Groundhoppen in voetbalstad Londen
Vanaf onze verblijfplaats in Canary Wharf is het een kleine wandeling naar de dichtstbijzijnde Londen Underground. Opgetogen en uitgelaten gaan we op pad naar de wedstrijd van West Ham United tegen Leicester City FC! E-tickets voor deze wedstrijd waren simpel via de clubsite van “The Hammers” te bestellen.
Als we het metrostation inlopen en de Oyster card voor de kaartlezer houden openen de toegangspoortjes niet. Helaas blijkt een deel van de metro van Londen te zijn afgesloten. Geruchten over (geweer)schoten bij Oxford Street doen al snel de ronde. Ook de aanwezigheid van veiligheidspersoneel en zwaar bewapende politieagenten doet vermoeden dat er serieus wat aan de hand is.
De geruchten geven ons een onwerkelijk en ongemakkelijk gevoel maar we laten ons niet tegenhouden zeggen we strijdlustig tegen elkaar! Wat er ook gebeurt wij willen vanavond deze match zien. Desnoods pakken we een taxi beslissen we unaniem! Zo denkt schijnbaar heel Londen want de mensen reageren kalm en gelaten en iedereen blijft rustig wachten op wat komen gaat. Van paniek is geen sprake. De inwoners van Londen zijn helaas wel wat gewend de laatste jaren. Een medewerker van de Underground verteld ons dat we ook met een omweg kunnen reizen en zo vervolgen we ons pad in een stampvolle en bloedhete DLR! Achteraf blijkt het loos alarm te zijn en loopt het hele incident met een sisser af.
Zodra we de Underground bij West Ham station verlaten zien we al grote groepen West Ham United supporters. Links en rechts verschijnen ook fans van Leicester City. Schijnbaar kunnen ze elkaar goed verdragen! Langzaam ontwaren zich de contouren van het enorme “Queen Elizabeth Olympic Stadium”.
Nu heb ik al een redelijk aantal voetbalstadions bezocht, maar hiervan word ik ondanks de ijzig koude avond aangenaam warm van binnen! Dit is vet en hiervoor zijn we naar Engeland gereisd. Fel verlichte tekstkarren en grote borden geven duidelijk aan waar we heen moeten lopen of in welke richting de fanshop is.
We duiken de drukke (met “Black Friday” volgepropte aanbiedingen) fanshop in en lopen wat rond. Het voormalige toegangshek uit het oude “Boleyn Ground” stadion (beter bekend als “Upton Park”) trekt de aandacht. Een waardevol stuk geschiedenis!
Binnen in het stadion pakken we wat te eten. De wrap mozzarella met salami smaakt naar helemaal niks en de hamburger is halfkoud. De vieze smaak spoelen we weg met een pint! Als we het stadion betreden raken we onder de indruk van het formaat. Wat is deze voetbalarena kolossaal.
Maar is het mooi? Het is een hyper modern gebouw van beton en staal en van alle gemakken voorzien maar aantrekkelijk of authentiek is anders. Het formaat en de 60.000 zitplaatsen zijn indrukwekkend en zodra de meeste bezoekers zitten en het geluid aanzwelt weten we zeker dat het een fantastische voetbalavond gaat worden.
Naast mij zit een “Die Hard” West Ham supporter. In elke aanmoediging voor “The Hammers” komt het woord fuck voor. Nu zegt een Engelsman dat sowieso in bijna elke zin maar deze man kan er echt wat van. En bij alles wat niet klopt komt het woord fuck zeker twee keer voor in een zin! De man van middelbare leeftijd is bloedfanatiek. Mij bekruipt de angst dat hij elk moment zelfs in zijn geschreeuw kan stikken! Ik heb ook nog nooit iemand met zo een harde stem gehoord. Wat een bulderende donkere whiskey stem!
Als een speler van “The Irons” een bal verkeerd inspeelt gilt hij het uit. Klodders speeksel vliegen in het rond en zijn gezicht loopt zorgwekkend rood aan. Iedere pass die breed of achteruit wordt gespeeld door de thuisploeg is “fuck” met de aanvulling “they pay you 50 grand a week and you cant even play a decent ball” en de bewuste speler is “a fucking waste”. Zodra een speler van Leicester geblesseerd op het veld blijft liggen, stelt deze zich volgens de man hevig aan en maant mijn buurman de scheids om door te laten spelen. “Don’t stop. He broke his fucking eyelash”!Bij de gelukkige gelijkmaker springt de man hoog van zijn plastic stoeltje en zwaait met zijn in clubkleuren verpakte gipshand gevaarlijk voor mijn ogen en grijpt mijn arm stevig vast! Zelden heb ik iemand gezien die zo gelukkig was!
In de pauze is de angstaanjagende en alles en iedereen fuck noemende man totaal anders. Als hij hoort dat we uit Holland komen bedankt hij ons voor het feit dat wij de moeite nemen zijn club te bezoeken en we raken in een amicaal gesprek. Mijn vrouw kan niet meer stuk als zij haar “076” vest laat zien en verteld over haar seizoenkaart van NAC. Een huwelijksaanzoek volgt gelijk! Gepassioneerd maar met pijn in het hart verteld hij dat hij al ruim een kwart eeuw West Ham bezoekt maar dit zal het laatste jaar zijn verteld hij ons. Hij kan niet langer aanzien hoe de huidige leiding de club naar de ondergang leidt en dat geld het voetbal regeert. Ook dit stadion kan hem niet bekoren en hij verlangt terug naar de nostalgische tijden van “Upton Park” waar de club bijna 112 jaar speelde en historie schreef.
