La Louvière leeft en kelderkraker in de Borinage

Het format van de Belgische Challenger Pro League, de opvolger van de Tweede klasse, is de afgelopen jaren vaker veranderd dan een gemiddeld selectie-elftal na de zomerstop. Clubs gaan regelmatig financieel kopje onder, om vervolgens na een creatieve fusie- of overnameconstructie opnieuw te beginnen. In recordtempo klimmen de nieuwe projecten de Belgische voetballadder op, met als doel door te stoten naar de top van de piramide.

Tijdens het weekend van 2 en 3 november 2024 bezocht ik de groen-witte “nieuwelingen” RAAL La Louvière en Royal Francs Borains op het tweede niveau van België, in de Waalse provincie Henegouwen. Alhoewel, nieuwelingen? Het is niet de eerste keer dat er profvoetbal wordt gespeeld in La Louvière en Boussu.

De indrukwekkende opmars van RAAL La Louvière

Tot 2009 stond het huidige RAAL bekend als RAA Louvièroise en schipperde de ploeg tussen de Vierde en de Eerste klasse. Financiële problemen staken echter de kop op, wat leidde tot een reglementaire degradatie en uiteindelijk een faillissement. Na enkele jaren afwezigheid, een fusie met Charleroi-Couillet-Fleurus en een reeks naamsveranderingen, ontstond in 2017 het nieuwe RAAL La Louvière. Deze club klom in een razend tempo van het vijfde naar het tweede niveau. In de huidige vorm debuteert RAAL dit seizoen in de Challenger Pro League, waar het niet onderaan bungelt, maar juist meedoet om de promotieplekken. Een knappe prestatie voor een promovendus, die steeds meer publiek trekt.

Stade du Tivoli met de Wolf-Side als kloppend hart

Sinds de doorstart speelt RAAL weer in het Stade du Tivoli in La Louvière. Het stadion wordt gedeeld met UR La Louvière-Centre (ook een fusieproduct), dat twee niveaus lager speelt. Het Stade du Tivoli is een charmante, oude bak midden in een woonwijk. Ik parkeer mijn auto en laat me leiden door de felle stadionlampen die tussen de flatgebouwen door zichtbaar zijn. De supporters betreden het stadion via de hoofdtribune, die voornamelijk als pers- en businesstribune wordt gebruikt. Een sintelbaan omringt het veld, een typisch maar niet altijd geliefd element, omdat ook de lokale atletiekvereniging gebruikmaakt van het stadion. Momenteel wordt er gebouwd aan een nieuw stadion, direct naast het huidige. Vanaf volgend seizoen zullen RAAL en Centre daar hun wedstrijden spelen. Het oude Tivoli blijft behouden, maar zal enkel nog voor atletiek worden gebruikt.

Tribune 2, tegenover de hoofdtribune, is het domein van de “Wolf-Side”. De naam verwijst naar de wolf in het logo van RAAL en de bijnaam “Les Loups” (de wolven). De zittribunes aan de lange zijden zijn goed gevuld voor de wedstrijd tegen middenmoter RFC Luik. Op de overdekte staantribune achter het rechterdoel bevinden zich de meegereisde supporters uit Luik. De sfeer zit er de hele wedstrijd goed in. De Wolf-Side is continu hoorbaar met gezang, trommels en vlaggen.

Het spel verloopt zoals je verwacht van een hoogvlieger tegen een ploeg uit de middenmoot: constante druk van RAAL. Ondanks een gelukkige voorsprong bij rust voor Luik, brak het verzet in de tweede helft. Een absoluut hoogtepunt is het wolvengejank dat na elk doelpunt door de speakers klinkt, op oorverdovend volume. Na 90 minuten feeststemming en een 3-1 overwinning mogen de supporters in La Louvière blijven dromen van promotie. De sportieve successen lijken de sfeer en opkomst op de tribunes zeker te bevorderen.

Royal Francs Borains: Stamnummerstoelendans in Wallonië

Op zondag stond de tweede groundhop van het weekend op het programma. Tussen de top en de kelder van de Challenger Pro League ligt slechts 40 kilometer. Vanuit mijn hotel in Bergen (Mons) reed ik naar het Stade Robert Urbain in Boussu-Bois. Hier speelt het in 2014 heropgerichte Royal Francs Borains. De club droeg die naam in de jaren ’80 ook al, totdat het in 2008 werd omgedoopt tot Boussu Dour Borinage en voor het eerst in de clubgeschiedenis promoveerde naar de Tweede klasse.

Dat sportieve succes duurde tot de voorganger van het huidige RFC Seraing in 2014 het stamnummer en de plaats in de Tweede klasse van Boussu Dour overnam. Boussu Dour maakte een doorstart als Francs Borains in de Vierde klasse, op het stamnummer van het gedegradeerde Charleroi Fleurus. Na deze complexe “stamnummerstoelendans” begon Francs Borains aan een gestage opmars. In 2023 keerde “Les Verts” (De Groenen) terug op het tweede niveau van België.

Onvervalste degradatiekraker in een charmant stadion

Zo ingewikkeld als de historie van Francs Borains is, zo eenvoudig is het om een wedstrijd van de club te bezoeken. Het Robert Urbainstadion ligt enigszins afgelegen, en een verkeerde afslag brengt je zomaar in Frankrijk. Neem je de juiste afslag, dan parkeer je gemakkelijk voor het stadion. Bij binnenkomst valt de steile hoofdtribune direct op. De onderste ring bestaat volledig uit staanplaatsen, terwijl de bovenste ring zitplaatsen herbergt. Links daarvan ligt het uitvak. De meeste RFB-supporters verzamelen zich op de tegenoverliggende tribune, die doet denken aan een hoofdtribune van een doorsnee amateurclub. Achter het doel bevindt zich een oude staantribune, die leeg blijft. Aan de andere kant ligt de kantine, waar de fanatiekere supporters zich buiten verzamelen.

De wedstrijd is een echte degradatiekraker: nummer 14 Francs Borains tegen nummer 15 RFC Seraing. De sfeer onder de thuissupporters is tam. Ook het uitvak laat weinig van zich horen. Misschien ligt het aan het vroege aanvangstijdstip van half twee, of aan de tegenvallende prestaties. Iedere vijf minuten zet de zittende fanfare een liedje in, maar daarna wordt er vooral geklaagd over het spel en de trainer. In de tweede helft verplaatst het blaasorkest zich naar de staantribune achter het doel, mogelijk om de keeper van Seraing af te leiden. Het zorgt voor een bijzondere beleving, maar een 0-1 nederlaag kan niet worden voorkomen.

RAAL en Francs Borains: Een groot contrast

Tijdens de terugreis naar Nederland kijk ik terug op een geslaagd Belgisch voetbalweekend. De beleving en sfeer op zaterdagavond bij RAAL La Louvière waren een grote verrassing, en ik raad iedereen aan het Stade du Tivoli te bezoeken. Nu het nog in gebruik is. De eenvoud en kleinschaligheid bij Francs Borains hadden ook hun charme. Het is bovendien verfrissend dat je eenvoudig online of aan het loket een kaartje kunt kopen, zonder clubkaartverplichting of andere restricties. Iets wat in Nederland al lang geen vanzelfsprekendheid meer is.