Het seizoen van: Gent
Een late inzending, maar te mooi om niet alsnog te delen. Vanuit België hebben de mannen van Ultras Ghent dit geweldige stuk met dito foto’s ingezonden. Een tumultueus seizoen met hoogtepunten en dieptepunten. Hoewel ze pas 4 jaar bezig zijn, werken de Ultras Ghent keihard om de sfeer in Gent te verbeteren!
Europa in
Augustus 2018, onze eerste Europese tegenstander was bekend. We lootten het Poolse Jagiellonia Bialystok. Een ploeg -vergezeld van een van de gekste meegereisde fans ooit in onze Ghelamco Arena- die we in twee moeilijke wedstrijden toch konden verslaan. Nadien volgde Bordeaux. Een mooie, haalbare affiche dachten wij. Of toch niet? Behandeld als kuddedieren door de lokale stewards en agenten. Hele rijen supporters, zowel van onze kern als de gewone supporters werden tot in de onderbroek gefouilleerd. Broeken dienden omlaag gedaan te worden om toch maar zeker te zijn dat we niets bij zouden hebben. Belachelijk! Op het veld vertoonde onze ploeg een zwakke wedstrijd zonder grinta. De uitschakeling was het gevolg en de eerste tegenvaller was een feit. Alle ogen waren nu op de beker en de competitie gericht. Maar ook hier toonde de ploeg geen vechtlust met een 0-4 thuisnederlaag tegen rivaal Club Brugge en een nipte bekerwinst op het veld van Excelsior Virton (3e klasse).
Armada Ganda
Toen we op 7 oktober thuis met terechte 1-5 cijfers de boot in gingen tegen Genk, was de emmer overgelopen. Met een hele groep gingen we naar de hoofdingang. Wij wilden onze club laten zien wat vechtersmentaliteit is, dat sommigen elke verdiende euro in onze club steken. En vooral dat dit ook op het veld getoond moet worden. Onze voorzitter kwam nadien ons aanspreken waarna een 5-tal mensen een kort gesprek konden voeren en we onze eisen op tafel wierpen. Deze actie heeft iets teweeggebracht. Iets wat groter is dan we allemaal dachten.
Groepen vormden een geheel, kwamen als collectief naar buiten en toonde de club dat de supporters belangrijker zijn dat om het even wat. Hieruit ontstond Armada Ganda, een supporterscollectief die alle sfeergroepen, de supportersfederatie en de gewone supporter samenbrengt. Dit met één doel: van onze club een echte familieclub maken waar wij wekelijks naar uitkijken. Maar wij blijven Ultras Ghent.
Derbyday
Intussen waren wij verder aan het denken dat wat er allemaal in onze club gebeurde. Het werd tijd voor een hechte vriendschap met een buitenlandse ploeg. Na een hele tijd contact met de Utrechtse aanhang besloten wij in oktober een eerste keer naar stadion Galgenwaard te gaan. Hierna volgden nog vele samenkomsten zowel in Utrecht als in Gent. De vriendschap was een feit. Gent x Utreg
Het werd dan ook eens tijd om tijdens onze Oost-Vlaamse derbij tegen Lokeren eens uit te pakken met een pyroshow. Want het was toch al weer 8 jaar niets voor hen tegen ons en de Proximus League kwam toen al zo dicht dat het onze laatste derby zou worden. Nadien maakte IBZ weer slachtoffers. Opnieuw puur uit willekeur kregen mensen een brief thuis met een boete en stadionverbod. Telkens zonder enig bewijs. F*CK IBZ, F*CK KBVB!
Gent x Utrecht
Zo kwam 2018 op zijn einde. Een jaar om snel te vergeten. De kans dat we Europees zouden halen op het einde van het seizoen was eerder een illusie dan een werkelijkheid. Ongeacht de resultaten, wilden we er in 2019 alles aan doen om in de tribunes te winnen.
20 januari volgde de eerste thuiswedstrijd van het nieuwe jaar tegen RSC Anderlecht.
Meteen ook de eerste wedstrijd voor onze Utrechtse aanhang in de Ghelamco Arena. Althans, dat dachten we toch. Na een leuke trip van de stationsbuurt naar het stadion merkten we al heel wat politie. ME’ers, helikopter etc. Wat op zich niet ongewoon was voor een ‘risicowedstrijd’. Tot we op de E17-brug kwamen en prompt werden tegengehouden door de ME in gevechtsuitrusting. Iedereen van ons diende in elkaar gehaakt te zitten en we werden tenslotte allemaal geboeid en vervolgens meegenomen naar de cel. Niemand wist waarom. Na de wedstrijd werden we in groepjes vrijgelaten. Achteraf vernamen we dat er gedacht werd dat de Utrechtse vrienden ons of Anderlecht (vriendschap met Ajax) kwamen aanvallen. Dit alles zorgde er voor dat onze onderlinge band versterkt werd.
Halve finale
Het seizoen begon eindelijk te beteren. Later die maand kwam de halve finale van de Beker van België er aan. Na een matige thuiswedstrijd moesten wij onze finaleplaats verzekeren op KV Oostende. Voor deze wedstrijd maakten we onze eerste tifo op verplaatsing. Een uitvak vol blauwe en witte vlaggen en in het midden onze ‘kwekker’ met een duidelijke boodschap: ‘Let’s bring the cup back’. Het was een knotsgekke wedstrijd waarbij we ons ticket bemachtigden na penalties. Wij gaan naar Brussel toe!
