KSK Beveren: lijnrecht tegenover fusieclub

Je club verliezen aan een faillissement, fusie of overname. Het moet het ergste zijn wat er is. Lyra Lierse overkwam het anderhalf jaar terug. Voor de mannen van KSK Beveren, vandaag de dag YBSK Beveren, is het al tien jaar geleden. YBSK Beveren werd door supporters opgericht na de fusie met Waasland-Beveren. Vandaag de dag staan supporters van YBSK, het originele KSK Beveren, lijnrecht tegenover de fusieclub. Het emotionele betoog van een KSK supporter.

De situatie

We gaan een heel lastig verhaal, simpel proberen te maken. KSK Beveren fuseert tot Waasland-Beveren. Supporters woedend. De identiteit van de club verdwijnt. Supporters richten hun eigen club op. Daarin wordt het volgende afgesproken.

Met de fusie is er een contract opgesteld tussen de 3 partijen.

Waasland-Beveren
De gemeente
KSK Beveren

Daarin staat dat bij iedere bestuurders vergadering van Waasland Beveren er 50% mensen van KSK Beveren moeten bij zijn.

De club kleuren van WB geel, blauw en rood moeten zijn.
Dat rood gebruiken ze niet.

Stamnummer 2300 moest ingeleverd worden als alle schulden afgelost waren.
Onze club heeft alle schulden weg gewerkt.
Maar weigert den 2300 te laten schrappen.

De fusieclub Waasland Beveren komt echter al jaren haar verplichtingen niet na. Vanaf vandaag noemen supporters van YB SK Beveren zich weer KSK Beveren. Een pittige stap, want deze naam is verboden.

KSK Beveren

Verschillende mensen vragen me vaak: wat vind je nu van heel die stamnummerkwestie? Van heel die situatie? En meestal ben ik het moe om mijn bescheiden mening te geven. Het antwoord is dan: triestig. Want dat is het ook.

Ik vind het triestig dat nu bijna tien jaar geleden een select groepje van zelfverklaarde notabelen een beslissing nam tegen mijn sportbeleving in. Tegen de wil van een overgroot deel van supporters in. Een beslissing ingegeven door machtslust, revanchegevoelens en politiek opportunisme. Fier dat ze moeten geweest zijn, de Waaslandwolven, toen ze triomferend erin slaagden om voor een habbekrats een wereldploeg in puin over te nemen. Een wereldploeg die zichzelf had kapot gemaakt wel te verstaan, arrogant als ze was, denkend dat naam en faam genoeg waren in deze harde voetbalwereld.

Familie crisis

Ik vind het triestig dat die beslissing tweespalt zaaide in het legioen. In de tribunes, in de media, op het internet, in de straten en de wandelgangen. Zelfs aan mijn eigen ontbijttafel. Papa naar de WB, zoon naar de YB, mama die niet besefte over wat we nu eigenlijk aan het discussiëren waren.

Ik vind het triestig dat zovelen mijn club het bestaansrecht hebben getracht te ontzeggen. Verbannen uit het eigen dorp, verboden om jeugd op te leiden, neergepland in een sportzone waar we niet welkom zijn. Bestaan mag intussen, groeien niet echt. Redenen, oorzaken? U mag het mij zeggen.

Boze voorzitter

Ik vind het triestig dat onze buren ongelooflijke kersenplukkers zijn. Toen mijn vader kort na de fusie als amateurjournalist gewag maakte van Beveren kreeg hij een vlammende mail van voorzitter Roossens: Waasland-Beveren! Vergeet niet wie de baas is op de Freethiel! Nu staan ze daar op de volkstribunes: de prachtfotos van ons verleden, de majestueuze prijzenkast, zelfs het oude logo. Opium voor het volk, terwijl een gigantisch logo van de fusieclub en een borstbeeld van wijlen heer Waterschoot u binnenloodst naar de ijzeren toren van het bestuur.

Ik vind het triestig hoe mijn collega’s en ik dagelijks mogen lezen en horen dat we een bende marginalen zijn. Ik geloof niet in zulke termen. Voetbal is een reflectie van onze samenleving. Intellectuelen, arbeiders, dokters, zieken, werklozen, daklozen, links en rechts, liefst zelfs apolitiek. De bejaarden zitten bij ons op de eretribune. Hun oude knokels hebben dat verdiend. De rest nestelt zich langs de kant. Zonder klassen, zonder privileges. Zingend, roepend, vloekend, huilend van geluk of verdriet. Het bestuur wordt democratisch gekozen en staat open voor allen: man/vrouw, jong/oud, arm/rijk. Onbezoldigd, uit onvoorwaardelijke liefde voor de club.

Supporters

Ik vind het triestig dat de nochtans passionele fans van onze buren geen kloten aan hun lijf hebben. Niet tien jaar geleden, niet in de jaren nadien. Een procedurefout, zo dun was het draadje van jullie voortbestaan. Makelaars die de club runnen. Omkoping. Geen ENKELE jeugdspeler doorgebroken in een decennium. Transfergelden die met de noorderzon verdwijnen. Niet voor ons project kiezen is jullie volste recht, niet voor meer fanparticipatie kiezen is gat achterlijk. Dat zal de tijd uitwijzen, twijfel er niet aan.

Ik vind het triestig dat de media gisteren alweer gretig alle drama oppikte. En ja, we hebben zelf een persbericht verstuurd. Net zoals we dat in het verleden bij zoveel positieve projecten ook hebben gedaan. Geen haan die daar naar kraaide, behalve in het buitenland. Van India, Duitsland, Italië, Engeland en de rest van het noordelijk halfrond krijgen we aandacht. Hier kunnen ze onze naam nog niet schrijven. Die arme Young Boys …

Ik vind het triestig dat wij moeten luisteren naar een corrupte voetbalbond, geleid door een schimmig figuur, gerund door een stugge en incompetente bureaucratie. In het VK krijgen fan-owned clubs subsidies en lof. Hier krijgen ze boetes en verboden. Arm België.

Tatoeage

Ik ben geen triestig persoon. Ik hou van het leven en de mensen, alle mensen. Ik hou van voetbal. Maar soms worden mijn idealen zo zwaar op de proef gesteld dat de tristesse dreigt over te nemen. Daarom heb ik anderhalf jaar geleden besloten om een tattoo te plaatsen van mijn clublogo. Drie weken na onze degradatie naar derde provinciale (alsof we nog niet genoeg hadden geleden). Niet omdat dat cool is, niet omdat dat mooi is of mijn loyaliteit bewijst. Wel om nooit meer te kunnen vergeten dat clubliefde alles overwint.