen netten, hekken of andere flauwekul die het zicht belemmeren. Hoe zou het kunnen dat de enige twee wedstrijden waarbij we geen net hebben er niets het veld op is gegooid. Behandel supporters als mensen en, over het algemeen, ze gedragen zich ook zo. Boven ons zitten gewoon Spurs supporters en langs het uitvak zit een rijtje stewards, weer gevolgd door Tottenham fans.

Tottenham Hotspur Stadion

Als liefhebber van authentieke stadions was ik bang voor het nieuwe stadion. Zeker als bezoeker van White Hart Lane kun je er bijna alleen maar op achteruit gaan. En ondanks dat het een nieuw stadion is vond ik het stadion enorm meevallen. Je zit nog steeds heerlijk dicht bij het stadion, de golvende korte zijde achter de goal is een enorme stand mét clubslogan erop en de haan in de top ziet er, zeker met de ondergaande zon erop, fantastisch uit. Alleen mist het stadion echt smoel. Overal led boarding en vrijwel nergens spandoeken. Op de korte zijde na zit iedereen en het wemelt er van de Chinese of Koreaanse toeristen. Ook bij Spurs worden de kaarten steeds duurder en wordt de trouwe supporter verdrongen door de fan die een enkele keer per jaar komt. Dat blijkt ook uit de tweets die op de vier grote schermen worden getoond. Tweets die worden afgewisseld door de opstellingen van beide teams. Waar het uitvak een uur voor de wedstrijd al helemaal vol zit, loopt de rest van het stadion langzaam vol. Een uitvak dat de opstelling van Spurs afwisselend met gefluit en applaus voor de ex Ajacieden ontvangt.

Community singing

Jammer dat Spurs dezelfde sfeeractie van City thuis gebruikt. Met een To Dare is To Do choreo over de korte zijde en vlaggen op de lange zijdes kun je geen twee keer scoren. De korte zijde is wel ideaal gebouwd voor de fameuze songs. Het When the Spurs go marching in rolt enkele keren van de tribunes. Waar Nederlandse supporters wel eens moeite hebben met de snelheid, zeker als er zoals vandaag geen drums zijn, lukt het Engelse fans om een song zo heerlijk op te bouwen. Het eerste kwartier leggen we het als uitvak dan ook met grote vlagen af. Ondanks dat we alle drieduizend honderd procent geven gaan de 57.000 Spurs gewoon wat harder.

De wedstrijd

De spelers op het veld lijken echter niet onder de indruk en spelen de bal soepel rond. Na wat kleine kansen komt de bal in de 15 minuut via Neres bij Ziyech. Steekbal op Donny. Schiet die bal gewoon binnen. Waar wacht je op. Hij schiet. Zit ie? Geen idee. Juichende Ajacieden op het veld. JAAAAAA! HIJ HANGT! Overal springende en juichende Ajacieden. Helemaal los. 3.000 mannen en vrouwen die volledig uit hun dak gaan. Onana stormt vanaf zijn goal naar het uitvak. Als hij had gekund was hij het vak ingesprongen. Als ook de VAR zijn goedkeuring geeft nog een keer helemaal los. Mensen lijken wel te vliegen. Ineens vallen de Spurs fans stil. Ineens overheerst het uitvak het stadion. 3.000 Ajacieden bepalen het ritme en het volume.

En de elf op het veld gaan door. Donny met een tweede kans. Lloris redt. Spurs heeft geen idee wat er gebeurt. Alleen met lange ballen komen ze in de buurt van Onana. En net bij zo’n lange bal draait de wedstrijd. Vertonghen en Alderweireld komen hard met elkaar in botsing. Vooral Vertonghen heeft flink verzorging nodig en bloedt hevig. Het uitvak scandeert massaal zijn naam. Jantje Vertonghen! Gevolgd door zes keer klappen. Ondanks dat hij het nog een keer probeert gaat Vertongen enkele minuten later aan twee kanten ondersteund en kotsend van het veld. Sissoko is zijn vervanger en meteen wordt Spurs gevaarlijker. Zonder dat het overigens tot grote kansen lijdt voor rust, waardoor we met 0-1 de eerste helft afsluiten.

Over de streep

Tijdens de rust wordt Rafael van der Vaart, oud speler van beide clubs, op het veld geïnterviewd. Na wat mooie woorden voor beide clubs, beëindigd met een politiek correct, dat de beste mag winnen, is het tijd voor de tweede helft. Geen idee wat Pochettino in de rust heeft omgezet, maar Ajax heeft het er verdomd moeilijk mee. Grote kansen krijgt Spurs niet, maar Ajax is ineens slordig aan de bal, komt vaak te laat en als ze er wel op tijd zijn verliezen ze de duels. Het lijkt wachten op de 1-1, maar er is steeds een Ajacied scherp genoeg om de bal weg te werken of Onana staat klaar voor een simpele vangbal. Ajax stelt er weinig tegenover. Lange ballen op Tadic zijn het onlogische gevolg met nog meer balverlies tot gevolg.

Het uitvak doet wat het kan, maar ook de Spurs fans krijgen weer hoop en laten dat horen. Pas vlak voor tijd krijgen we met Neres een enorme kans om de 0-2 te maken, maar de paal staat in de weg. Dit was dé kans om de wedstrijd te beslissen. Niet aan denken. Door. Drie minuten blessuretijd. Voor m’n gevoel de honderdste bal op Llorente en de tachtigste vangbal van Onana. Inmiddels hebben de drieduizend in het uitvak het naar voren schreeuwen omgeruild voor het omarmd springen en negentig minuten lang ten gehore brengen. Nog twee minuten. Geen grote kansen. Nog één minuut. Laatste lange bal. Veltman werkt weg. De scheids fluit af. BAM! Gewonnen. De 0-1 over de streep getrokken!

Gematigd tevreden

De spelers komen naar het uitvak. Blij maar zeker niet uitgelaten. Zowel wat betreft spel als wat betreft support moeten we volgende week alles geven. We hebben een mooie uitgangspositie maar we hebben nog helemaal niets. Als we na een half uurtje weg mogen lopen de duizenden Ajacieden wat gelaten weg. Op weg naar de underground. Als na een minuut of tien een van ons ineens vraagt of we wel beseffen dat we een uitwedstrijd in de halve finale van de Champions League hebben gewonnen komt de lach weer op het gezicht. Klaar voor zondag. De volgende finale. Nog minimaal vier finales, en misschien wel vijf. Vier of vijf keer alles geven. Road to the final!