In februari kregen wij een bericht van Stop de Repressie met de vraag deel te nemen aan een nationale actie tegen de criminalisering van casuals en ultra’s. Wij sprongen mee op de kar gepaard met enkele rookbommen en flashers. Deze actie deden wij pas na 20 minuten want het uitvak bleef het eerste kwartier leeg. Dit omwille van een belachelijke regelening van de ticketverdeling van de bekerfinale. Trouwe supporters leken in de kou gelaten te worden voor sponsors en VIP’s.
Cupfighters
Later kwam ook de club terug om zijn beslissing en beloofde een nieuwe ticketregeling.
In aanloop van deze finale begonnen we direct met het uittekenen van een tifo voor de bekerfinale van 1 mei. Het zou de dag worden van Gent, en zeker die van onze sfeergroepen. De eerste bekerfinale in ons bestaan als Ultras Ghent. We wilden direct uitpakken met iets groots. Een memoriam van de 3 voorgaande bekerwinsten met die van dit seizoen als kers op de taart. 4 tifo’s met een totale oppervlakte van 2500m2. Wij gingen er voor. We were CUPFIGHTERS
Maanden lang keken we uit naar deze dag. Intussen deed de ploeg het beter en beter. We behaalden de play-offs op de laatste speeldag van de competitie. Maar toen ging het terug bergaf. We haalden geen overwinningen meer binnen en de bekerfinale stond voor de deur.
Maar er was nog een belangrijk agendapunt. Onze damesploeg kon zich ook plaatsen voor de bekerfinale tegen Standard Luik. Een finale die doorging op paasmaandag, 2 weken voor de mannen finale.
We verzamelden ’s morgens vroeg om eerst nog enkele uren te werken aan onze tifo vooraleer we de bus opstapten richting het terrein van Denderleeuw, waar deze finale gespeeld werd. Standard, het zwarte beest van onze damesploeg werd verpulverd. Ze werden overklast, met een mooie winst en een geweldig feestje als gevolg. Wij wilden de historische dubbel. En we kregen er meer en meer zin in.
Maar het bleef achteruit gaan. Zowel de vechtlust was opnieuw ondermaats, als nieuwe stadionverboden die uitgeschreven werden. De supporters werden opnieuw op alle mogelijke vlakken teleurgesteld. Wij komen niet om een winnende ploeg te zien, wij willen een vechtende ploeg die alles geeft. Week na week, wedstrijd na wedstrijd. Een club waar de supporter centraal staat, niet het financiële. Wij willen een gevuld voetbalstadion met sfeer en ambiance. Geen bioscoopzaal waar iedereen zittend en stil naar de wedstrijd kijkt met het nodige verbruik. Want dat is waar men naartoe gaat.
Toen kwam de bekerfinale. De tifo was optijd klaar en alle voorbereidingen waren gedaan. We reden de dag voordien met een vloot richting het Koning Boudewijnstadion om onze vakken in te kleden met een zee van vlaggen en onze grote tifo.
1 mei was aangebroken. D-day. Met een 10-tal bussen van onze kern, vergezeld met een delegatie uit Utrecht, vertrokken we van ons verzamelpunt richting Brussel. Geweldig weer, liters bier en 20 000 buffalo’s in Brussel deden ons vertrouwen stijgen.
Het moment van de waarheid was aangebroken. De tifo werd ontrolt en was geslaagd. Mechelen was op dat vlak al ruimschoots overklast.
Zware tijden
Nu op het veld nog. We komen op voorsprong en de sfeer vas goed. Tot onze ploeg de kansen vergat af te maken en het deksel op de neus kreeg. 1-1. Net zoals in de competitie was er weinig vechtlust. Tot minuut 75, na enkele wissels was de drive terug en volgde aanval na aanval, maar opnieuw kon Mechelen scoren. Onverwacht, misschien wel onverdiend. De beker en de dubbel kwam niet naar Gent. Opnieuw iets wat we moesten slikken. De frustraties waren groot, enorm groot.
De play-offs gingen verder en opnieuw was het tevergeefs. Wij moesten dringend met een statement komen. De ploeg en de club hebben nood aan een duidelijk signaal. Voor de wedstrijd tegen Brugge hadden wij een spandoek voorzien met een vanzelfsprekende boodschap.
De week nadien besloten we met de andere sfeergroepen en de harde kern om niet af te zakken naar Luik de week nadien. We beslisten om naar de ploeg te gaan kijken die er wel wekelijks voor vecht, de Gent Ladies. Op hun laatste thuiswedstrjd stond eveneens Standard op het programma. Voorzien van een nieuw spandoek en de nodige fakkels, hadden we ons standpunt gemaakt.
Een week later stond de laatste wedstrijd van het seizoen op het programma. Voor de wedstrijd werd Renato Neto, een echte clubspeler nog gehuldigd. Ook dit konden wij niet zomaar laten gebeuren. Een ruime week voordien begonnen we met het uittekenen van onze kleine tifo. Een spandoek dat volledig vak 227 zou bedekken. Thanks Papi.
Een mooie seizoensafsluiter, zeker omdat we deze wedstrijd wonnen en de kans op Europees afdwongen. Wanneer Mechelen schuldig wordt gevonden in de zaak ‘Propere Handen’, gaan wij opnieuw Europa in. Iets wat we al behaald moesten hebben.
Volgend seizoen bestaan we 5 jaar, dat wordt het jaar van Gent en vooral van Ultras Ghent. Een nieuw sfeervak, nieuwe ambities en meer sfeeracties is ons doel. Let’s go mental!
We are buffalo!
Follow us:
Facebook: https://www.facebook.com/ultrasghent14/
Instagram: https://www.instagram.com/ultrasghent14/
Youtube: Ultras Ghent ‘14