Zodra de tweede helft begint verandert de man weer van Jekyll in Hyde, of net andersom en hij is weer in zijn andere wereld. We hebben genoten van de sfeer en de mooie verhalen. Het spel wat beide ploegen toonden was abominabel slecht en Premier League onwaardig maar misschien verheerlijken wij deze competitie wel teveel!
De super fanatieke en met clubliefde overladen West Ham supporter wenst ons nog een fijn verblijf in Londen en beloofd plechtig om NAC Breda te volgen. Met een ferme handdruk en een zoen op de wang bij mijn vrouw nemen we luidlachend afscheid!
De terugreis verloopt opvallend geordend en rustig. Van de bijna 57 duizend bezoekers lopen duizenden supporters stapvoets in een lange grote rij van het stadion rustig richting “Stratford” station. Ook hier lopen er fans van “The Foxes” tussen de thuissupporters en praten amicaal en goedgemutst met elkaar over de wedstrijd. Een uur na afloop van de voetbalwedstrijd stappen wij moe maar voldaan en met prachtige verhalen ons appartement weer in.
Tottenham Hotspur – West Bromich Albion
Zaterdagmiddag bezoeken we de wedstrijd Tottenham Hotspur tegen West Bromich Albion FC. We gaan er van uit een topwedstrijd te zien met veel doelpunten. Met de “tube” begeven wij ons naar metrostation “Wembley Park”. Het is een aardig stukje reizen maar de tijd vliegt voorbij.
We zijn bijna drie uur voor aanvang van de wedstrijd al op het metrostation maar zijn verbaasd hoe druk het op dat moment al is! Overal zien we mensen met Spurs sjaaltjes, petjes en shirts. Vaders met zoons of dochters maar ook hele gezinnen. Ook hier lopen uitbundig uitgedoste supporters van de bezoekende “Baggies” tussen de thuissupporters rond! Zodra we het station via de trap uitlopen doemt het “Wembley Stadium” voor ons op. Via een lange laan lopen we naar het stadion toe. Deze wandeling is al een feest!
Ook nu valt het weer op dat in het hedendaagse topvoetbal de financiën een grote rol spelen. Links en rechts staan grote kantoorpanden en hotels en is men bezig met de bouw van appartementencomplexen. Wat ook opvalt is dat er veel beveiligingspersoneel en politie aanwezig is en dat op alle toegangswegen grote betonblokken geplaatst zijn. Sommige voorzien van kunstgras en andere van graffiti. Dit zie je terug door heel Londen. Hier rijdt niemand zomaar met een vrachtwagen of auto op een menigte in!
Overal langs de weg naar het stadion staan stewards die vriendelijk de weg wijzen. Charmante dames delen gratis vlagen uit van “The Lilywhites”. Buiten staan we even stil bij het metershoge beeld van Bobby Moore (ooit begonnen bij West Ham United).
Na een controle en een tassen check kunnen we eindelijk het stadion binnen. “Money rules the world” dat wordt ons wel duidelijk. Overal staan gastvrouwen en heren strak in pak voorzien van het clubembleem. Zelfs schoonmakers doen hun werk in nette clubkleding.
Maar dit alles is net iets te gelikt. Tuurlijk is het imposant en een feest om mee te maken maar ook in dit stadion mis ik sfeer. Binnen is het net een shopping mall. Achtergrond muziek, marmerenvloeren, tv-schermen met voetbalbeelden en grote glazendeuren met stewards om je plaats aan te wijzen. Overal exotische eettenten, snoepwinkels voor de kinderen, lounge- en zelfs wijnbars. Als je hier een biertje drinkt (Carlsberg 3,8% slootwater) en een hamburger eet (damn, daar kan MacDonald’s nog iets van leren!) dan heb je niet de indruk in een stadion te zitten maar meer op een grote luchthaven waar alleen de reizigers met koffers ontbreken, alhoewel er fans lopen met tassen vol merchandise.
Als we naar “binnen” gaan en het stadion zich vult met 65.905 bezoekers (capaciteit is 90.000 plaatsen) valt hier ook weer het “entertainment” gehalte op. Veel harde en populaire muziek en flitsende voetbalbeelden. Het lijkt alsof je in een enorme bioscoop zit met heel veel bezoekers afkomstig vanuit de hele wereld!
Ook deze wedstrijd is niet van het niveau waar we op gehoopt hadden. Geen flitsend spel, geen mooie acties of veel doelpunten.Door een vroege goal van West Bromich Albion is het al snel stil en zijn vooral de supporters van “The Baggies” luidruchtig aanwezig.
De duizenden meegereisde Albion fans zingen, springen en dansen en vermaken zich vooral met een metersgrote opblaasbare voetbal in het bezoekersvak. Het thuis publiek is amper hoorbaar. Af en toe klinkt er een “Come on you Spurs” maar het thuis (bioscoop) publiek gelooft er niet zo in. Zoals je van een ploeg met titelaspiraties mag verwachten vallen de Spurs veel aan en wie anders dan topscorer Harry Kane maakt de gelijkmaker.
De wandeling terug van het stadion naar de metro verloopt opvallend geordend en net als bij West Ham zeer gestructureerd en rustig. Af en toe wordt de tienduizendenkoppige meute staande gehouden door beveiligers om de stroom mensen iets af te remmen.
Hoe druk het ook is, er zit tempo in de stroom mensen en een klein uurtje later zitten we aan een smakelijke pint in een beregezellig pub in het centrum van de stad.
