Dat België veel verborgen pareltjes heeft, is al lang geen geheim meer. Dat is ook niet anders in de provincie Namen. Onderweg naar de stad Namen (althans vanuit het noorden) kom je langs Eghezée en een doorgewinterd groundhopper weet dan al dat het tijd wordt om de afrit te nemen. Maar pas op, verwar je niet met Erezée.
Eghezée en haar deelgemeentes hebben intussen al een rijke geschiedenis opgebouwd. Onze focus blijft nu echter op de ploeg(en) die het Stade Bernard Rubay als thuisbasis had(den). Alweer een prachtige naam voor een minstens even verrassend stadion. En het begon allemaal in 1946 met de oprichting van Sporting Club Eghezée. Traag maar gestaag begonnen ze aan hun weg naar de top en tegen 1974 bereikten ze voor de allereerste keer het nationale niveau, vierde klasse. Jammer genoeg wel maar voor een jaartje. In 1983 keerden ze eindelijk terug en deze keer lukte hen een mooie reeks.
Een jaartje later kregen ze de buren van AS Hemptinne naast zich in de reeks. Een van hun grote rivalen bereikte dat jaar voor de eerste keer in hun geschiedenis het nationale niveau. Ze waren echter al een pak langer actief. In 1927 zagen zij het levenslicht als Racing Club Hemptinne. Maar dat het een tumultueuze geschiedenis ging worden, had waarschijnlijk niemand vermoed. In 1929 kwam er al een naamsverandering (L’Entente Hemptinne) en in 1933 hielden ze alweer op te bestaan. Vijf jaar later begonnen ze weer opnieuw als Racing Club Hemptinne en kregen ze een nieuw stamnummer. Een jaartje voordat SC Eghezée begon, fusioneerde RC Hemptinne met Sporting Club Branchon en Union Sportive Boneffe en als Alliance Sportive Hemptinne gingen ze rustigere tijden tegemoet.
In 1985 was SC Eghezée opnieuw alleen in de nationale reeksen en dat zouden ze blijven tot de terugkeer van AS Hemptinne in 1989. De verbeten onderlinge duels konden weer van start gaan, maar opnieuw zou het van korte duur zijn. In 1991 degradeerde Eghezée op hun beurt en kort na die degradatie zou een drastische beslissing genomen worden. De sportieve resultaten van SCE waren niet meer naar behoren, maar ze beschikten wel over een allesomvattend stadion. ASH daarentegen had ambitie en was op zoek naar een geschiktere locatie. Een en een is twee en een fusie was het logische gevolg. Association Clubs Hemptinne-Eghezée (ACHE) was geboren. De stamnummer van Hemptinne verhuisde naar het Stade Bernard Rubay.
De ambitie werd waarheid. Amper een jaar later promoveerde de nieuwe ploeg voor het eerst naar de derde klasse. Na een eenjarig intermezzo in vierde, bleven ze tot 1998 in derde klasse. Echter, zoals dat wel vaker gaat, haalt het geldbeestje de ambitie in en kon de club de financiën niet meer de baas zijn. In 1998 eindigden ze op een degradatieplaats en dat was de spreekwoordelijke druppel. De stekker werd eruit getrokken. Anders dan bij andere ploegen werd het stamnummer niet geschrapt, maar voor een jaar op inactief gezet. Daarna stond het van 1999 tot 2010 officieel in aanvraag tot complete ontbinding, maar werd het nooit daadwerkelijk uitgevoerd. In 2015 bleek het nog steeds dezelfde status te hebben. We zijn er niet helemaal zeker van wat de huidige status is.
Intussen bleven ze in Hemptinne en Eghezée niet bij de pakken neerzitten. In 1999 werd in Hemptinne Renaissance Sportive Hemptinne opgericht, een jaar na de oprichting van het nieuwe Jeunesse Sportive Eghezée. Deze laatste betrok onmiddellijk het vrijgekomen Stade Bernard Rubay en speelt sindsdien een verbeten strijd uit om in de schoenen van de voorganger(s) te stappen. Met voetballers die proberen te doen wat enkelen hen voordeden. Enkelingen zoals daar zijn een Ibrahim Tankary (die door ACHE naar België werd gehaald) en Serge Kimoni en Joao Elias (die vreemd genoeg bij een topploeg speelden voor ACHE en ook naar een topploeg gingen daarna). Vooralsnog bleef JS Eghezée op het provinciale niveau. Maar hé… hun voorganger deed er ook 28 jaar over om voor het eerst het nationale niveau te bereiken.
