Paul Gascoigne: Onnavolgbaar en aandoenlijk
Toen ik eerder deze maand door mijn tijdlijn op Twitter ging, stuitte ik ineens op het account van Paul Gascoigne. Het leek een grap. Paul Gascoigne op Twitter. Maar hij was het toch echt. De vraag is alleen voor hoelang dit keer. Ik vrees het ergste en ben bang voor een tijdelijke digitale wederopstanding van een doorgeslagen wonderkind.
Het is april 1987 als het grote Manchester United van de onlangs toegetreden Sir Alex Ferguson tegen laagvlieger Newcastle United speelt. Ferguson was voor aanvang van die wedstrijd overtuigd van de kracht en klasse van zijn middenveld, met spelers als Gordon Strachan, Norman Whiteside en Remi Moses. Die overtuiging bleek onterecht. Het sterk geachte middenveld werd die middag volledig weggevaagd door een ontketende Paul Gascoigne. In zijn eentje hield de toen 19-jarige Gascoigne niets heel van het grote Manchester United. Ergens tijdens de wedstrijd, vlak voor de dug-out waar Ferguson het tafereel met verbazing aanschouwde, speelde Gascoigne Remi Moses door de benen, om hem na die vernedering een vriendschappelijk tikje op z’n schouder te geven. Het was onnavolgbaar en aandoenlijk tegelijk.
Het was het beste wat hij in jaren gezien had en na de wedstrijd gaf Alex Ferguson het bestuur van United de opdracht om Gascoigne zo snel mogelijk naar Manchester te halen. Tijdens een onderling gesprek tussen de twee stelde Gascoigne hem alvast gerust: ‘Meneer Ferguson, gaat u rustig op vakantie. Ik teken bij Manchester United.’ Tijdens de vakantie die erop volgde werd Ferguson gebeld door zijn clubbestuur, met de mededeling dat Paul Gascoigne had getekend bij Tottenham Hotspur. De Londense club had zijn ouders een huis aangeboden, maar trokken Gazza pas echt over de streep toen ze er een zonnebank voor zijn zus bij cadeau deden. Dat aanbod kon hij niet weerstaan. Opnieuw bewees hij zich onnavolgbaar en aandoenlijk.
En dat is Gascoigne zijn hele carrière en ver daarna geweest. Hij raakte aan lager wal, verdween meerdere malen in de anonimiteit, om zo nu en dan uit het niets weer eens de cover van The Sun te sieren. Soms kwam hij op die foto’s met flessen drank de supermarkt uit, soms was hij net van plan er naar binnen te gaan. En ondertussen liep Paul Gascoigne vaker een afkickkliniek binnen, dan iedere andere Engelse middenvelder een vijandig strafschopgebied.
En terwijl de mens Gascoigne de bodem had bereikt, tikte de mythe Gascoigne steeds grotere hoogtes aan. Op basis van z’n kwaliteiten op het veld, maar vooral zijn gedrag erbuiten, werd de vergelijking met George Best steeds vaker gemaakt. Los van het losgeslagen talent en de liters drank, is het een slechte vergelijking. George Best leek op de vijfde Beatle, Gascoigne op niet meer dan een Oostenrijkse schlagerzanger. Best was Hollywood, Gazza hooguit de hoofdrolspeler in een Poolse pornofilm. Best schonk, op exclusieve feestjes in het bijzijn van popartiesten en filmsterren, de duurste champagne in torens van kristallen glazen. Gascoigne schonk, thuis na het wakker worden en in het bijzijn van niemand, goedkope cognac door z’n cornflakes. George Best was hoogst aantrekkelijk, Paul Gascoigne hooguit aandoenlijk.
Maar hij is er nog. In het land van de Three Lions, is Gascoigne de kat met negen levens. Meer dan eens heeft hij de dood in de ogen gekeken, maar de dood keek weg. De dood haalde z’n neus op en als de dood z’n neus ophaalt, blaast het de lijdensweg nieuw leven in.
Dat nieuwe leven spendeert hij dus voor een deel op Twitter. En ook daar toont hij zich onnavolgbaar en aandoenlijk. Voetbalminnend Engeland smult van de grapjes en korte anekdotes die hun verloren zoon met ze deelt en hij geniet zichtbaar van alle reacties, complimenten en lofuitingen. Terloops vraagt hij Twitter meerdere malen zijn account te verifiëren. Paul wil heel graag ook zo’n officieel blauw vinkje achter zijn naam. Die heeft hij inmiddels en hij tweet vrolijk verder.
https://twitter.com/Paul_Gascoigne8/status/956182015166033922
Totdat het straks weer stil is, Gazza social media weer heeft ingeruild voor de slijterij en Engeland één van z’n helden opnieuw kwijt is. Ik zie de koppen van de tabloids al voor me: ‘Paul Gascoigne alweer verdwenen van digitale snelweg’. De heksenjacht zal weer worden ingezet en de lijdensweg na deze afslag nog langer maken.
En hoe aandoenlijk ook, uiteraard volg ook ik hem. Maar eigenlijk moet ik dat niet doen. Paul Gascoigne had voor altijd onnavolgbaar moeten blijven.
Dit gastartikel is geschreven door Bart de Ruiter, die ook te volgen is op Twitter. Veel dank Bart!
