Ondertussen in België: tussen het Kiel en de Freethiel

Amper 20 kilometer scheidt het Kiel van de Freethiel: twee voetbalstadions gelegen in het zuiden van Antwerpen en aan de grens van de provincie Oost-Vlaanderen. Decennialang de thuisbasis van twee rasechte traditieclubs, met name Beerschot AC en SK Beveren. Vandaag echter het decor voor toestanden die het surrealistische karakter van het moderne Belgische voetbal weer eens perfect illustreren.

Beerschot is failliet. Weer eens. In mei 1999 was het echte stamnummer 13, sindsdien ook gekend als “den ouden Beerschot”, al verdwenen. Een gebeurtenis die sindsdien periodiek door Antwerp-fans wordt gevierd, door een paars-witte doodskist in de Schelde te kieperen. Aparte gewoontes koesteren ze daar. De gebroken Beerschot-harten heelden grotendeels en de paars-witte tranen droogden op toen Germinal Beerschot ten tonele verscheen. Geen rat die het voorvoegsel over zijn lippen kreeg en er nog maar aan dacht een geel-rode wimpel op te hangen. Maar Beerschot was terug! Leve paars en wit! Zeker toen het Germinal-voorvoegsel twee jaar geleden ook uit de officiële naam verdween. De fans oprecht lyrisch: Beerschot, de naam alleen al…
Sinds gisteren is Beerschot opnieuw failliet. Derde of vierde klasse lijkt momenteel nog het hoogst haalbare voor de ooit zo fiere club. Opnieuw moeten er paars-witte tranen gedroogd worden. Op de Bosuil vragen ze zich af of ze straks twee doodskisten door de Antwerpse straten moeten sleuren. Doodzonde voor het Belgische voetbal. Alweer…

De onheilstijdingen uit Antwerpen-Zuid hebben hun effect alleszins niet gemist op de jeugdspelers van Beerschot. Minstens 40 zijn er nu al vertrokken: een groot deel van hen richting Freethiel, twintig kilometer verderop de Wase polders in. Of de voetbalouders er stil bij zullen staan, durven we te betwijfelen: maar de Freethiel is een stadion met een verhaal dat de laatste jaren opvallende gelijkenissen heeft vertoond met dat van het Kiel…

In mei 2010 vormde de Freethiel immers het decor voor het (voorlopig) einde van KSK Beveren, stamnummer 2300. Ook toen veel gebroken harten en geel-blauwe tranen. Net als op het Kiel in 1999 kwam er een nieuwe geel-rode bewoner opdagen: geen Germinal Ekeren deze keer, wel Red Star Waasland. De nieuwe naam naar analogie met GBA: WB, oftewel Waasland-Beveren.

Net als bij de ratten was er ook nu geen enkele Beverse fan die het voorvoegsel uit zijn strot kreeg geduwd. Al tijdens de eerste wedstrijd van de nieuwe club klonken de oude kreten door de Freethiel: ‘Komaan Beveren!’ ‘SKB olé olé!’ Een traditienaam, beladen met geschiedenis, succes en symboliek wordt immers niet vergeten. De rode kleuren verdwenen even snel als ze gekomen waren, het oude KSK-logo siert ondertussen opnieuw de spandoeken en tifo’s. Tot ontsteltenis van de ex-Waaslanders. Dat scenario hadden ze nu echt niet verwacht. Beetje foute inschatting toch: alsof je de ziel van KSK Beveren zomaar uit de Freethiel kon verjagen. Net zoals de ziel van Beerschot nooit het Kiel heeft verlaten, ook al speelde eigenlijk Germinal Beerschot daar.

Het vormt een frustratie voor stamnummerfetisjisten, die blijven verkondigen dat Red Star en Germinal de stadions bevolken. Ook al hebben we daar in het laatste onderlinge duel weinig van gemerkt, op zich hebben ze wel gelijk. Maar in het moderne voetbal creëert iedereen zijn eigen waarheid…
Een perfecte illustratie daarvan was gisteren op de Belgische televisie te zien, toen Anderlechtspeler Kljestan in een Engels interview verklaarde dat zijn ploeg nu moest winnen van Zulte. De Nederlandse ondertiteling maakte er Waregem van. Veel cynischer hoeft het voor ondergetekende toch allemaal niet meer te worden…

Komende zondag keren voor de eerste maal sinds mei 2010 ook een paar honderd echte ‘die hard’ KSK Beverenfans terug naar de Freethiel. Voorlopig eenmalig. YB Beveren, opgericht in 2011 door KSK-fans uit onvrede met Waasland-Beveren, speelt dan voor de eerste keer in het prille bestaan op het A-terrein. Voor veel ex-KSK’ers wordt het een heel emotionele en symbolische namiddag. Overmand door herinneringen, back to the roots, terug naar hùn voetbaltempel. Het stadion dat nog altijd onlosmakelijk verbonden is met KSK Beveren. Uiteraard zullen ze ook daar hun klassiekers zingen: SKB olé olé, ‘Komaan Beveren’, …

Het moet een unicum zijn in het Belgische voetbal: twee aparte voetbalclubs, waarvan de supporters dezelfde liederen zingen, dezelfde kleuren dragen en hetzelfde logo in ere houden. Een mooi vlaagje surrealisme ook: allemaal producten en erfenissen van wat we nu het moderne voetbal plegen te noemen.
Het bewijst anderzijds ook de traditie, uitstraling en kracht van de naam SK Beveren. Een naam die nooit zal verdwijnen. Tot spijt van wie het benijdt…

Net zoals Beerschot. Tene quod bene. Hou wat goed is. Beerschot dus. De naam alleen al… Die zal nooit verdwijnen. Of het nu derde klasse, vierde klasse of zelfs vierde provinciale wordt. Beerschot is traditie. Net als Beveren, KV Mechelen of Eendracht Aalst. Dat zijn namen die altijd terugkomen. Ongeacht hoe diep ze eerst door het stof moeten kruipen.

Auteur: Peter Catthoor is freelance voetbaljournalist